Oh, wat kan ik jaloers zijn op ouders die zo relaxed omgaan met een kind dat niet fit is. Wat kan ik
jaloers zijn op ouders die hun kinderen makkelijk loslaten. Bij het horen van: “Mijn kind fietst al helemaal alleen naar de andere kant van de wereldbol.” Of: “Nee, ik laat mijn kids allang een poosje alleen thuis”, krijg ik al zowat hartkloppingen. Of wat dacht je van een griepje of: “Mama, ik heb zo’n last van mijn hoofd.” Oh, wat kan ik jaloers zijn op ouders die hier zo relaxed mee omgaan. “Nee joh, er gaat van alles ronden dat hoort erbij!”

Niemand heeft mij verteld dat je – als je ouder bent – je zo enorm zorgen kan maken. Dat in de wereld
waar jij al jaren leeft zoveel enge dingen gebeuren. Dat er in die wereld zoveel gevaren zijn voor je
lieve prachtige kleine mensjes die in begin nog heerlijk dichtbij je blijven!

Je leert met de tijd dat je kinderen letterlijk met vallen en opstaan nieuwe dingen leren en ja, dat je
soms beter gewoon niet kan kijken want dat is beter voor je bloeddruk. Hoe ouder ze worden hoe
meer je moet loslaten … Maar man, man, dat loslaten is nog niet zo makkelijk zoals velen wel zullen
herkennen.

Maar het moeten loslaten is wellicht moeilijker als je weet wat het is om het kostbaarste ‘bezit’ te
moeten verliezen. Als je weet hoe het is om door te moeten in deze grote enge wereld zonder één
van je kids. Je een manier hebt moeten vinden om door te gaan met dit gemis.

Persoonlijk ben ik zó jaloers op mensen die zo makkelijk kunnen loslaten. Hun kinderen de volledige
vrijheid kunnen geven. Ik weet van mezelf dat ik dat niet kan. Ik zoek altijd de balans naar wat goed is
voor mijn kids en wat goed voor mij voelt. Samen groeien we naar het punt dat dit wel komt en dan is
het goed op dat moment. Begrijp mij niet verkeerd, mijn angst om nog een kind te verliezen belemmert mijn kinderen niet in hun ontwikkeling. Want mijn angst mag niet hun angst worden. Ze hebben al een behoorlijk gevuld rugzakje om zelf mee te dealen.

Maar de dood van een kind brengt zoveel meer met zich mee waar zoveel mensen niet bij stilstaan.
Als ik naar mezelf kijk had ik vooral in begin heel veel moeite met mijn kinderen onder de hoede van
andere mensen te laten. Alleen mensen die ik 10000% vertrouwde mochten op mijn kids passen en
anderen niet. Dat was niet omdat ik vond dat zij het niet konden maar omdat ik gewoon van mezelf
wist dat ik vol in de stressmodus zou schieten als ik weg zou gaan. En nog steeds gaan de kids
eigenlijk alleen naar mensen waar we een goed gevoel bij hebben. Maar eerlijk: volgens mij doet
iedere ouder dat. En ik ben altijd al een controlfreak geweest en geloof mij, de dood van Dex heeft
daar niet echt bij geholpen.

In het begin ging ik 's nachts ontelbare keren kijken bij Zoë en Jayson om te checken of ze nog wel
ademden. En als ik dan weer in bed kroop, hield ik net zolang mijn adem in om te horen of Haiko nog
ademhaalde. De angst om nog een keer zo’n groot verlies mee te moeten maken zorgde ervoor dat ik
non-stop checkte of mijn gezin oké was. Gelukkig werd het met de tijd minder. Maar nog steeds, als
we niet allemaal thuis zijn en ik hoor sirenes en ik weet dat ze onderweg zijn, dan bel ik om te
controleren of ze oké zijn. Ik ga van 0 tot 100 in mijn paniekmodus in een paar seconden tijd. Het idee
dat hen wat overkomt kan mij soms verlammen. Ik zeg altijd: “Ik vertrouw jullie voor de 100%! Ik weet dat jullie opletten maar ik vertrouw de medemens gewoonweg niet.” We zeggen niet voor niks dat een ongeluk in een klein hoekje zit en laten we maar niet beginnen over de kleine kansen in het leven. Want ik ben tegenwoordig van mening als iemand dat tegen mij zegt en het heeft een negatieve invloed dat het zeker weten gaat gebeuren. Kleine kansen lijken wij altijd te pakken.

