Lutografie
Drie weken nadat de tweeling geboren was en Florian het syndroom van Down bleek te hebben ben ik begonnen met het schrijven van blogs.
In eerste instantie om mijn familie en vrienden te informeren over wat er allemaal gebeurde met ons kleine mannetje.
Maar ik merkte dat het mij ook rust en structuur gaf in mijn hoofd. Florian was erg ziek en kreeg onderzoek naar onderzoek. Soms wist ik de dag erna niet meer welke arts ik die dag ervoor had gesproken. Kortom het was een achtbaan.
Toen Florian na vier maanden vrij plotseling overleed, was ik vastberaden een boek over zijn leventje te schrijven. Ook schreef ik wekelijks nog een blog over mijn rouwproces en hoewel ik altijd heel open ben geweest over mijn gevoelens, schreef ik niet alles op. Bang dat dit verkeerd geïnterpreteerd zou worden. Eigenlijk wel zonde.
Via een wederzijdse kennis werd ik aan psycholoog Leoniek van der Maarel gekoppeld. De aanleiding hiervoor had totaal niet met schrijven of psychologie te maken maar we raakten in gesprek en voelden een klik. Zij las mijn boek en ik verdiepte mij in haar blogs en ‘Het Nieuwe Rouwen’ en in Lutografie en dat laatste is erg interessant. Helemaal omdat bij mijn stichting Nooit Voorbij veel ouders en broers en zussen van een overleden kind willen schrijven. Met deze stichting helpen wij hen hierbij. Ik vind het daarom zo bijzonder dat Lutografie op mijn pad is gekomen en toeval bestaat niet! Ik ben Lutografie zelf gaan doen en ben zo enthousiast dat ik graag mijn bevindingen met jullie wil delen.
Lutografie betekent rouw vastleggen en is bedoeld voor iedereen die met verlies te maken heeft gehad. Ook voor ouders die te maken hebben gehad met vroeg verlies of een miskraam is een heel programma ontwikkeld.
Kindverlies
In eerste instantie dacht ik: ik heb al zoveel geschreven, hoezo zou ik Lutografie gaan doen? Hoe mooi het ook klonk, ik zag (nog even) de meerwaarde er niet van. Maar, zoals gezegd, we helpen andere ouders, en daarom wilde ik wel weten wat het inhoudt. Ik besloot me erin te verdiepen.
Uiteraard koos ik voor het programma Kindverlies.
Ik werd eerlijk gezegd best verrast. Het is gebruikersvriendelijk en het is helemaal niet alleen maar schrijven. Zo was de eerste opdracht om een foto van mijn zoontje te plaatsen en zijn leven te beschrijven. Ik dacht dat na alle blogs en na het boek ik dat wel genoeg gedaan had maar daarentegen vond ik het juist fijn om alles weer opnieuw op te schrijven en alles wat ik nu opschreef was voor mij alleen. Dus ik kon nu ook lekker schelden op sommige dokters. Ik hoefde niet te letten op de zinsopbouw en kon gewoon schrijven wat in mij opkwam. Heerlijk! Ook worden er allerlei vragen bij de opdracht gesteld, zodat je veel dieper gaat in het schrijven. Maar ik heb ook veel creatieve opdrachten gedaan, foto opdrachten, tekenen, muziekopdrachten, schilderen, ik vond het echt verdiepend.
Elke week kreeg ik een nieuwe opdracht over een nieuw onderwerp. Best pittig.
Dat wil niet zeggen dat ik het elke week ook heb uitgevoerd. Eerst dacht ik: moet ik dit allemaal doen? Maar Leoniek vertelde me dat ik mag doen welke ik wil (hoewel op volgorde beter zou zijn)
Sommige opdrachten waren behoorlijk confronterend (maar ja, omgaan met rouw is elke dag al confronterend vind ik) zo was er bij voorbeeld een opdracht ‘Wat doe je met de kleding van jouw kind.’ Was ik er aan toe om daar over na te denken? 
De kleren van Florian zitten in een koffer, eigenlijk moet ik koffers zeggen. Zijn pakje dat hij droeg in de week na zijn overlijden hangt bij de Florian-kast. Zijn kleren die opengeknipt zijn tijdens de reanimatie heb ik ook bewaard. Ik vind dat ontzettend confronterend om te zien.
Florian had in het begin maat 44 en doordat ik erover nadacht en het eigenlijk zo zonde vond dat het in een koffer lag heb ik de kleine kleertjes aan mijn dochter Elinde gegeven voor haar babyborn pop. De kleertjes waaraan ik echt heel erg gehecht was, liggen nog wel in de koffer. Bij de rouwkaarten, zijn flesjes, medicatie, hulpmiddelen en speentjes. Dus ik heb die opdracht verder maar even gelaten, want voor mij is het goed zo (op dit moment).
Wat ik heb gemerkt is dat zo’n beetje alles rondom de dood aan bod komt in de vorm van een opdracht. Ook bijvoorbeeld de opbaring en de uitvaart. Ik heb die week persoonlijk als heel intens, liefdevol en mooi ervaren maar ook heel heftig. Op social media zie ook veel Sterrenmoeders terugkomen op deze week.
Naast alle opdrachten, zijn er ook allemaal meditatie opdrachten. Leoniek heeft een fijne warme stem en je voelt je bij haar eerste woorden gelijk al een beetje zen worden. Volgens mij is dat ook de bedoeling ervan, want ik voelde echt wel veel stress! Ook heeft Leoniek elke week een kijktip op youtube/netflix of tv over het onderwerp. Ik zelf kijk niet naar dit soort onderwerpen maar nu weet ik dat andere ouders dit juist heel fijn vinden. De artikelen die gedeeld worden in Lutografie lees ik wel en daar ‘leer’ ik dan weer dat wat ik voel normaal is, of zie ik hoe anderen iets aanpakken en ga ik dat ook eens uitproberen.
Conclusie:
Zoals je kan merken ben ik zelf erg enthousiast (nee ik heb geen aandelen) en raad het ook de ouders die ik spreek aan.
Vaak geven zij aan te willen schrijven voor hun zelf maar niet weten waar ze moeten beginnen. Lutografie is een hele mooie manier om de heftige gebeurtenis een plekje te geven doormiddel van schrijven en daarmee een soort rust in je hoofd te creëren.
Een client van Leoniek heeft alle opdrachten die over haar overleden zusje ging uitgeprint en er een boek voor haarzelf van gemaakt. Dit is prachtig.
Het is zo mooi om dit ‘boek’ erbij te pakken wanneer je daar behoeft aan hebt. Daarnaast zegt zij zelf dat zij zo blij is dat haar kinderen dit later ook kunnen lezen.
Daar ben ik het mee eens.
Een overledene is Nooit Voorbij en dit is een prachtig monumentje voor altijd.
Wil je meer weten of Lutografie, kijk dan even op deze site
Liefs Mirjam
