Vrij snel kon ik terecht bij de pop-poli. Ik was inmiddels 12 weken zwanger en we hadden het onze familie verteld. Voor hen kwam het als een echte verrassing omdat ze het niet aan zagen komen. Afgelopen periode kreeg ik al vaak de opmerking dat ik er slecht uit zag of dat ik veel was afgevallen. We gooiden het vaak op Corona en mensen zochten er niks achter. De dag voordat ik naar de gynaecoloog van de pop-poli moest was ik aan het werk. Ik moest naar het toilet en had bij het afvegen licht roze bloed. Ik vond dat toch een beetje gek omdat ik het bij mijn dochter niet had. Ik belde op advies van een collega even de verloskundige. Omdat de afspraak in het ziekenhuis voor de volgende dag stond, vroeg ze mij om het even aan te kijken en het de volgende morgen even in het ziekenhuis te bespreken. Meteen namen ook nu de gedachtes de boventoon, zal mijn lichaam er dan toch zelf een eind aan maken. Zal mijn lichaam aanvoelen dat ik er niet klaar voor ben. Ik voelde mij in plaats van bang een soort van opgelucht omdat ik dacht; dit is vast het einde. Voor mijn man was het lastig om dit te zien, omdat hij deze gedachtes niet had. Hij was wel angstig dat er iets mis zou gaan met het kindje. Maar toch wou hij ook dat ik mij beter zou voelen.

De volgende dag ging ik naar het ziekenhuis, in de wachtruimte met alle ‘gelukkige’ zwangere vrouwen om mij heen met dikke buiken. Kreeg ik het Spaans benauwd, de muren kwamen op mij af en het leek alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik werd opgeroepen door dokter De Boor en na 1 stap in de behandelkamer barstte ik in tranen uit. Alle spanningen van de wachtruimte kwamen in 1 keer eruit. Al mijn gevoelens gooide ik eruit, hoe ongelukkig ik was, waarom ik dit kindje niet wilde, waarom ik niet normaal kon zijn. Zoveel angsten kwamen eruit en voor de eerste keer zei ik hardop tegen iemand dat ik het voor mijzelf ook niet meer wist. Maar ook hoe erg ik dit mijn man gunde, als ik de lach op zijn gezicht zag.

Aan het einde van het gesprek benoemde ik nog even snel het bloedverlies, ik was het bijna alweer vergeten zo weinig was ik daarmee bezig. Ze maakte een echo, en alles zag er goed uit. De baby deed het harstikke goed. Deze boodschap deed niet veel met mij, ik voelde daar niks bij. Dat was voor de arts een bevestiging dat het niet goed met mij ging. Ik werd aangenomen op de pop-poli en kreeg een afspraak bij de psychiater. Dat was wel pas 2 weken later. In de tussentijd moest ik zelf mijn best doen om rustig te blijven en er niet teveel over na te denken.

Bij thuiskomst heb ik weer de tranen uit mijn kop gejankt, excuses voor mijn grove taalgebruik maar dit is precies hoe het ook voelde. Ik was zo teleurgesteld in mijzelf, waarom kon ik niet gewoon normaal doen en gelukkig zijn…..