Zoals je leest zijn er allemaal dingen die nog jaren na de dood van een kind kunnen spelen.

Nog een voorbeeld. Als één van mijn kids niet fit of ziek is, dan gaan bij mij meteen de alarmbellen af.
Ik schiet meteen in de alarmmodus en houd alles in de gaten. Vooral de eerste twee jaar na het
overlijden van Dex vond ik het vreselijk als de andere kids wat onder de leden hadden. En ik kan je vertellen: Zoë was veel ziek want zij was non-stop verkouden en daarnaast nam ze alles mee naar huis. Mijn grootste nachtmerrie. Met de jaren heb ik gelukkig daar wel mijn weg in gevonden maar nog steeds vind ik het vreselijk als ze zich niet goed voelen. Ik zit er bovenop om verslechtering meteen op te merken. Dex is aan een stom ‘verkoudheidsvirus’ overleden en dat zorgt dat ik gewoon niet zen kan zijn als ze iets van school/bso meenemen. Tuurlijk weet ik dat Dex zijn afweersysteem minder was door de chemo. Maar de virusmutatie waar Dex mee te maken kreeg was zo agressief dat er ook een grote kans was dat een ‘gezond’ kind dit niet had kunnen winnen. Het is zo’n kleine kans dat je kind iets dodelijks oppikt, maar die kans is er wel en dat voel ik extra door de ervaring met alle kleine kansen die wij pakken als gezin. Het verlies van Dex zorgt ervoor dat ik vanaf het eerste kuchje van mijn kids een onrust in mijn lichaam voel. Deze onrust gaat pas weg als ze echt weer helemaal zichzelf zijn.

We zijn nu ruim zes jaar verder sinds we afscheid moesten nemen van Dex. Nog steeds heb ik die
onrust. Nog steeds ben ik soms verlamd van angst als ik besef dat ik niet alles in de hand heb. Dat ik
mijn gezin no way voor alles kan beschermen. Dat ik mijn kinderen los moet laten en ze de kans moet
geven om zich te ontwikkelen, te groeien en te ondersteunen in de zoektocht naar zichzelf.

In die ruim zes jaar ben ik een expert geworden om mijn angsten, mijn gedachten en onrust te verbergen voor mijn kinderen en de buitenwereld. Want eerlijk, zoveel mensen snappen het niet. Gelukkig snappen ze het niet! Ze zullen goedbedoeld zeggen: “Ja, dat hoort toch gewoon bij! Ja, dat heb je met kinderen.” Of: “Het is maar een griepje joh!”

Ik ben zo jaloers op mensen die geen ervaring hebben met mijn situatie. Dat ze alleen maar een gewoon griepje meegemaakt hebben. Dat zij geen voorstelling kunnen maken hoe het is om je kind voor altijd te moeten loslaten. Geen voorstelling kunnen maken dat je kind voor je ogen steeds zieker en zieker wordt. Dat je voor je ogen artsen en verpleging 24/7 samen hebt zien vechten om hem maar in leven te houden. Geen ervaring met het zo extreem machteloos te voelen dat het je verlamt. Geen ervaring hebben met totale controle verliezen en je kind niet kunnen beschermen voor de samenloop van omstandigheden.

Want elke keer als één van mijn kids ziek wordt of 10 minuten later dan afgesproken is en nergens op
reageert. Dan stort ik – zonder dat ik er controle over heb – van binnen in een totale paniekmodus.
Voel ik dezelfde angst en onmacht die ik op vrijdag 20 januari 2017 voelde toen we niks meer voor
hem konden doen en we Dex moesten laten gaan.

Zal er ooit een dag komen dat dit verandert?