In de vorige blog heb je kunnen lezen dat het hartje van de baby van Kiki gestopt is met kloppen. Lees de blog hier terug.

Pippa-Louise

Om 17.44 uur is onze prachtige dochter geboren! In het begin durfde ik niet te kijken.
Ik was zo bang, want ik was ook al wat foto’s op internet tegengekomen die een
totaal ander beeld hadden gegeven. Mijn partner gaf gelijk aan dat ik echt kon kijken
en dat ze prachtig was. Zodra ik keek had ik dat gevoel ook direct. We waren zo trots
en euforisch alsof we even vergaten dat ze veel te klein en stil was. 20 centimeter
mocht onze prachtige dochter worden. Ik heb pas gekeken nadat haar navelstreng
van haar nekje afgewikkeld was, deze zat vier keer heel strak om haar nek.
Pippa-Louise werd in het water gelegd en wat deed dat haar goed. We zagen gelijk
overeenkomsten met haar grote zus, bizar!
We wilden zo snel mogelijk naar huis, maar hier hadden we ons op verkeken. Om
09.00 uur waren we binnen en om 22.00 uur waren we buiten. Er was geen
waarschuwing gekomen hoe de weg uit het ziekenhuis, naar huis zou zijn. Gelukkig
was het later op de avond en was het ziekenhuis leeg en stil. Pippa-Louise lag in een
bak water die was ingepakt met een molton lakentje. Ik wilde lopen, maar dat mocht
niet omdat ik veel bloed was verloren. Dus daar ga je dan in een rolstoel met een
ingepakte bak klotsend water op je schoot. Ik hoorde daar te zitten met een Maxi-
Cosi, dit deed zoveel pijn.
De weg naar huis was zenuwslopend, we waren zo bang dat er iets met ons meisje
zou gebeuren. Wat een stress … wat hebben we tegen elkaar gevloekt. Waar we
een paar uur daarvoor nog overliepen van liefde en trots, waren we nu zo bang.
Bang om letterlijk de duisternis in te rijden. Wat stond ons te wachten? Thuis vielen
we in een gat; stilte, leegte, verdriet, dit kon toch niet echt gebeurd zijn?
Een week lang is Pippa-Louise bij ons thuis geweest, wat was dit fijn! Haar grote
broer en zus waren trots op hun zusje. We konden haar verzorgen, knuffelen,
kussen, goedemorgen en welterusten wensen, foto’s maken, etc.
Nog net geen 18 weken, maar toch leek ze al sprekend op haar grote zus. Elke dag
werd ze mooier in het water. Echt, wat raad ik dit aan: de watermethode! Pippa was
gelukkig nog heel mooi en we konden haar daarom ook goed in en uit het water
halen. Waar ik eerst nog bang was, werd het na twee keer al heel normaal om Pippa-
Louise uit het water te tillen en te knuffelen. Even in haar babynestje naast ons,
knuffelen met haar wikkelcapeje om of gewoon zo, alles was mogelijk en heel
normaal. Ook haar grote broer en zus hebben haar regelmatig vastgehouden. Waar
we van tevoren zo bang waren voor hun reactie en de impact, was het gelijk zo
‘normaal’. Ze verschoonden het water mee, maakten tekeningen terwijl Pip bij hun op
tafel stond, zongen liedjes, wilden haar elke dag vasthouden, gaven haar kusjes en
schreven briefjes. Hier verbaas ik mij achteraf nog steeds over. Al snel werd ‘de
baby’: Pippa-Louise, Pippa, Pip, Pipje, minizus, babyzusje. Alle mogelijke bijnamen
zoals ze ook voor elkaar bijnamen hebben.
Achteraf gezien hadden we toen al veel verdriet, maar was het zo fijn omdat ze nog
fysiek bij ons aanwezig was. Het is dat ik een dagboek heb bijgehouden, want wat
dat betreft heb ik echt watten in mijn hoofd en heb ik het op de automatische piloot
overleefd. Bepaalde dagen staan in mijn geheugen gegrift, ik weet het precies, maar
wat ik daar tussendoor heb gedaan of hoe? Geen idee!
Haar afscheid was klein, maar wat was het mooi en fijn, precies zoals we zelf in

