Lees hier deel 1 van Het verhaal van mijn moederschap
De dokter adviseerde ons om het nog een jaar proberen, zei dat we gewoon regelmatig moesten vrijen zonder naar de kalenders en vruchtbare dagen te kijken. Ondanks vele onderzoeken vonden de doktoren namelijk geen enkele oorzaak van onze problemen. De diagnose luidde ‘idiopathische onvruchtbaarheid’ (onvruchtbaarheid zonder gevonden oorzaak). Het daaropvolgende jaar hebben Honza en ik erg ons best gedaan om zwanger te raken. En ondanks onze inzet kwam mijn menstruatie elke maand op tijd en bracht weer een teleurstelling met zich mee. Elke volgende maand groeide onze frustratie en bleef er steeds
minder vreugdevolle, spontane inspanning over … Na ongeveer tien maanden verdampte mijn vertrouwen dat we zouden slagen volledig. Mentaal gaf ik het op en telde de tijd af tot het volgende bezoek aan de fertiliteitskliniek, dat zou plaatsvinden na een jaar zonder zwangerschap. Toen ik mijn twaalfde menstruatie kreeg, was ik niet meer verdrietig of teleurgesteld. Integendeel, ik was blij dat we door konden naar de volgende fase. Ik wist natuurlijk precies hoe het eruit zou zien en wat ons in de nabije toekomst te wachten stond. In theorie wist ik alles van de intra-uteriene inseminatieprocedure. Een controlefreak als ik moet alles weten, want daardoor blijven stress en angst onder controle. Ik ben typisch een man van actie, dus in stressvolle situaties kijk ik wat er gedaan kan worden zodat ik het
gevoel van controle terugkrijgt.
Bij het volgende gesprek met onze gynaecoloog kregen we een verwijzing voor nog meer bloedonderzoeken. We kregen ook zeer gedetailleerde informatie over de inseminatieprocedure, het afsprakenschema en alles wat ons de komende tijd te wachten stond. Er werd een afspraak gemaakt met een verpleegster die ons zou leren om met een pen hormonen in mijn buik te spuiten. Ja, je leest het goed: hormonen injecteren met een naald in mijn buik … Ik heb me altijd afgevraagd hoe zo’n training eruit zou zien. Gaan we echt op mijn buik oefenen?! In theorie ziet alles er begrijpelijk en eenvoudig uit, totdat je naalden in je eigen lichaam moet steken!
Binnen een week kregen we het bericht dat alle testresultaten normaal waren. Er werd ook geoefend. Een heel aardige verpleegster legde ons de werking van het apparaat uit. Het apparaat lijkt op een pen en na het indrukken van een knop injecteert het een geselecteerde hoeveelheid hormonen. Na de theorie was het tijd voor de praktijk. Wat was ik opgelucht toen bleek dat we eerst op een bal zouden oefenen en niet op mijn lichaam! Het werkingsmechanisme van het apparaat was kinderspel. Je haalt het apparaat uit de
koelkast, maakt het open, stelt de hoeveelheid hormonen bovenaan in, pakt dan je buikvet vast, legt het apparaat op je huid en drukt. De naald gaat de huid in en het apparaat injecteert de stoffen. Ik deed het geweldig op de bal, dus het was tijd om het op mijn eigen buik te proberen. Ik zette het op mijn buik en greep mijn vet … en hier begon het probleem. Ik was op dat moment in een heel goede fysieke conditie en ik kon mijn vet niet echt beetpakken omdat ik geen vet had. Dus ik greep mijn huid, telde hardop 3, 2, 1 … Ik klemde mijn tanden op elkaar en drukte. Na een seconde voelde ik een naald in mijn buik prikken.
Het gevoel was nogal onaangenaam, maar deze keer hoefde ik nog niets te injecteren, dus ik kon de naald er meteen uithalen. Ik keek naar Honza en ik wist dat ik het alleen moest doen! Hij valt soms flauw tijdens bloedafnames, tandheelkundige procedures en het zetten van tatoeages. Nu werd hij ook al een beetje groen tijdens het oefenen. Ik zei in gedachten tegen mezelf: “je kunt het, het doet geen pijn, het is gewoon onaangenaam" en zo sloten we de training af.
