Flashback (Tijdens de badbevalling komt de navelstreng eerst naar buiten, lees hier het vorige deel)

Op dit moment dacht ik niet meer aan de baby maar kon ik mij alleen nog maar focussen op de pijn. Ik kon niet meer, de fysieke pijn was ondragelijk en het vooruitzicht was niet goed. Ik smeekte de verloskundige of zij mij konden verdoven, verlossen van de pijn. Er gingen veel gedachtes door mijn hoofd maar dat het deze afloop zou hebben had ik nooit gedacht.

Het vervolg…

(Van dit deel weet ik niet meer alles, sommige delen zijn vervaagd, onduidelijk of aangevuld door mijn man.)

Ziekenhuis

We zijn aangekomen in het ziekenhuis. Ik weet nog dat we de lift in gingen en dat iedereen door de gang aan het rennen was. Ikzelf was nog steeds alleen maar bezig met de pijn. De verloskundige hield nog steeds de baby omhoog met haar hand en probeerde ondertussen naar het hartje te luisteren.

We kwamen een kamer binnen waar de dienstdoende gynaecoloog direct een echo maakte. Toen ze de echoknop op mijn buik zette werd het stil, iedereen stopte ineens met wat ze aan het doen waren. Ze zette allemaal een stap achteruit. Hierdoor merkte ik dat er iets mis was. DOE WAT! Dacht ik.

De gynaecoloog zocht contact met mij en zei het volgende: ‘Meisje, het is belangrijk dat je nu goed naar mij luistert. Het spijt mij ontzettend maar er is niet langer meer een hartslag. Wij kunnen niets meer voor jullie kindje doen’.

Sjoerd (mijn man) stond naast mij. Volledig verslagen, zijn hele wereld werd onder zijn voeten vandaan getrokken. Ik weet nog dat ik naar hem keek en dacht: ‘Wat sneu, het komt echt wel goed hoor!’ Ik geloofde er helemaal niets van. Sjoerd probeerde mij te steunen maar ik was hier nog helemaal niet aan toe. Voor mijn gevoel was Daaf nog steeds in leven. Ik voelde nog steeds enorme persdrang en dacht: Zolang ik persdrang heb wil de baby eruit. Je moet leven om iets te willen. Dus mijn baby leeft! Misschien komt dit doordat ik in de overlevingsstand stond, geen idee. Ondertussen had ik nog steeds heel veel pijn. Al een langere tijd had ik volledige ontsluiting met enorme persdrang. Met spoed kwam er een anesthesist en hij gaf mij een ruggenprik. Wachten tot deze ingewerkt was kon niet meer. Na drie/ vier minuten persen waarin ik alles op alles zette was hij daar… onze Daaf!

Zó mooi, zó volmaakt maar zó stil. Helemaal slap en stil gaf de verloskundige Daaf aan mij. Ze ondersteunde zijn hoofdje en romp maar zijn armpjes en beentjes hingen naar beneden. Ineens besefte ik het. Onze zoon waar wij negen maanden op hebben gewacht, negen maanden naar hebben uitgekeken, het broertje van Sepp… is dood.

Daar zaten we dan in het ziekenhuis, compleet uit het veld geslagen. Geen idee wat ons verder nog te wachten stond.

Als ik er nu aan terug denk noem ik het: “the rollercoaster from hell”.

*** alle hulpverleners hebben zich voor de volledige honderd procent in gezet. Zij hebben alles gegeven en gedaan wat zij konden. Wij zijn hen enorm dankbaar voor de steun voor, tijdens en na de geboorte van Daaf. Ik kan zelf niet precies vertellen wat ze allemaal hebben gedaan maar ze hebben zo enorm hard gewerkt om ons te helpen. Daarom vinden wij het ook niet fijn wanneer hun werk in twijfel gebracht word. Dit vinden wij niet eerlijk***