Fleur en Bo

Mijn man en ik hadden al langere tijd een kinderwens, maar we hielden ook erg van vakanties en reizen. In september 2017 hebben we nog een laatste mooie reis gemaakt: we gingen op safari door Zuid-Afrika, Botswana en Zimbabwe. Na deze reis zijn we heel snel zwanger geraakt, want in november hadden we al een positieve zwangerschapstest! We waren dolgelukkig dat het zo snel gelukt was. Het was moeilijk geheim te houden. Op 5 januari gingen we naar de verloskundige voor de intake en de eerste echo. Ik was toen 8 weken zwanger. Na het intakegesprek mocht ik gaan liggen voor de echo. Jeetje, wat was ik zenuwachtig voor wat ik te zien zou krijgen!

De verloskundige smeerde mijn buik in met gel en zette het echoapparaat erop. Het eerste wat ze zeiwas: ‘Zien jullie wat ik zie?’

Ik zag wel twee kleine vlekjes zitten maar het ging erg snel. Voor ik het wist zei de verloskundige dat het er twee waren! Huh, een tweeling? Dat kan niet! Mijn man was in shock, maar dolblij. Ik wist niet of ik blij moest wezen. Hoe ging ik dat allemaal doen straks?

Diezelfde avond gingen we gelijk naar onze ouders toe om het nieuws te vertellen. Wat waren de ouders, broers en zussen trots, zeg! Een tweeling…

Ik bleef maar nadenken over de tweeling. Naarmate de dagen voorbijgingen, werd ik steeds blijer. Het idee begon ik steeds leuker te vinden. Twee van die kleine hummeltjes. Fantastisch!

Ik voelde me de gehele zwangerschap heel goed. Ik deed van alles en voelde me fit. Ik stond ondercontrole bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Daar kreeg veel echo’s en controles. Wat was het bijzonder om de baby’s zo te zien groeien.
Met 16 weken voelde ik ze al bewegen. Toen wist ik het zeker: dit is zo mooi! Ik kon niet wachten om hen te ontmoeten.

De weken gingen snel. Met 23 weken en 2 dagen zwangerschap kreeg ik wat last van mijn buik ‘s avonds. Het rommelde wat. Ik had de hele zwangerschap geen kwaaltjes gehad, dus ik dachtdat het erbij hoorde, zeker bij een tweeling. Dangebeurt er vast heel wat in de buik. Ik maakte mij niet zo druk, maar werd er toch een beetje onzeker van.

Ik ging op tijd naar bed in de hoop dat het wat rustiger zou worden. Die nacht moest ik heel vaak naar het toilet. Die ochtend erna ging mijn man al op tijd eruit om te klussen in zijn schuur. Ik werd ook wakker en liep voor de zoveelste keer in het donker naar het toilet toe. Toen kreeg ik de schrik van mijn leven. Alles zat onder het bloed: het bed, de grond, de wc, m’n ondergoed. Ik appte mijn man en hij wist niet hoe snel hij weer naar boven moest komen. Dit was niet goed! We belden de verlosafdeling en we konden gelijk naar het ziekenhuis komen. Er ging zoveel door me heen. Dit is niet goed, als het maar goed blijft gaan met de kindjes, die kunnen we nu toch nog niet verliezen? Ik wilde hen wel snel ontmoeten, maar dit was nog niet het juiste moment!
In het ziekenhuis kreeg ik direct een inwendig onderzoek. Het bleek dat ik al 1 centimeter ontsluiting had en dat de navelstreng er al beetje uit hing. Ja, en nu? dacht ik …
De gynaecoloog zei dat ik het ziekenhuis niet mocht verlaten voordat ik bevallen was.
Huh, bevallen? Ik was pas 23 weken en 3 dagenzwanger!
Als de kindjes binnen nu en twee dagen zouden komen, dan konden ze in het huidige ziekenhuis niet veel doen. Ik maakte daarom de keuze om overgeplaatst te worden naar Amsterdam. Daar zouden ze de kindjes nog kunnen redden. Perambulance werd ik overgeplaatst. Toen ging het snel …

Van zaterdag– op zondagnacht kreeg ik weeën en die werden erger toen mijn vliezen braken. Was dit echt al het einde van mijn zwangerschap? Ze konden de bevalling toch nog wel tegenhouden?

De gynaecoloog vertelde dat de tweeling misschien niet levend geboren zou worden. Als dit zo was, dan konden ze niets voor hen doen.

Hoezo, konden zij niets voor mij en de kindjes doen? Zij waren toch wel in staat om mijn kindjes toch wel redden? Het ging snel, heel snel.
Zondagnacht om 02.41 uur is onze dochter Fleur geboren en om 03.45 uur onze tweede dochter, Bo. Beide meisjes hebben nog een kleine tien minuten geleefd. Fleur is in de armen van mijn man overleden en Bo bij mij op de borst. Wat hadden mijn man en ik een verdriet, wat deed dit vreselijk veel pijn …
Twee kleine meisjes, wat waren ze mooi!

Na een paar uur mochten we alweer naar huis. Eenmaal thuis, kwam er veel op ons af.

De uitvaartverzorging was er al snel. Zij verplichtte ons bijna om iemand van stichting Make a Memory te laten komen. Er was geen twijfel over mogelijk en we namen gelijk het besluit om dit te doen. Je leeft op zo’n moment in een roes, dus je laat alles maar op je afkomen.

De dagen gingen me veel te snel voorbij. De hele dag door kwam er visite. Tussendoor moesten we nog veel regelen voor de crematie.
Mijn vader heeft een kistje gemaakt waar ze met z’n tweeën in konden liggen. Dat was erg heftig voor hem.

Fleur en Bo werden drie dagen na hun geboorte gecremeerd. Iedereen had iets van roze aan.
We hadden mooie muziek uitgekozen en er werden verschillende gedichten voorgelezen.
Samen hebben we hen naar de oven gebracht.

De uitvaart was mooi, maar zó onwijs heftig. Zo hartverscheurend en verschrikkelijk om je kleine meisjes voor het laatst te knuffelen in de wetenschap dat daarna nooit meer te kunnen doen …

liefs Laura