We kregen nauwkeurige instructies van de dokter en op de eerste dag van de menstruatie (eerste dag van de cyclus) belde ik de kliniek om de inwendige echo op de derde dag van de cyclus te regelen. We zijn gestopt met leven volgens de dagen van de week, want de dagen van mijn cyclus hebben ons leven overgenomen. Op de derde dag van de cyclus gingen we voor de echo naar Nieuwegein. Er zaten nog meer koppels in de wachtkamer van de kliniek, dus de gedachte "we hebben ons aangesloten bij de club van ongelukkigen die niet eens kinderen kunnen krijgen schoot door mijn hoofd. Toen ik een tijdje naar deze mensen keek, kwam ik erachter dat onvruchtbaarheid verschillende leeftijdsgroepen, etniciteiten en nationaliteiten treft. Na dat besef was ik opgelucht dat ik in Nederland woonde en dat,
dankzij het basispakket van de zorgverzekering, iedereen recht heeft op medische hulp bij onvruchtbaarheid (in Polen moet je alles zelf betalen). Het is ook geruststellend dat inseminatie of in-vitro hier in Nederland (in tegenstelling tot Polen) geen reden is om je te moeten schamen. Tja … als ik nerveus ben, heb ik veel gedachten, en straks brengt iemand een echoapparaat in mijn vagina op de derde, zeer overvloedige dag van mijn menstruatie!
Na een tijdje te hebben gewacht, werden we opgeroepen door een jonge arts en uitgenodigd
om plaats te nemen in de spreekkamer. Het bezoek begon met een paar vragen over mijn cyclus, mijn menstruatie, onze voorbereiding en wat andere algemene vragen. Ook werd ons precies verteld wat er ging gebeuren. Daarna mocht ik mij, achter het gordijn, voorbereiden op het onderzoek (uitkleden). Ontbloot vanaf mijn middel lag ik op de gynaecologische stoel en een heel aardige dokter vertelde me dat ik zo meteen haar aanraking zou voelen en dan zou ze het echoapparaat naar binnen brengen. Toen het
apparaat op de juiste plek was beland, zag ik op het beeldscherm mijn binnenkant. Hahaha :). Ik zelf zag daar niet echt iets in, maar de dokter zag dat er gelukkig geen cysten in mijn eileiders en eierstokken zaten. Alles zag er uit volgens het boekje. Vanaf de vijfde dag van de cyclus konden we voor vijf opeenvolgende dagen starten met het injecteren van 75 eenheden Gonal-F (humaan gonadotrofinehormoon) in mijn buik. Tijdens het hele onderzoek voelde ik me erg ongemakkelijk, ik voelde het bloed langs mijn billen druppelen en ik wist dat, als ik opstond uit de stoel, alles onder het bloed zou zitten. Ik moest uit mijn comfortzone treden, zodat onze inspanningen om een baby te krijgen, konden doorgaan. Op de elfde dag van mijn cyclus zouden we terugkomen voor wederom een inwendige echo om de gekweekte eicellen te beoordelen.
Bij de volgende echo kwamen we erachter dat ik twee mooie eicellen in mijn linker eierstok had en dat ze groot genoeg waren. We kregen de opdracht om om 21.00 uur te injecteren met een medicijn dat na precies 36 uur een ovulatie zou opwekken. Op de dertiende dag van de cyclus kwamen we om 8.00 uur aan in de kliniek met vers sperma in een potje en om 9.00 uur vond de inseminatie plaats op de juiste plaats en op het juiste moment.
Na al deze procedures voelde ik me meteen zwanger en wist ik zeker dat het ons zou lukken. Mijn teleurstelling en bitterheid was dan ook enorm toen ik op de 29e dag van mijn cyclus begon te bloeden. Mijn menstruatie kwam in het weekend, dus ik had genoeg tijd om te huilen en verdrietig te zijn. Daarnaast moest ik er ook aan denken de kliniek te bellen en een afspraak te maken voor een vaginale echo. Het begin van mijn menstruatie markeerde het begin van een nieuwe cyclus. We hebben alle beschreven procedures vijf keer doorlopen voordat we de gedroomde twee strepen op de zwangerschapstest konden zien. Elke volgende poging brokkelde ons vertrouwen meer en meer af en brak mijn hart. Na elke
inseminatie voelde ik me alsof ik zwanger was, ook al was ik niet zwanger, dus rouwde ik om mijn menstruatie als om het verlies van een kind. Dat dacht ik tenminste, want wat wist ik toen over het verlies van een kind?! Ik ben nooit moeder geweest. Maar de bloedspatten in mijn ondergoed deden pijn en namen mijn hoop weg. Ik voelde steeds meer de angst dat we nooit ouders zouden worden. Van maand tot maand werd het moeilijker … Tot 23 september 2016 toen ik op de 30e dag van mijn cyclus opnieuw een zwangerschapstest deed. Wat was mijn verbazing groot na het zien van twee rode lijntjes! De vreugde nam mijn hele lichaam over. Ik droeg tenslotte een kind onder mijn hart! Ondanks de eerste fase van de zwangerschap met bijbehorende klachten, voelde ik me als een man! Het was een geweldig
gevoel. Een droom die uitkwam!