gedachten hadden. Je wilt een perfect afscheid neerzetten, je kunt het maar één
keer doen. En na haar afscheid op 16 september 2021 begon het pas echt: wat een
leegte … Normaal ben ik de persoon die haar masker opzet en doorgaat en dit keer
lukte dat niet. Nooit zal ik haar zien opgroeien, nooit een levend kusje, geen eerste
lachje, nooit twinnen met haar zus, nooit aan de hand van grote broer, nooit in de
draagzak, Maxi-Cosi of kinderwagen. En zo zijn er nog miljoenen ‘nooit’ en ‘geen
keren’.
Zodra ik Pippa-Louise voor de eerste keer zag, voelde dit direct hetzelfde voor mij als
mijn gevoel voor haar grote broer en zus. Direct zag en voelde ik dat zij mijn dochter
is. En nu zal ik haar voor altijd moeten missen. Bestond die toverstaf maar.
Mocht je dit lezen, omdat je zoiets soortgelijks overkomen is, weet dat je niet alleen
bent. Samen met ons zijn er helaas nog vele lotgenoten. Weet dat het normaal is hoe
je je voelt, of dit nou gelijk oké of gitzwart is, ieder doet het op z’n eigen manier!
Wanneer het voelt alsof je blijft vallen, hoe leeg en zwart het ook voelt, ik hoop dat
het lichtje ooit weer gaat schijnen en die hoop is belangrijk om te blijven vasthouden.
Ook al wil je het totaal niet horen, ik ook op dit moment niet, maar toch weet ik dat
het vasthouden voor mij in ieder geval het beste is.
Als je dit meemaakt, zou ik je zoveel meer willen zeggen, vertellen, troosten, de
inleiding en de bevalling schetsen etc. Dat zijn de dingen waar ik naar zocht, maar
mijn verhaal is niet jouw verhaal. En de dagen zijn te lang om te beschrijven in één
blog. Waarschijnlijk is mijn stuk nu al veel te lang. Het verhaal van alleen mijn
bevalling is ook al te lang (zie mijn vorige blog). Maar weet dat je mij echt een
berichtje mag sturen als je vragen hebt. Ik zeg niet dat ik de antwoorden heb, maar ik
zal eerlijk mijn ervaring delen en je zo goed mogelijk steunen.
Na alle uitslagen en gesprekken is de navelstreng de boosdoener geweest voor onze
Pippa-Louise, zo oneerlijk. We waren beiden kerngezond, maar die stomme
navelstreng. Deze zat vier keer zo strak om haar nek waardoor ze geen enkele kans
had.
Op dit moment probeer ik weer op te krabbelen, mee te doen met het ‘normale’ leven
ook al valt dat niet mee. We zijn bijna vijf maanden verder, maar ons leven zal nooit
meer normaal zijn. Hier zijn we achteraf wel naïef in geweest. Omdat ik altijd zo
makkelijk ben met het opzetten van een masker, had ik verwacht dat dit nu ook wel
zou lukken. Beiden hebben we hulp en proberen we uit het diepe dal van rouw op te
klimmen. Je ziet het niet altijd aan de buitenkant maar van binnen schuilt er wel
degelijk nog steeds onmacht, verdriet, frustratie, woede. Maar we doen ons best!
Wij zullen altijd onze jongste dochter moeten missen en vragen hebben ‘wat als?’,
ook al weten we dat ‘wat als’ geen enkele zin heeft. Elke avond blazen de kinderen
wolkenkusjes de lucht in, ze knuffelen met hun Pippa-knuffeltjes en pakken elkaar
nog steviger vast. Sinds de geboorte van Pip vallen ze elke avond samen in het grote
bed in slaap en sus ik ze totdat ze rustig worden. In de avond zitten ze vol verdriet en
vragen en zodra ze slapen kan het overleggen beginnen. Wat zou ik hun verdriet
graag willen overnemen. Nooit meer zullen onze kindjes compleet zijn.
Ik ben zo ontzettend trots op mijn gezin, op Pippa-Louise, hoeveel liefde ze ons heeft

gegeven, op haar grote broer en zus en hoe knap ze het doen. En op mijn rots: hun
papa. Waar ik niet meer overeind kon/kan staan, heeft hij alles overgenomen terwijl
ook hij een zwaar verdriet met zich meedraagt. We vloeken, tieren, huilen en lachen
samen heel wat af, maar we doen het wel samen. Als je zoiets als gezin meemaakt,
heeft dat zo’n impact, dat weten we ondertussen wel.
En nu komt haar uitgerekende datum er aan; volgende week 13 februari is ‘de dag’.
De dag waar ik enorm tegenop zie …
Samen voor altijd.
Heb je vragen over de bevalling rond de 18 weken, de watermethode, wat je moet
regelen, etc? Dan mag je mij altijd een berichtje sturen op instagram
@huisjevanliefde