Een vraag die ik alleen voor mijzelf kan beantwoorden. Het wordt niet meer hetzelfde. Gelukkiger dan voor het overlijden van Florian zal ik nooit meer zijn. Maar toch ben ik ook niet ongelukkig. Hoe zit het dan wel?

Ik kan deze vraag eigenlijk met één zin beantwoorden:

‘Wij maken er maar het beste van’.

Wat ik in een vorige blog ook al schreef, heb ik Florian vier maanden zien lijden. Sinds hij is overleden voelt het alsof er iets geamputeerd is. Ken je dat gevoel dat je van huis weggaat en het gevoel hebt iets te zijn vergeten? Dat gevoel heb ik constant wanneer ik de kinderen in de auto zet. Een knagend gevoel dat nooit meer weggaat. (Florian is nu 3,5 jaar geleden overleden.)

En toch… Kan ik genieten van mijn drie overgebleven kinderen, kan ik genieten van alles wat ik nog wel heb en ben ik trots dat ik dankzij Florian de prachtige Stichting Nooit Voorbij heb kunnen opzetten.

‘Wij maken er maar het beste van’

In de loop der jaren wordt het allemaal wat gemakkelijker om te leven met een intens verdriet.

Je maakt weer plannen voor de toekomst, doet weer leuke dingen en belangrijker je kan weer genieten. In het eerste jaar riep ik mijzelf gelijk tot de orde en voelde ik mij schuldig dat ik weer kon genieten van het leven maar nu is dat anders.

En daarnaast wil ik mijn andere kinderen ook een fijne jeugd bezorgen met heel veel mooie momenten.

10 jaar getrouwd en 20 jaar samen.

Afgelopen juni waren wij 10 jaar getrouwd en 20 jaar samen, wij wilden dit vieren. Maar op wat voor manier? Iets kleins met het gezin? Of iets groots? Wij bespraken het aan de eettafel en de meisjes riepen gelijk: ‘mogen wij dan in bruidskleding?’ en Julian, idolaat van uilen, riep gelijk… ‘Komen er dan ook uilen?’

Wij hadden ook altijd nog een wens om een groot feest in onze tuin te geven.

‘Zullen we onze bruiloft gewoon opnieuw doen?’ stelde ik voorzichtig voor aan Tom.

Tom keek mij bedenkelijk aan: ‘Is dat niet een beetje vreemd?’

‘Waarom? Wij hebben zoveel meegemaakt en zijn nog steeds gelukkig en daarnaast hebben wij vier prachtige kinderen en… wat maakt het uit wat de rest ervan vindt..’

Tom glimlachte en zei: ‘Ik vind het wel een leuk idee maar dan wil ik wel een positieve twist aan de dag geven met een thema ofzo.’

‘Ik wil Florian op een positieve manier erin verweven, want hij hoort er ook bij.’

‘Ik weet het, wij doen het thema: ‘Wij vieren het leven,’ zei Tom vastberaden.

Bedenkelijk keek ik hem aan. Het leven vieren? Maar mijn zoon is dood.

Terwijl ik mij twijfels uitsprak, draaide ik het om.. Mijn zoon is dood, maar wij hebben hem mogen kennen. Mijn kinderen en mijn man zijn mijn alles!

11 juni was het zover, het huis en tuin waren prachtig versierd. Alles was in het thema: Zonnebloemen. Er stond een grote festival-tent en een podium in de tuin

’s morgens hadden wij een fotoshoot en ’s middags begon het feest.

Alles was perfect. Het weer. Er was livemuziek en een Valkenier die de kinderen alles vertelde over uilen.

Tijdens de ceremonie hield Julian (6 jaar) nog een speech.

‘Wij vieren vandaag dat Florian dood is en wij houden heel veel van hem.’ Niet helemaal de juiste woorden die hij bedoelde te zeggen maar met zijn allen moesten wij er erg om lachen.

Inderdaad: Wij mogen het leven best vieren. Er is gelukkig genoeg om nog voor te leven.

Wij maken er gewoon maar het beste van!

En….. Florian is Nooit Voorbij!

Liefs Mirjam

Mijn instagram