Het begin van onze rollercoaster

Jullie hebben mijn brief aan Julian al gelezen. De brief schreef ik vier weken na zijn geboorte. Nu wil ik terug naar het begin. Het begin van onze rollercoaster …

Ik zal me even voorstellen, ik ben Sabrina (36) en samen met mijn lieve vriend heb ik twee prachtige kinderen: Sophia (6)en Julian*.

Het begon allemaal in december 2019. Daar was hij dan; de positieve zwangerschapstest. Ik was voorzichtig blij, dit omdat we in oktober een miskraam hadden gehad.

Ik voelde me anders dan bij de andere zwangerschappen. Ik was misselijk en heel erg moe. We hadden wel eens geintjes gemaakt over een tweelingzwangerschap, maar hé, dat zou ons toch niet overkomen? De vrouw die ons bezocht namens Moeders voor Moeders begon er zelfs over, maar wij reageerden heel stellig: “Nee, het is er maar één!”

De dag van de eerste echo, oh wat was ik zenuwachtig. Als alles maar goed is, als we maar een kloppend hartje gaan zien… Die echo vergeet ik denk ik nooit meer. Ik hoor het de verloskundige nog zeggen: “Zie jij wat ik zie?”
Ik: “Nee?”
De verloskundige: “Het zijn er twee.”
Ik: “Nee, dat kan niet.”
De verloskundige: “Hier zie ik een tweede vruchtzak.”
Ik: “Maar die vruchtzak is leeg!”
De verloskundige: “Nee, die is niet leeg. Kijk maar.”
En daar zag ik een tweede hartje kloppen. Ik keek naar mijn vriend en zijn gezicht was helemaal wit weggetrokken.

Mijn gedachten gingen alle kanten op. Gaat dit goed komen,twee kindjes erbij? Hoe dan? Zijn ze allebei wel gezond? Wat als er eentje niet gezond is, of allebei …? We krijgen er twee kindjes bij! Sophia wordt grote zus van twee kindjes!
Er gebeurde zoveel dat ik echt tijd nodig had om dit te laten landen.

Het gesprek met de verloskundige was fijn. Ze vertelde ons hoe het nu verder zou gaan. Ik moest in het ziekenhuis onder controle voor de rest van mijn zwangerschap en de bevalling. Dit vond ik nogal spannend, want ik zie graag één of tweevaste gezichten en niet steeds een ander. We spraken af dat de verloskundige vanaf de zijlijn mee zou blijven kijken. Ik mocht altijd bellen als er iets zou zijn. Dat gaf me een goed gevoel.

In de auto onderweg naar huis barstte ik in tranen uit en vroeg mijn vriend: “En nu?” Hij antwoordde dat we ons zouden gaan voorbereiden op de komst van twee kindjes en dat deden we.

In het weekend kregen we een extra echo, omdat ik nogal last had van mijn buik. Weer zagen we twee kleine frummeltjes druk heen en weer gaan en twee goed kloppende hartjes. Wat een geruststelling!

De eerste termijnecho

Mijn eerste termijnecho was met 10 weken gepland in het ziekenhuis. Oh, wat was ik zenuwachtig … als alles maar goed is! Hopelijk kunnen we nu ook duidelijke afspraken maken over hoe het allemaal verder zal lopen qua afspraken en met wie.

Ik lig op de bank en de echo wordt gemaakt. Al snel is het stil. We zien één kindje heerlijk bewegelijk ronddartelen in m’n buik. Alles zit erop en eraan. Het andere kindje ligt stil. Het is net zo groot als kindje nummer 1, maar het beweegt niet. De arts geeft aan dat het tweede kindje is overleden. Het moet vrij recentelijk zijn gebeurd, aangezien hij of zij net zo groot is als het andere kindje.

Dan zakt de grond onder mijn voeten weg. Hoe kan dit? Waarom? Waarom heb ik niks gemerkt? Waarom laat mijn lichaam mij weer in de steek?

