Hoe wij onze kindjes bij het verlies van hun zusje hebben betrokken

Het was één van de moeilijkste dingen die ik in mijn leven gedaan heb: onze kindjes van 3 en 2 jaar vertellen dat ze nooit met hun kleine zusje zullen kunnen spelen. Dat hun zusje, die nu nog levend in mijn buik zat, die al zoveel liefde had gekregen door alle kusjes, aaitjes en knuffels, heel ziek was en dood zou gaan.

Slecht nieuws bij de 20-wekenecho

Ik was op dat moment 21 weken zwanger van ons derde kindje en had die ochtend de 20 wekenecho gehad. Ik had een beetje een gek voorgevoel, maar had toch vooral de hoop dat alles goed zou zijn. Even later stortte mijn wereld echter in toen de verloskundige de dopper op mijn buik had geplaatst en zei: ‘dit ziet er niet goed uit’. Het voelde alsof ik in een zwart gat belandde, een vreselijke nachtmerrie waarvan ik hoopte dat iemand me heel snel wakker zou maken. Maar helaas, diezelfde dag nog werd ons in het ziekenhuis verteld dat ons kindje echt heel erg ziek was. Ons dochtertje had een genetische afwijking waardoor ze veel vocht in haar lichaam had en daardoor zou ze in mijn buik of tijdens de bevalling overlijden.

Onze droom, onze toekomst, ons derde kindje, alles wat wij voor ons zagen werd abrupt van ons afgenomen en we kwamen in een slechte horrorfilm terecht. Het voelde zo onwerkelijk! Overkwam dit ons nou echt? We hebben twee gezonde kindjes, dus we waren goed verrast dat het zo fout zat. Misschien naïef, maar zo ervaarden wij het.

Hulp vanuit het ziekenhuis

Even later spraken we met een maatschappelijk werkster over de mentale impact van dit nieuws en hoe we dit konden delen met onze omgeving, waaronder dus ook onze kinderen. Hoe gingen wij dit vreselijke nieuws aan onze twee jonge kindjes vertellen? Zij keken zo uit naar de komst van hun zusje en numoesten we hen gaan vertellen dat het allemaal anders zou lopen. Natuurlijk is het een keuze om het te delen, maar we voelden vanaf het begin dat het belangrijk was om hen te vertellen wat er aan de hand was. Allereerst, omdat ze toch op een gegeven moment vragen zouden gaan stellen. Maar bovenal omdat kindjes zo feilloos emoties en gevoelens aanvoelen, zeker bij zoiets heftigs. Dit konden we niet voor hen verbergen. Ook al verbergen we onze tranen, dit verdriet zouden ze voelen zonder dat wij een traan zouden laten of een woord zouden zeggen.

Het vreselijke nieuws aan onze kindjes vertellen

Toen we thuiskwamen hebben we onze twee kindjes even samen apart genomen. Mijn ouders waren aan het oppassen toen wij in het ziekenhuis waren, maar we namen eerst de tijd voor onze kindjes. Op dat moment voelde ik een enorme brok in mijn keel en de tranen waren klaar om over mijn wangen te rollen. Toch hield ik ze in, omdat ik er voor hen wilde zijn en niet in mijn emoties wilde verdrinken. Ik weet het nog zo goed, ik zei: ‘de baby in mama haar buik is heel ziek. De baby gaat dood.’ Oh wat vond ik het moeilijk om deze woorden over mijn lippen te krijgen. Dood. Dat kwam zo hard binnen. Vooral bij ons, want voor kinderen is het geen beladen woord. Voor hen is een vlieg in het kozijn die niet meer beweegt dood, die is dood. Het is een woord dat zij begrijpen. Gewoon Jip-en-Janneketaal, zoals de vrouw uit het ziekenhuis ons had aangeraden. Nadat ik die woorden gezegd had, was het even stil. Het leek of de boodschap nog niet helemaal overkwam. Zeker niet bij de jongste en bij de oudste hooguit een beetje. Daarna werd dan ook al snel gevraagd: ‘mogen we nu tv kijken?’ De reactie van een kind is op zo’n moment heerlijk; zo lekker simpel en vooral het feit dat ze zo in het moment leven.

Hoe wij onze kindjes erbij betrokken

In de periode na het verlies van ons dochtertje bleven we op die manier praten met onze kindjes. We spraken op een simpele manier en deelden alleen wat voor hen relevant was, niet meer. We hebben ons zoontje, maar vooral ons dochtertje op verschillende manieren erbij betrokken. Zo koos ons dochtertje de naam voor haar zusje uit: Mika. Dit vonden wij als ouders super speciaal. Ook mocht ze helpen bij het schrijven van haar naam op een kaarsenhouder. We staken samen de kaarsjes aan en bliezen ze samen uit. Dit deden we langere tijd elke dag samen.

Verdriet laten zien mag ook …

Maar natuurlijk ben ik ook verdrietig geweest in het bijzijn van mijn kindjes. Ik vond dat in het begin heel lastig, omdat ik merkte dat mijn dochtertje hier gevoelig voor was. Ik hield daarom soms mijn tranen in als zij erbij was. Maar tijdens onstweede gesprek in het ziekenhuis zei een maatschappelijk werkster, die ook verloskundige was geweest, tegen mij dat de emoties er mogen zijn. Dat het hoort bij het leven en dat ik het niet hoef te verbergen. Zo fijn om dat van iemand anders te horen. Ik ben haar daar dan ook heel erg dankbaar voor.

Hoe we haar nu verweven in ons leven

Nu zijn we zo’n 8 maanden verder en mijn dochtertje begint af en toe over haar zusje te praten. Toen ik onlangs met haar naar school ging om de juf te leren kennen, vroeg die ook of ze zusjes of broertjes had. Trots vertelde mijn dochtertje dat ze een broertje en een zusje had. Toen de juf vroeg hoe oud Mika was, zei ze: ‘ze is heel klein.’ Zo trots op haar! Dat ze, ondanks dat ze haar zusje nooit heeft mogen ontmoeten, haar als onderdeel van de familie ziet en haar ook benoemt. Of toen we van de winter in Argentinië waren en we ’s avonds naar buiten keken. Elke keer weer zocht ze de grote ster Mika. Zo bijzonder om haar op die manier te kunnen herdenken en onderdeel te laten zijn van ons leven. Ze is onderdeel van onze familie en dat zal ze ook altijd blijven.

Dankbaar & trots

Zo dankbaar en trots dat Mika ons heeft uitgekozen als familie. Het was van veel te korte duur en we zullen haar altijd missen, maar we weten ook dat ze altijd bij ons is. Ze heeft de liefde voor onze familie alleen nog maar meer doen groeien en wat zij voor mij betekent, is niet van deze planeet.