18 weken zwanger
In 2012 was ik 18 weken zwanger van ons vierde kindje. Het vreemde aan deze
zwangerschap is dat deze anders voelde dan de vorige drie. Er zijn maar weinig
mensen die weten dat we zwanger zijn want op de een of andere manier durf ik het
niet te vertellen. Alleen een paar familieleden en vrienden weten het, zelfs de kinderen weten
het niet.
Ik ben de hele tijd misselijk terwijl ik dit bij de andere drie zwangerschappen niet was geweest.
Na een heerlijke vakantie in Italië voel ik mij weer een beetje beter. De
misselijkheid is weg en hierdoor krijg ik weer wat vertrouwen in mijn lichaam.
Als ik op controle moet bij mijn verloskundige vraagt ze of ik wil weten wat het
geslacht is. We hebben namelijk al drie jongens, maar omdat mijn man er niet bij is, vraag ik of zij het geslacht wil opschrijven en in een envelop wil stoppen. Dan kunnen wij het we samen bekijken, wanneer wij dat willen. Ik houd mijn ogen dicht en het blijft heel lang stil. Als ik toch maar even kijk zie ik geen baby spartelen maar een baby voorover hangen. Een heel vreemd beeld wat ik nooit
meer vergeet. De verloskundige verteld mij dat het niet goed is. Ik hoor en zie
ook niets meer. Ik wil naar huis, naar mijn man.
Mijn man schrikt zich natuurlijk helemaal rot en voelt zich ook schuldig dat hij mij
alleen heeft laten gaan. Hij wijkt geen moment meer van mijn zijde.
Diezelfde dag moeten we ons melden in het ziekenhuis en krijgen we nog een
echo. We krijgen te horen dat het kindje waarschijnlijk al 2 weken dood in mijn
buik zit. Ik vermoed dat het kindje gestorven is op het moment dat ik mij beter ging
voelen.
Ze willen mij nog een week laten wachten om de bevalling op te wekken maar ik
wil niet wachten. Ik word heel onrustig van het idee dat de baby al 2 weken dood is
en ik wil de baby zo snel mogelijk zien.
We mogen ons de dag erna al melden. De bevalling wordt opgewekt door middel
van pillen die ik vaginaal in moet brengen. Maar ook dit maakt mij heel onrustig.
Na de tweede lichting pillen(die krijg je om de 4 tot 6 uur) moet ik heel erg plassen
maar als ik terug mijn bed in wil gaan kan ik niet meer liggen. Ik krijg ineens zo’n
enorme pijn. Dit kan ik nog niet eens beschrijven. Voor mijn gevoel duurt dit uren
maar binnen 5 minuten wordt onze baby geboren, in een po op de wc. Het geluid
waarmee de baby de po in vliegt vergeet ik ook nooit meer.
In eerste instantie wil ik de baby niet zien, want wat ga ik zien?
Maar ineens kom ik tot bezinning en bedenk ik mij dat het ons kindje is en dat ik
het wel wil zien. We worden heel goed begeleid en we maken zelf foto’s. Helaas
kunnen er geen afdrukjes van handen en voetjes worden gemaakt. Het kindje blijft
in het ziekhuis voor onderzoek en wij mogen een paar uurtjes later naar huis.
Misschien vond ik dit wel het ergste moment. Daar sta ik op de kraamafdeling
met niets meer. Geen gelukkige ouders met een mooi kindje in de maxi cosi. Mijn
buik is leeg en wij hadden niets meer.
Gelukkig hebben wij natuurlijk onze 3 jongens, maar op dit moment ben ik enorm
gebroken door verdriet.
Boos op mijzelf
Mijn wereld staat stil en iedereen gaat door. Ik voel mij ontzettend alleen en
niemand begrijpt mij. Mijn man gaat weer aan het werk.
Ik zit thuis en ben boos mezelf, want waarom gebeurt dit ons? Wat heb ik fout gedaan?
Als ik naar boven loop zie ik steeds zijn prachtige kamertje en buiten de deur
ontvang ik reacties als: “Gelukkig heb je al 3 kinderen”, of “Gelukkig heeft de
natuur voor je gekozen”.
We krijgen prachtige bloemen en kaartjes.
Maar er zijn ook mensen die helemaal niets zeiden. Ze negeren mij omdat ze
niet weten wat ze moeten zeggen.
Mijn werkgever blijft bellen met de vraag wanneer ik weer aan de slag
ga.