De arts kijkt het andere kindje na en geeft aan dat we een week korter in verwachting zijn dan eerst werd gedacht. Geen 10 weken dus, maar 9. Dit vind ik heel raar, want ik wist precies hoe mijn laatste cyclus was verlopen en wanneer mijn eisprong was geweest. Het gevoel dat de arts mij nu gaf, zou ik niet meer kwijtraken.

Toekomstbeeld bijstellen

Alles was bij elkaar zó overweldigend dat we afspraken om over een week terug te komen. Ik kreeg nog mee dat dit vaker gebeurde en dat ze dit een vanishing twin noemen. We maakten een nieuwe afspraak en gingen naar huis.

Thuis vertelden we aan Sophia dat één van de kindjes was overleden. We hebben samen gehuild op de bank. We hadden familie en vrienden al verteld dat we een tweeling kregen, dus moesten we hen ook het slechte nieuws vertellen. En we moesten ons toekomstbeeld weer bijstellen. Van twee naar één kindje …

Mijn vriend was al aan het kijken geweest naar tweelingwagens en wat was ik blij dat we die nog niet hadden gekocht. Iets in mij zei toen al dat we beter konden wachten tot we zeker wisten dat alles goed zou blijven gaan …

Ziekenhuisafspraak

De week ging voorbij en we hadden weer een afspraak in het ziekenhuis. Gelijk werd er een echo gemaakt en we zagen onze kleine frummel ronddartelen en lekker bewegen. Nu was er ook tijd en ruimte om te praten over hoe nu verder. Het gevoel dat er iets niet goed zat, was er nog steeds. De arts gaf aan dat er geen reden was voor deze ongerustheid maar dat ze het wel begreep.

We konden nu eventueel weer terug naar onze eigen verloskundige als we dat zouden willen. De noodzaak om in het ziekenhuis onder controle te blijven, was immers weg … De keuze was aan ons. Ik gaf aan dat ik wilde blijven tot na de 20 wekenecho en als alles dan goed zou zijn, ik dan wel terugwilde naar de verloskundige.

Ook wilde ik graag de NIPT laten doen. Dit kon echter niet in verband met de tweelingzwangerschap, dus werd het decombinatietest.

We hebben met de zwangerschap van Sophia geen testen gedaan, omdat we dat niet wilden. Alles was toen welkom, maar nu bleef er iets in mij knagen dat maakte dat ik het wél graag wilde weten. Het onrustige gevoel ging maar niet weg.Voor mijn eigen gemoedstoestand wilde ik dan ook graag iedere week langskomen in het ziekenhuis. De arts gaf daarop aan dat ze voor nu een afspraak zou maken binnen één week,maar dat ze niet kon beloven of het ook echt elke week zou kunnen.

Niet gehoord

Vijf dagen later kon ik weer terecht. Deze keer moest ik alleen, omdat mijn vriend een cursus had. Ik was zo zenuwachtig en beroerd dat ik spugend het ziekenhuis in kwam.

Deze keer trof ik een arts–assistent en na het maken van de echo, die goed was, kreeg ik te horen dat een wekelijkse echo niet kon. Ik kon een echo krijgen met 12 weken, met 16 weken en de 20 wekenecho en dan weer terug naar mijn eigenverloskundige. De arts-assistent wilde mijn zorgen niet aanhoren en er viel ook niet met haar te praten.

Ik liep naar de balie voor een nieuwe afspraak en de medewerkster gaf aan over drie weken een plekje te hebben, dan zou ik 13 weken zwanger. Ik stond op het punt om in huilen uit te barsten en de baliemedewerkster zag dat. Ze keek me aan en vroeg of het ging. Ik gaf aan dat ik al een kindje kwijt was en ik mij zorgen maakte over het tweede kindje en dat alles zo stressvol was. Ze plande de afspraak voor tweeweken later in plaats van drie, eerder was er geen plek.

Ik ben spugend het ziekenhuis weer uitgegaan.

Wordt vervolgd…