‘Hoi Mir, ik kom even op bezoek en even mijn grote vriendin knuffelen.’ Ze loopt naar haar toe en tovert een cadeautje uit haar tas. ‘Voor jou, kleine schat!’

Celeste rukt het cadeautje uit haar handen, opent het en begint ermee te spelen.

‘Nou, Celeste boft maar met zo’n suikertante. Volgens mij kregen de anderen niet zo vaak een cadeautje,’ lach ik naar haar.

‘Nee dat klopt maar Celeste heeft zoveel meegemaakt, zij mag wel een beetje extra verwend worden.’

En hier gaat het dus fout… want deze suikertante is niet de enige die zo denkt. En natuurlijk heb ik dit ‘probleem’ zelf ook gecreëerd door mijn boek en brieven aan Celeste te schrijven. En natuurlijk vraag ik mij af of zij hem nog erg mist. Maar dat neemt uiteraard niet weg dat zij op een andere manier moet worden opgevoed. Of anders behandeld moet worden dan Elinde of Julian.

Wat zou zij hebben meegekregen, vraag ik me vaak af?Belasten wij volwassenen haar zelf niet teveel? Nu of in de toekomst? Praten wij haar zelf niet een blijvend knagend verdriet aan, omdat wij verwachten dat zij ergens altijd zal worstelen met het verlies van haar tweelingbroertje? En hoe zit dat met de andere twee kinderen? Wat hebben zij wel niet moeten doorstaan in die zwarte periode waarin hun broertje zo slecht ging en toch onverwacht overleed. Houden zij er herinneringen aan over? Krijgen zij er nog problemen mee als ze ouder worden? Hoe moeten wij dat op de juiste manier aanpakken als ouders? Vangen wij ze wel goed op?We zijn zelf ook zo getekend door de herinneringen en het verdriet.

Dat zijn zo vragen waar wij mee moeten worstelen en waar wij misschien wel nooit een zinnig antwoord op zullen krijgen. Met vallen en opstaan moeten we ervaren wat goed is en wat niet. Het is zoeken, soms vinden, maar meestal dwalen in doolhof van gevoelens, verdriet, maar ook hoop en vooruitzien. Ik zie nu steeds meer verwend gedrag bij Celeste tevoorschijn komen.
Celeste is een meisje met een behoorlijk willetje. Als zij haar zin niet krijgt laat zij zich demonstratief op de grond vallen om vervolgens lang te gaan huilen alsof haar leven ervan afhangt. Ik denk dat dit voor veel ouders een herkenbaar punt is:-)

Toch valt het Tom en mij op dat veel mensen dan een oogje toeknijpen bij haar. Ze accepteren veel van haar. Komt dat door haar mooie grote groene ogen of vanwege haar verleden? Ik denk beide.Ze heeft een heerlijke ondeugende uitstraling, weet mensen heel goed te vertederen en weet ook precies hoe zij mensen om haar vingertje moet winden, zo klein als ze is!

Het is zeker triest wat haar is overkomen maar ze is niet zielig! Dat zijn wij als gezin allemaal ook niet.

Want geloof me, met medelijden alleen is geen enkel mensenkind geholpen! Net als ieder ander gezin moeten we blijven zoeken naar wegen om positief vooruit te kunnen met elkaar.

Dat gaat soms best wel eens mis en dan is een luisterend oor en even aandacht voor het gezin fijn.

De laatste foto samen in leven een paar uur voor zijn overlijden.