Het verlies van een kind is voor velen nog een ontzettend moeilijk onderwerp om over te praten. De meesten gaan dit het liefst uit de weg …

Ik heb mij dan ook mega eenzaam gevoeld in het begin (en nu soms nog steeds) Helemaal met de lockdown erbij.

Mijn ervaring is dat veel mensen het proberen te verzachten door opmerkingen te maken zoals:

‘Gelukkig heb je nog een kind’

‘Wacht maar af tot je meer kinderen krijgt’

‘Ik weet hoe je je voelt’

Tip van mij: niet doen aub! Het verzacht helemaal niks, het doet alleen maar meer pijn als je dat zegt.

Wat je beter kunt doen is het erkennen van verdriet van iemand.

Je mag best zeggen dat het vreselijk is en dat je niet weet wat je moet zeggen. Dat je je probeert voor te stellen hoe het moet zijn om een kind te verliezen, maar dat alleen erover nadenken al pijnlijk is.

Gelukkig zijn er ook ontzettend veel mensen om ons heen die er voor ons zijn. Die het verdriet durven te erkennen en gewoon een arm om ons heen slaan en er zijn op het moment dat het verdriet weer extra omhoog komt.

Nu bijna een jaar verder is het verdriet er echt niet minder op geworden, maar soms juist meer!

Dus denk niet dat het verdriet over is als je mij ziet lachen, dat betekent namelijk dat ik er beter mee heb leren omgaan dat verdriet en geluk naast elkaar kunnen bestaan.

Maar terwijl je mij ziet lachen gaat er vaak ontzettend veel door mijn hoofd heen betreffende verdriet, gemis en pijn.

Denk alleen niet als je mij ziet lachen dat je er niet over moet beginnen, omdat je denkt mij nog verdrietiger te maken.

Verdrietiger maak je mij door er juist over te zwijgen …

Lieve mensen, erken dus het verdriet van iemand die een dierbare is verloren.

Een kind verliezen is ontzettend pijnlijk, maar iemand die je al jaren gekend hebt net zo goed.

Verdriet kun je niet vergelijken met elkaar.

Er is geen één manier van rouwen, dat doet iedereen op zijn eigen manier.

En probeer er niet over te oordelen.

Vraag er juist naar wat diegene beweegt in zijn rouwproces, zodat je het wat beter gaat begrijpen. Ook al zal je het nooit volledig gaan begrijpen als je zelf niet in die schoenen hebt gestaan …