Openbare gevoelens
Zij mailde me de spreuk die ze ontvangen had en schreef dat als ik die spreuk las, ik vast zou begrijpen wat zij bedoelt en dat ik misschien wel de enige ben die het begrijpt. Ik vroeg me af of zij in de gaten had dat ik de rouwkalender had gemaakt, maar dat was op dat moment niet belangrijk. Wat mij aangreep was de noodkreet die zij in feite uitzond. Ik bedankte haar voor haar mail en vertelde haar dat ik haar heel goed begreep.
Met anderen zijn
Ze antwoordde mij weer dat ze een hele nare dag achter de rug had. Ze had een samenkomst met bekenden gehad en men had aan haar gevraagd hoe het ging, of ze ‘het al een plekje had gegeven’ (herkenbaar?), of ze alweer aan het werk ging, zo niet waarom niet, etc. Het hemd was haar van het lijf gevraagd. Ze vertelde me in de mail dat ze heel erg boos was geworden en niet zo goed begreep waarom, want dat paste eigenlijk niet bij haar.
Wat hou ik voor mezelf?
De dag daarna kwam de spreuk uit de rouwkalender in haar mailbox. Opeens snapte ze zichzelf. Dit raakte haar enorm. Het gevoel dat mensen vinden dat ze opeens van alles van je mogen weten en dat men beledigd is als je er geen antwoord op geeft, of een andere zienswijze hebt. Dat veel, zo niet alles, van wat je doet wordt geanalyseerd en beoordeeld: “Je ziet er goed uit, het gaat zeker goed met je?”, of “Ik zag je lachen, ik denk dat je er over heen bent?”, of “wil je nu alweer niet naar een verjaardag? Je moet er niet in blijven hangen hoor”.
Jij bepaalt wat je wel of niet deelt met de anderen. Het is natuurlijk lastig, want je wilt niemand kwijtraken, maar iedere keer het gevoel te moeten hebben dat je moet vertellen hoe het met je gaat, terwijl je het zelf niet ‘weet’ (al die gevoelens lopen zo door elkaar heen!) daar word je ook niet beter van.
Zwangerschap
Het feit dat er openlijk wordt doorgevraagd over je gevoelens, of men maar blijft ‘pushen’, vergelijk ik het wel eens met een zwangerschap. Ik ben twee keer zwanger geweest en op het moment dat mijn buik begon te groeien, vond men (kennelijk) dat men het recht had om ongevraagd (en zeker ongewenst) de hand op mijn buik te leggen om mijn kindje te voelen. Wat is dit toch?
Kwetsbaar
Heeft het te maken met kwetsbaarheid? Dat mensen zo graag willen helpen dat ze vinden dat ze moeten horen hoe het met je is omdat ze je anders niet kunnen helpen? Natuurlijk bedoelt niemand het vervelend of naar, iedereen wil helpen! Of het als helpen overkomt voor een rouwende is maar de vraag. Tja, en eerlijk is eerlijk, als men het niet vraagt dan wordt dat ook niet altijd gewaardeerd.
Vragen stellen
Ikzelf denk altijd dat het fijn blijft als er vragen worden gesteld: “wil je het er nu over hebben?”, of “hoe is het voor jou als ik daarnaar vraag of het er over heb”. Dat we veel meer aftasten bij de rouwende: hoe ver mag je gaan? Wat wordt als steunend ervaren en wat als storend? Alleen jij kan jouw grens daarin bepalen. Als je het lastig vindt om op dat moment er een gesprek over te hebben dan kun je altijd zeggen “dank je wel dat je het me vraagt, ik vind het op dit moment lastig daarop te antwoorden. Misschien een andere keer”. Als je daarna door zou gaan met direct te vragen “en hoe is het met jou” dan weet ik bijna zeker dat het gesprek dan vanzelf over de ander zal gaan.
Hoe het ook is, jij bepaalt waar je het over wilt hebben! Klinkt gek misschien, want je denkt “ja tuurlijk bepaal ik dat”. In het dagelijks leven blijkt het toch een lastige opgave te zijn om dit werkelijk te doen.
Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl (met chatfunctie).
De afbeelding van dit blog komt uit de Rouwkalender. te bestellen als scheurkalender of gratis beschikbaar als app.
