Zwanger van een wonder.

Ja, een wonder. Want dat is hij.

Begin 2015 besloten Patrick en ik dat we klaar waren om een kindje te krijgen. Ik was 22 en Patrick 24. We hoopten dat het ons gegund zou zijn. Onze relatie was goed; we hadden een prima stabiel leven, dus waarom niet?

Niet veel later was het al zover. Ik was er zo een die veel te vroeg een test deed. Ik ben nogal impulsief aangelegd zullen we maar zeggen, dus ik besloot om alvast wat testjes te halen.. met in mijn achterhoofd dat ik die pas zou doen op de datum dat je “officieel” kan testen. Dat lukte dus niet, want diezelfde avond testte ik dus al. Met als gevolg een heeeel licht tweede streepje die amper te zien was. Ik heb een hele tijd met dat ding rondgelopen, omdat ik twijfelde of dat streepje nou echt een streepje was of mijn verbeelding.

De volgende ochtend besloot ik nog maar een test te doen. En ja hoor. Die was toch echt duidelijker! Het streepje was niet te missen.

Ik was zwanger! Zwanger van een wonder.

De eerste echo was bijzonder. Vince was namelijk niet alleen. Er zat nog een vruchtje in dezelfde vruchtzak, maar deze is vroeg in de zwangerschap gestopt met groeien. Ook wel vanishing twin genoemd. Gek hoe de natuur werkt. Want tijdens de termijnecho was er nog maar 1 vruchtje te zien. Gelukkig verliep het eerste trimester verder goed.

Vanaf 14 weken begon de migraine. Voor de zwangerschap had ik dat nooit, maar vanaf die week waren die aanvallen heel heftig. Ze begonnen met oogmigraine gevolgd door enorme hoofdpijn, tintelingen en niet meer weten welke dag het was. Soms ging het dagen goed en dan had ik weer 3 aanvallen op 1 dag. De ene aanval volgde de ander op. Ik ben toen voor de zekerheid doorgestuurd naar de neuroloog en die vond het verstandig om een MRI-scan te maken. Gelukkig was daar niks geks op te zien. Maar omdat het zo niet langer ging, heb ik medicatie gekregen die geslikt mag worden tijdens de zwangerschap.

Dit hielp en ik kon gelukkig weer functioneren.

De 20 weken echo… alles zag er goed uit, hij groeide goed en alles zat erop en eraan. Ik weet nog dat ik dacht “nu hebben we het spannendste gedeelte gehad… alles komt nu goed”. Ik wilde het geslacht niet weten. Patrick wel. We hebben het op laten schrijven. En ja, daar kwam mijn nieuwsgierige kant om de hoek kijken. Jullie raden het al; dat envelopje is ongeveer 5 minuten dicht geweest. Ik was ervan overtuigd dat we een meisje zouden krijgen. Maar er stond toch echt jongetje! Huh??? Een jongentje??? Ik??? Maar ik vond het geweldig hoor! En Patrick ook.

De rest van de zwangerschap verliep prima. Geen bijzonderheden eigenlijk. Weinig kwaaltjes, ik voelde me fit en was trotser dan ooit. Ik was trots op mijn groeiende buik en trots op dat mannetje wat in mijn buik zat!

Tot ik 40 weken zwanger was. Het begon te rommelen, achteraf gezien zijn de problemen vanaf die tijd begonnen. Een week lang heb ik “voorweeën” gehad die best pijnlijk waren. Na 4 dagen heb ik een nacht in het ziekenhuis geslapen met slaapmedicatie, omdat ik niet meer kon slapen van het gerommel. De ochtend erna is er een CTG gemaakt. Door miscommunicatie is er een hartdip gemist tijdens de scan en werd ik naar huis gestuurd met de mededeling dat alles er prima uitzag en ik thuis mocht afwachten tot de bevalling begon. En die begon na 41 weken zwangerschap…

Wordt vervolgd..

Dit verhaal is geschreven door Claudia