Er is geen ruimte om te rouwen en ik kan daardoor deze gebeurtenis geen mooie
plek geven.
En nu?
Gelukkig kan ik er met mijn man heel goed over praten. Het is ons verdriet
ondanks dat we dit beiden op onze eigen manier verwerken.
Het heeft ons alleen maar dichter tot elkaar gebracht. Na onderzoek bleek dat we gewoon “pech”
hebben gehad en we een zoontje hadden gekregen.
Na een tijdje werden we weer zwanger. Wat ik heel bijzonder vond was dat ik
uitgerekend was op de geboortedag van onze zoon. Op deze dag is onze regenboog
dochter geboren. Het was geen onbezorgde zwangerschap. Ik heb nog nooit zo
getwijfeld aan mijn lichaam en de verloskundige nog nooit zo vaak gezien.
Toch als ik met iemand in gesprek ging, zei ik dat ik vier kinderen had, gewoon om
het onderwerp maar te vermijden. Inmiddels vertel ik dat ik vijf kinderen heb
waarvan een zoontje overleden is.
Zo vreemd vond ik dit. Waarom heerst hier zo’n taboe op? Waarom mocht ik geen
verdriet hebben. Waarom reageren mensen zo vreemd. Waarom gaf ik mensen zelf
een sociaal wenselijk antwoord om maar niets te hoeven vertellen over onze zoon?
Waarom is overal gerichte hulp voor maar niet als je een miskraam hebt gehad of
een stilgeboren kindje?
In 2014 gebeurde dit ook bij een van mijn beste vriendinnen. Ze moesten een keuze
maken na de 20 weken echo. Hun dochter zou geen kwaliteit van leven hebben
door lichamelijke problemen. De worsteling die wij hadden ervaren na de geboorte
van ons overleden kindje, zag ik bij hun ook. Zo heftig!
Deze heftige gebeurtenis, de geboorte van onze te vroeg geboren zoon en de heftige
gebeurtenis bij mijn vriendin heeft gemaakt dat ik hier iets mee moest doen.
Ik ben Susan Cuppen, 40 jaar, gelukkig getrouwd en moeder van 5 kinderen (4
levende en een late miskraam met 18 weken). Bijna 21 jaar heb ik in de zorg
gewerkt en de laatste 8 jaar heb ik gedroomd over mijn missie.
Mijn missie is het taboe rondom miskramen en alles wat daarbij hoort te
doorbreken. Daarom ben ik Angels Forever gestart.
Elke ouder mag gehoord worden na deze heftige ervaring, hoe pril de
zwangerschap ook was. Ze moeten de ruimte krijgen om hun verhaal maar ook het
verdriet te kunnen delen.
Eigenlijk alle moeders die bij mij komen hoor ik dit zeggen. Ze voelen zich alleen,
niet gehoord en niet begrepen. Ze krijgen reacties zoals: “Er was nog geen hartslag
dus het was toch nog niets?”, “Wat heb je liever, een gehandicapt kind of dit” ,
“Treur niet, je bent nog jong, je hebt nog kansen genoeg”.
Maar mensen vergeten dat deze moeders(ouders) wel een positieve test in hun
handen hebben gehad. Het geluk even hebben mogen voelen en verandering in hun
lichaam hebben mogen ervaren. De toekomst zag er anders uit en ineens is alles
weg. Je dromen over de naam, geslacht, enz. Allemaal weg! Zeker als dit nog voor
de 12 weken gebeurt.
Doordat er niet gepraat kan worden over hun ervaring of gevoelens ontwikkelen ze
een trauma, isoleren ze zich en is het nog moeilijker om hieruit te komen. Je maakt
je wereld alleen maar kleiner.
Daarbij komt ook nog eens dat vaders anders rouwen dan moeders en deze
gebeurtenis vaak ook nog tussen de ouders komt te staan. Ze raken elkaar kwijt
terwijl je elkaar juist nodig hebt.
Mijn gouden tip is dan ook: luister, maar zonder oordeel. Ook als je niet weet wat
je moet zeggen, dan kun je dit zeggen. Ook verdriet hoort in ons leven.
Met mijn verhaal en dat van alle ouders die hun verhaal plaatsen, geef ik die missie
vorm. Ik ben super trots op alle ouders die hun verhaal delen. Het is niet niks om je
verhaal inclusief foto’s te delen, maar zo doorbreken we samen het taboe!
Liefs Suzanne
