In de vorige blogs van Marscha Dex is inmiddels geopereerd aan zijn hersentumoren maar na de operatie lukt het hem niet om te stabiliseren.

‘Toen kwamen er drie artsen en twee verpleegkundigenbinnen. Ik kan je vertellen, daar wordt een mens meteen onrustig van! We zijn ondertussen wel wat gewend natuurlijk, maar als je op een plan van aanpak wacht en er komen ineens zoveel artsen en verpleegkundigen binnen, dan bereid je je direct voor op het ergste …

Maar niks van dat was waar. De arts die de dienst overgenomen had, had vertrouwen in Dex. Hij gaf Dex’ lichaam de kans om het zelf op te lossen. Hij deed het naar omstandigheden nog gewoon goed en had zichtbaar nog geen last van de schommelende bloedwaardes. Hierdoor was hij van mening dat er nog tijd was om het aan te kijken. Ik kon die arts wel om zijn hals vliegen. Wat was ik blij dat hij de natuur een kans wilde geven en niet alleen naar testuitslagen maar óók naar Dex zelf keek!

Hij gaf mij echt het gevoel dat Dex niet patiënt nummer zoveel was, maar een kind met een moeder die haar kind goed kent. Dex deed het naar omstandigheden goed en we knuffelden veel. Ook maakte hij zijn kamertje lekker onveilig. Hij knapte echt op en was stabiel, wat onwijs fijn was. Zouden we dan toch naar huis kunnen?

Op een gegeven moment zat Dex op de grond en zag ik dat zijn gezicht nat was. Er liep een stroompje vocht naar beneden. Ik dacht nog: huh, huilt hij? Maar dat was niet het geval. Dit was anders. Ik veegde zijn gezicht af en zag tegelijkertijd dat er op zijn kleding een behoorlijk natte plek was ontstaan. Ik weet nog dat ik hardop: ‘what the fuck is dit?’ zei toen het steeds sneller begon te stromen. Dex merkte het zelf ook en ineens begreep ik het. Het kwam uit de wond op zijn hoofd. Er stroomde mega veel vocht uit zijn hersenen. Paniek nam de overhand en ik pakte een aantal gaasjes die op de plank lagen en drukte die op de wond. Binnen de kortste keren waren de gaasjes doorweekt, ook al had ik er behoorlijk veel gepakt. Dex wist niet wat hij ermee aan moest. Ik drukte hard op zijn hoofd en dat deed hem pijn. Daarnaast was ik niet bepaald meer ‘zen’, waardoor hij doorhad dat er iets niet klopte.

Ik kon dit niet langer alleen en moest hulp halen. Ik heb Dex opgetild en samen zijn we de gang opgerend op zoek naar de verpleging of een arts. Dex en ik zaten ondertussen beiden onder de troep. Hoeveel zou er nog uit komen?

De paniek nam de overhand en gelukkig zag ik onze favoriete verpleegkundige aan het einde van de gang. Zij zag meteen dat het foute boel was en liet alles vallen en schreeuwde al rennend naar haar collega dat ze NU moest komen. Conditie hadden ze wel en hun reactievermogen was goed, want ze waren gelukkig zo bij mij.

‘Mama, wat is er?’ riep ze halverwege de gang. ‘Zijn wond! Hij blijft maar vocht verliezen!’ antwoordde ik. Ergens dacht ik nog: het is gelukkig geen bloed. Maar zoveel vocht leek mij ook niet iets positiefs. Ze nam Dex van mij over en we renden terug zijn kamertje in. Waar Dex eerst redelijk kalm was, raakte hij nu overstuur en dat vond ik begrijpelijk. Hij voelde dat er paniek was en hij lag niet meer veilig in mijn armen.

Ze waren het er snel over eens dat er druk op de wond uitgeoefend moest worden tot het stromen stopte. Dex was ontroostbaar en mijn moederhart brak. Ik stelde dan ook al heel snel voor om hem op schoot te nemen, zodat hij wellicht kalmeerde. Dat vonden ze in eerste instantie geen goed plan. Daar bracht ik tegenin dat Dex rustiger zou zijn als hij bij mij op schoot zou zitten, waardoor het gemakkelijker was om druk op de wond uit te oefenen.

Met dat argument wist ik hen te overtuigen en ik nam mijn ventje op schoot. Grote betraande ogen keken mij wanhopig aan toen ik hem optilde. We namen plaats op mijn slaapbank en ik deed wat ik altijd deed: praten, uitleggen wat er gebeurde en zelf kalm worden. Kinderen spiegelen zo erg. Iets wat ik nog steeds vol bewondering waarneem bij mijn eigen en anderen kinderen. Als mama in paniek is, dan is er iets aan de hand. Maar als mama rustig is, dan is het oké. Het werkte en, ondanks dat ze best wat druk uitoefende en Dex dit duidelijk niet fijn vond,kalmeerde hij zichtbaar.

Na een hele lang tijd stopte het lekken. Er werd nieuw verband om zijn hoofd gewikkeld en het wachten was op de neurochirurg.’

Wordt vervolgd

Liefs Marscha