In deel 1 heb je kunnen lezen over de zwangerschap van Michelle. Tijdens een controle werd het stil..’

Toen de gynaecoloog het echoapparaat weglegde, mij verslagen aankeek en haar zin startte met ‘Ik weet niet hoe …’, sprong ik rechtovereind en wist gelijk dat het niet goed was. Ik zocht mijn tas en belde mijn man. Mijn man nam de telefoon op en ik zei meteen recht voor z’n raap waar het opstond. ‘Schat, je moet nú naar het zieken huis komen! Onze zoon is overleden!’ Met verbazing in zijn stem zei hij dat hij er meteen aan zou komen. Na het ophangen belde ik mijn moeder. Ook bij haar wond ik er geen doekjes om en vroeg haar of ze direct kon komen, omdat het hartje van onze zoon was gestopt met kloppen. Nog geen traan had er over mijn wangen gerold; mijn ogen waren kurkdroog, maar mijn hart klopte nog altijd in mijn keel en ik probeerde te overleven.

Nog nooit heb ik mij zó eenzaam gevoeld, nog nooit heb ik zó erg verlangd naar de nabijheid van mijn geliefden als op dat moment.

De gynaecoloog gaf me een bekertje water en benoemde dat ik naar de verlosafdeling zou worden gebracht om te bespreken hoe nu verder. Ik liep met het bekertje water in mijn hand te ijsberen door de kleine ruimte. Even later stelde ik voor dat ik wel op de gang kon wachten tot de verpleegkundige me op zou komen halen, zodat hun afspraken niet verder uit zouden lopen. Ze keken me verbaasd aan en de gynaecoloog zei dat ik mij daar absoluut geen zorgen over moest maken.

Daar kwam de verpleegkundige al aan en ze bracht me naar de familiekamer op de verlosafdeling. Ik ging zitten in een stoel. De verpleegkundige kwam naast me zitten en vroeg hoe het met me ging. Ik keek haar aan en er schoot door mijn hoofd: ‘What the fuck? Hoe gaat het? Wat denk je zelf? Hoe zou jij je voelen? Wat voor kutvraag is dit?’ Maar in plaats daarvan antwoordde ik dat ik mij in mijn hele leven nog nooit zó eenzaam heb gevoeld als net tijdens de echo. Ik gaf aan dat ik hoopte dat mijn man en moeder er snel zouden zijn. De verpleegkundige probeerde een gesprek op gang te brengen,maar daar had ik geen rust voor. In mijn hoofd blééf ik maar ijsberen.

Ik zei dat ik naar de wc moest en daarna even alleen wilde zijn en haar zou bellen als ik haar nodig had. Ze liet me alleen en ik begon weer met ijsberen. Ik besloot mijn man te bellen. Hij was met de vrachtwagen onderweg naar de zaak en zou vervolgens naar het ziekenhuis komen. Tijdens het bellen keek ik uit het raam en zag dat het regende. De wind gierde langs het raam.

Mijn moeder arriveerde na ongeveer 25 minuten terwijl zij er normaal zo’n 40 minuten over deed. Ze kwam binnen, we keken elkaar aan en samen hebben we heel hard gehuild. De verpleegkundige en de gynaecoloog kwamen om te vertellen hoe de bevalling er uit zou gaan zien. Ik zou op een natuurlijke manier moeten bevallen en ingeleid worden.

Ik herhaalde: ‘Een natuurlijke bevalling? Laten we een keizersnede doen. Mijn man is al onderweg.’ De gynaecoloog gaf aan dat dat geen optie was. Een natuurlijke bevalling was beter voor mijn eigen herstel. We bespraken ook hoe ik me voelde, hoe ons leven verder zou gaan zonder kindje en namen wat instanties door die hulp konden bieden in het verwerkingsproces.

Van de gesprekken heb ik het een en ander onthouden, maar een hoop is als een waas langs mij heen gegaan. Na het eerste gesprek kwam mijn man en ik vond het fijn om hem in mijn armen te kunnen nemen en stevig vast te houden.

Van 10.15 uur tot 15.20 uur heb ik die dag in het ziekenhuis gezeten. We hebben meerdere gesprekken gevoerd waarin alle informatie nogmaals aan bod kwam. Na deze emotionele en zware dag hebben we onze naaste dierbaren op de hoogte gebracht van het verschrikkelijke nieuws.

De volgende keer neem ik jullie verder mee in ons verhaal en vertel ik jullie over hoe dit ging, want hoe breng je zulk verschrikkelijk nieuws?

liefs Michelle