In de vorige blogs heb je kunnen lezen dat het kindje van Michelle is overleden. Lees de blog hier.

Het moment dat we het familie en naasten moesten vertellen dat onze zoon stilgeboren zou worden. Makkelijk was het niet!

In het ziekenhuis besprak ik met mijn man en moeder hoe moeilijk ik het zou vinden om het mijnzus te vertellen. Zij zou haast een tweede moeder voor onze zoon zijn. Mijn oudste broer die geestelijk al niet goed in zijn vel zit en daar hulp voor heeft. En dan mijn tweelingbroertje die een zware periode achter de rug heeft. Als gezin keken we uit naar de komst van Mickey.

Zo ook mijn schoonfamilie. Mijn schoonvader was van de trap gevallen. Hij was geopereerd omdat hij kanker bleek te hebben en was in afwachting of alles was weggehaald en hij schoon zou zijn. We zouden extra vreugde krijgen. Een wondertje om van te genieten.

Maar in plaats daarvan spatte het geluk in één klap uit elkaar. En het moment was aangebroken om het iedereen te vertellen.

Mijn moeder, schoonouders en oma wisten het kort nadat wij het te horen hadden gekregen. Mijn moeder doordat ik haar had gebeld dat ze moest komen. En mijn schoonouders en oma omdat mijn man zijn moeder had gebeld nadat hij het te horen had gekregen.

Mijn zus appte al een paar keer die dag hoe het gegaan was in het ziekenhuis, maar ze had school en een belangrijke toets. Op aanraden van m’n moeder reageerde ik kort, maar eigenlijk zonder antwoord of het goed of slecht was.

Toen we na een zware en lange dag in de auto stapten belden we m’n schoonzus. Zij kwam direct naar mijn schoonouders om ons te zien. Mijn zwager moest werken. De tweede ouders van manlief gebeld. Ze dachten eerst dat we over zoiets heftigs een grap maakten, maar door de toon van onze stem wisten ze meteen dat dit niet het geval was.

Mijn moeder was zo moedig om het mijn vader, zus, broers en schoonzus te vertellen. Er was veel verdriet, schreeuwen, huilen, ongeloof. Allemaal hoopten we dat het een nachtmerrie zou zijn waar we uit wakker zouden worden.

Bij mijn schoonouders kwam m’n schoonzus kort na ons binnen en hebben we alles, wat we tot dan toe wisten, verteld. Met z’n allen hebben we gehuild en zijn we samen geweest. Vervolgens daar ook gegeten want niemand was in staat iets te koken na dit vreselijke nieuws. Na het eten hebben we bij thuiskomst even de buren op bezoek gehad, mijn beste vriendin en haar man en daarna m’n vader broers en zus. De dag verliep als een heftige rollercoaster.

Toen ze naar huis waren nog een nicht gebeld. Al was het laat op de avond, ik wilde dat ze het toch zo gauw mogelijk zou weten ondanks dat het bijna bedtijd was.

Alle mensen die we het wilden vertellen vóór de bevalling hadden we het nu verteld. Hadden we gezien of gesproken. De mensen die we die dag niet hadden gesproken en wat verder af stonden wilden we het pas na de bevalling vertellen. We wisten in ieder geval dat we 19 mei ingeleid zouden worden. De dag dat we er achter kwamen was 17 mei, dus na deze heftige dag nog één dag thuis en dan zouden we ingeleid worden.

Volgende keer neem ik jullie mee in de dag voor de inleiding.

Liefs,

Michelle