PPROM

In de vorige blogs heb je kunnen lezen dat Thara veel bloed verloor en tijdens de 20 weken konden ze niet goed bepalen hoe het met de baby ging.

Lees verder:

‘We namen plaats in de spreekkamer en meteen begon de gynaecoloog met praten. De reden dat ze erbij was en het woord nam, was omdat ze slecht nieuws had. Tijdens de echo is gezien dat mijn vliezen waren gebroken en dat er nog maar weinig vruchtwater aanwezig was in de baarmoeder. Tijdens het gesprek werd duidelijk dat dit, bij een zwangerschap van 19 weken, voor veel complicaties kon gaan zorgen. De overlevingskansen van het kindje waren klein en de kans op een gezond kind was minder dan 1%. Als we de zwangerschap zouden doorzetten, dan zou het kindje – zowel lichamelijk als geestelijk – meerdere afwijkingen hebben. Ze begon over het afbreken van de zwangerschap op basis van een medische indicatie. Op dat moment ging er van alles door mij heen en ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Ik slikte ook antidepressiva en dat maakte mij voor mijn gevoel wel een beetje mat. Ik wist ook niet zo goed wat ik moest denken of voelen. Het enige wat ik dacht was: ze zullen het vast verkeerd hebben gezien. Ik verloor toch geen vruchtwater, want dat had ik dan toch wel gemerkt? Maar gezien ik ook bloedverlies had, was het lastig om dat zelf te beoordelen. Ik werd naar huis gestuurd met de boodschap om alles even te laten rusten. Er werd een afspraak gemaakt voor een nieuwe echo op maandag en dan zou ik samen met mijn man komen. Er werd wel nog verteld dat, vanwege de complicaties, het hartje ieder moment kon stoppen met kloppen …

Meteen belde ik mijn man om te zeggen dat hij gelijk naar huis moest komen. Ik legde even kort uit wat er allemaal gezegd was. Ondertussen voelde ik de kleine man lekker trappelen en rommelen in mijn buik en dat maakte het voor mij allemaal zo onwerkelijk. Eenmaal thuis ging ik direct in bed liggen en mijn moeder bleef wachten tot mijn man thuiskwam. Hij werkt helaas niet om te hoek, dus dat duurt altijd even. Samen hebben we de hele dag gepraat en de termen opgezocht die we hebben gehoord. We zijn op zoekgegaan naar mensen in soortgelijke situaties. Alles wat we konden vinden over te vroeggeboren baby’s namen we in ons op. Er zaten goede verhalen tussen die hoop boden, maar de verhalen waarin het toch wel erg misging, waren in de meerderheid. We moesten goed nadenken over wat wij zouden willen. We besloten dat, als de echo van maandag dezelfde prognose gaf, we toch zouden kiezen voor zwangerschapsafbreking. Het hele weekend genoot ik van alle bewegingen in mijn buik, maar tegelijkertijd maakten mij die ook erg verdrietig. Er waren zoveel momenten waarop ik voor mijn gevoel toch moest blijven vechten voor dit kindje. Wat als het nou wél goed zou komen en ik brak de zwangerschap af? Bij elke beweging ging ik meer en meer twijfelen. Voordat we het wisten was het weekend voorbijgevlogen en was het maandagochtend.’

wordt vervolgd