Nieuw leven

Op 13 mei 2022 is Vieve geboren, het zusje van Ize* en Fenna. Een belangrijk en groot moment in ons leven, wat ervoor zorgde dat ik toch weer erg worstelde met mezelf.

Tijdens mijn verlof kreeg ik ineens tijd om stil te staan bij hetgeen ons te wachten stond. Er kwam weer een nieuw kindje in ons gezin. Die verwachting bracht al zoveel geluk, maar daardoor voelde ik me ook zo schuldig naar Ize* toe. Fennakon niet wachten tot haar zusje werd geboren. Een zusje, nadat ze 1 jaar en 9 maanden geleden haar grote zus was verloren en ‘alleen’ was overgebleven. Ik was zo blij voor haar, maar ik zat ineens ook zo vol twijfels.

Stel je voor dat het nu weer misging, dat konden we als gezin echt niet aan. Zou het ons gegund zijn om weer gelukkig te zijn? Wat als dit kindje niet het lichtpuntje was waar we zo op hoopten?

Het voelde alsof ik mijn ene gezin inruilde voor mijn andere gezin. Nog steeds in de praktijk met vier, maar nu in een andere samenstelling. Een overgang waarbij we ons leven met Ize* en Fennadefinitief achter ons lieten en verder zouden gaan met Fenna en Vieve. De grens tussen deze twee levens was bijna tastbaar, terwijl ik alleen maar wilde dat ik het met elkaar kon laten versmelten.

Het bracht mij veel verdriet en ik zocht troost en steun bij een vriendin. Zij had hetzelfde meegemaakt, dus praten met haar was erg fijn. Ze herkende mijn gevoel, het was dus niet raar. Toch kon zij mij ook de andere kant in laten zien. Hoeveel liefde er weer zou zijn in ons gezin en dat we Ize* nooit echt achter zouden laten. Ize* zou altijd onderdeel blijven van ons gezin en ook al zou dit kindje Ize* nooit ontmoeten, toch zou ook zij haar zus leren kennen via ons. Er was dan wel een grens, maar dat betekende niet dat we geen bruggetjes van het ene gedeelte naar het andere gedeelte konden bouwen. Het praten over mijn gevoelens en twijfels gaf me rust.

Tijdens de bevalling kwam de angst echter weer opzetten dat het ook nog mis kon gaan. Ik was niet meer zo naïef, daarvoor had ik inmiddels teveel nare verhalen gehoord. Gelukkig ging alles goed en binnen de kortste keren lag Vieve, zonder een kik te geven, in mijn armen. Ze keek ons tevreden aan en we voelden de liefde.

Sindsdien zijn er veel mooie, maar ook moeilijke momenten geweest. Zo heb ik in de kraamweek het gevoel gehad dat ik moest kiezen tussen Ize* en Vieve. Uiteindelijk besefte ik me dat ik ten eerste niets te kiezen had. Ize* is overleden en hoe graag ik het ook wil, Ize* komt nooit meer terug. Ten tweede hoef ik helemaal niet te kiezen. Ik heb nu drie kinderen en ook al kan Ize* niet meer bij ons zijn, ze zal wel altijd onderdeel zijn en blijven van mij en van ons gezin. Ik draag haar mee in mijn hart, omgeven door de liefde die ik voor alle drie mijn kinderen voel!

Nieuw leven in een gezin,

waar een kind zo wordt gemist.

Voelt als nieuw geluk,

zonder dat het verdriet wordt uitgewist.

Met z’n allen samen,

dat zou echt het fijnste zijn.

Helaas kan het niet versmelten,

Er is een duidelijke lijn.

Dus zullen we alles over je vertellen,

Je hoort er gewoon nog bij.

Ook dit kindje zal je leren kennen,

Jij blijft een deel van het nieuwe ‘wij’.

Mariska de Langen