Een ander beschermen

Het komt vaker voor. In rouw ga je je mond houden omdat je een ander geen ongemakkelijk gevoel wil geven. Best bijzonder als je er over nadenkt. Nu is in het geval van Francien die ‘ander’ iemand die rouwt om dezelfde persoon, dus dat is nog weer ietsje anders dan wanneer je jouw vrienden geen ongemakkelijk gevoel wil geven. Of om de bekende spreuk maar eens te gebruiken: “ja zeggen tegen een ander, is nee zeggen tegen jezelf”.

Praten over de overledene wordt steeds moeilijker

Met het verstrijken van de maanden na een overlijden, wordt het steeds lastiger om over de overledene te praten. Je merkt dat men in je omgeving er misschien niet veel aandacht meer voor heeft, maar ook, wat kun jij er zelf nog over zeggen wat ‘vernieuwend’ is? Gaat het gesprek dan weer over hetzelfde? Hoe lief, hoe fijn, hoe bijzonder hij/zij was? Hoe doe je dat dan?

De omgeving haakt af

Helaas is het zo dat de omgeving (te) snel vindt dat je door moet gaan. Over tot de orde van de dag. Ze hebben een oordeel over hoe jij rouwt en hoe je bent. Eerder schreef ik daar al een blog over. Men vindt, dat als je over de overledene praat, dat je te veel ‘vasthoudt aan’. En teksten als ‘je moet hem/haar wel loslaten hoor’, kunnen je al gauw om de oren vliegen. De omgeving kan dan denken dat ze je helpen door het onderwerp te vermijden. Door jou over iets anders te laten praten.

We moeten ons altijd maar goed voelen

Een andere reden kan zijn, dat we op dit moment in een maatschappij leven waar het moeilijk is om verdriet te verduren. Er wordt wel eens gezegd “er rust een taboe op rouw” maar volgens mij is dat niet zozeer aan de orde, maar veel meer “er rust een taboe op verdriet”. We willen mensen vrolijk zien. We willen niet in een negatieve stemming gebracht worden. Hoe vaak hoor je wel “oh die persoon heeft zo’n negatieve energie!”. Met andere woorden: we willen alleen mensen om ons heen die ons blij maken.

Ben ik een aandachtstrekker?

Als je dan het gesprek op jouw overleden dierbare brengt, dan kan er ook iets ingewikkelds gebeuren, namelijk je kan het idee krijgen dat je om aandacht vraagt. Vroeger sprak je misschien ook over die persoon toen hij/zij nog leefde, maar nu heb je het gevoel dat je dat niet meer zomaar kan doen. Dat is ook niet voor niets omdat je merkt dat de omgeving het gesprek ook niet altijd met open armen ontvangt.

Praten over de overledene is moeilijk voor de omgeving

De omgeving vindt het lastig om over de overledene te praten. Ze kunnen bang zijn voor emoties, weten dan niet hoe ze moeten reageren of hoe ze kunnen helpen, of ze zijn het ‘zat’ om het over die overleden persoon te hebben. Voor mij is het niet altijd duidelijk waarom men het gesprek schuwt. Wat wel overduidelijk is, is dat de nabestaande, jij dus, daarmee met lege handen komt te staan en je het gevoel krijgt dat je overledene er niet mag zijn.

Je overledene is je verleden, je heden én je toekomst

De persoon die dood is gegaan is van fundamentele betekenis voor jouw leven. Hij/zij is onderdeel van je verleden (en over andere dingen in je verleden mag je het wel hebben), is onderdeel van je heden (alles wat je in het hier en nu doet en wie je bent, heeft zeer waarschijnlijk met het leven (en overlijden) van die persoon te maken) en van je toekomst. Je neemt deze overleden persoon mee je toekomst in, net zoals je dat gedaan zou hebben als die persoon nog leefde.

Hoe kun je het gesprek over je overledene laten gaan?

Veel van wat jij wil, moet uit jezelf komen. Daar ben je vast al achter gekomen in de afgelopen tijd. Hier wat tips hoe jij om kunt gaan met je omgeving als het gaat om praten over jouw overleden dierbare.

Tips

• Zeg gerust “ik vind het fijn als we het over Jan/Jacqueline kunnen hebben
• Als mensen het onderwerp op iets anders brengen, zeg dan: “ik merk dat je niet door wilt praten over Jan/Jacqueline, waarom is dat?”
• Als je ergens zit (zoals bij voorbeeld op een verjaardag) en er wordt niet over jouw overledene gesproken dan mag je gerust zeggen “hey, ik merk dat ik het lastig vind dat we doen alsof alles gewoon doorgaat, maar ik voel tot in mijn diepste vezels dat ik hier zit zonder Jan/Jacqueline”.
• Kies iets uit waardoor je het er ook over kan hebben, bij voorbeeld omdat je een nieuwe ketting om hebt, die je hebt gekregen van je overleden zus.
• Als je merkt dat mensen je ‘adviseren’ om vooral door te gaan en er niet te veel over na te denken, vraag dan: “maar hoe is dat dan bij jou? Denk jij nooit na over je verleden? Heb jij het er ook nooit meer over? Haal jij alle foto’s van vroeger weg?”
• Benoem dat onder andere Jan/Jacqueline jou heeft gemaakt wie je nu bent en dat je daar ook dankbaar voor bent, dat je daar bij stil wil staan.

Er zijn vast nog meer tips te bedenken. Ik zou het leuk vinden als je onder dit blog jouw ideeën hierover wil delen!

Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl.