Mijn naam is Hester Zitvast (44), moeder van Wouter (20), Floortje (17) en Belle (7) én zwanger van de vierde. Ik ben al ruim 20 jaar werkzaam als freelance journalist en schrijf voor de grote vrouwenbladen, waaronder Vrouw, Flair en Vriendin. Ik ken Mirjam via mijn werk als journalist. Ze postte kort na de geboorte van Celeste en Florian op Twitter dat ze een tweeling had gekregen en dat haar zoontje down had, maar dat hij perfect was zoals hij was. Dat was voor mij aanleiding haar te bellen voor een interview – niet wetende dat ik haar enkele maanden later opnieuw zou interviewen, dit keer omdat Florian was overleden.

We hebben altijd een heel fijn contact gehouden. Het verhaal van Mirjam is zo’n verhaal dat je bijblijft, voor altijd.

In september heb ik een schrijftraining voor Stichting Nooit Voorbij gegeven. Schrijven kan zo helend werken. Of ordenend. Of verbindend. Weer even contact maken met je overleden kindje. Of je boosheid en verdriet van je afschrijven: het werkt als een dolle. Het was een enorme eer dit voor de stichting te mogen doen.

Zelf heb ik geen kind verloren, maar wel recent drie zwangerschappen. Miskramen zijn vaak een ondergeschoven kindje als het op verdriet aankomt. Veelal komt er daarna wél een gezond kind ter wereld, waardoor je het verlies maar achter je moet laten. Of: ‘Je hebt het niet in je armen gehad, het was tóch niet levensvatbaar.’ Maar zo werkt het niet. Ook dat ‘klompje cellen’ van 6 of 11 weken heeft in iemands hoofd al een naam, een gezicht en een geur gehad. Het mocht er alleen nooit zijn.

Voor Stichting Nooit Voorbij ga ik schrijvers coachen/begeleiden waar nodig. Heel bijzonder om te mogen doen!