Fabio

Met heel veel liefde wil ik ons verhaal delen over het verlies van onze zoon Fabio.

Mijn man en ik zijn in december 2019 getrouwd en net na kerst kwamen we terug van een prachtige huwelijksreis. Tijdens onze reis fantaseerden we over de toekomst en hoe wij deze in gedachte hadden. Hierbij kwam al heel snel naar voren dat een kindje heel welkom zou zijn, maar we zouden begin 2020 afwachten.

Op dinsdag 7 januari ging ik, zoals elke dag, in de pauze mijn hond even uitlaten. Met de auto is het vijf minuten rijden naar ons huis. Na het uitlaten reed ik terug naar kantoor en toen veranderde mijn hele leven. Aan de kant waar ik achter het stuur zat, werd ik met hoge snelheid door een andere auto aangereden. Mijn auto stond stil. Ik zag de andere auto aankomen en heb hem opgewacht.

Bij aankomst in het ziekenhuis bleek ik mijn bekken aan tweekanten gebroken te hebben.

Wat volgde waren lange dagen plat in bed. Na vijf dagen kwam de arts die mij ging opereren en keihard zei: “Heb je een kinderwens? Die kan je wel even vergeten!”

Wat een klap en wat een verdriet na dit ongeluk. Maar oké, eerst moest ik revalideren en weer kunnen lopen en dan zou ik wel weer kijken.

De daaropvolgende maanden waren pittig. In juni kreeg ik een doorverwijzing naar de gynaecoloog om een gesprek te hebben in verband met mijn bekkenbreuk en de metalen pinnen en schroeven die daardoor in mijn bekken zitten. Het was een fijn gesprek waarin naar voren kwam dat ik zwanger mocht worden maar alleen met een keizersnede mocht bevallen omdat een normale bevalling niet meer zou gaan. Na snel overleg gingen wij hier uiteraard mee akkoord! “Dan zien we wel hoe het loopt”, zeiden we.

Eind augustus had ik een positieve zwangerschapstest in handen! Wat fijn en heerlijk na alle ellende van de maanden ervoor. Maar ook heel spannend. Ik kwam direct onder controle van het ziekenhuis en daar werd ik erg goed begeleid. Alle echo’s waren goed, de uitslag van de NIPT was goed, de 16 weken controle was prima en de 20 weken controle op 14 december was ook goed!!! Wat een fijne tijd, dachten we nog. Ook de pijn viel mij alles mee.

Twee weken later was het kerst.

Kerstavond zaten we samen thuis op de bank met hapjes en drankjes en All You Need Is Love op tv. Heerlijk! Onze laatste kerst met z’n tweeën, zeiden we nog.

Tot ik naar de wc ging en dacht: “Oh jee, urineverlies …vreemd?!” Maargoed, eerst lekker slapen, morgen een nieuwe dag!

Op eerste kerstdag voelde ik mij heel slecht, ik had pijn in mijn buik en was misselijk. Maar ja, dachten we nog, het hoort er vast bij. Ik had verder nog nergens last van gehad.

’s Middags waren we met familie bij mijn moeder op bezoek. Ik was nog altijd niet lekker en had ook geen trek in hapjes.

Tijdens het diner koken bleef ik rustig op de bank. Ik voelde mij nog altijd niet goed en ging naar de wc. Toen zag ik lichtrood bloed bij de urine en vanaf dat moment werd alles anders. Ik belde direct het noodnummer van het ziekenhuis. Gelukkig mochten we direct komen, dus nog voor het kerstdiner zaten wij in het ziekenhuis. We zaten nog te lachen toen we de kleine op de echo zagen bewegen en het hartje nog goed klopte. Totdat de gynaecoloog zei: “Ik ga ook even voelen bij je.” En toen stortte alles in. Haar woorden: “Je hebt twee centimeter ontsluiting. We gaan je hier houden en weeënremmers toedienen en kijken dan na 48 uur weer opnieuw.”

Binnen een kwartier lag ik in een van de verloskamers, gelukkig met een lieve verpleegkundige. Ik snapte er niets van. Waarom? Waarom ik? Waarom wij? Alles was toch goed? Helaas bleek na een uur dat het echt mis was; mijn vruchtwater brak en binnen 1,5 uur begonnen de weeën. Ineens kreeg ik te horen: “Je gaat bevallen!” En na flinke weeën en veel gemengde gevoelens werd om 01.00 uur op 26 december onze zoon Fabio van 408 gram geboren. Klein maar zo volmaakt, alles klopte! Alles was zo mooi!

Maar helaas waren de maar 21,5 week zwangerschap niet voldoende om onze zoon in leven te houden. We hebben Fabiovastgehouden, gekust en geknuffeld.

De gynaecoloog vertelde over een stolsel in de placenta die vreemd was. Dit is onderzocht. Ook Fabio is helemaal onderzocht en uiteindelijk is er geen duidelijke reden gevonden waarom hij zo vroeg wilde komen.

Mijn eerste kindje, mijn zoon is nu de mooiste kerstster die er bestaat en kerst zal nooit meer hetzelfde zijn.

Zijn hand– en voetafdrukjes staan op de kast en zien we elke dag.

Zijn naam zullen we altijd blijven noemen.

En wie weet, wie weet, mag er ooit een kindje komen die wel onze armen zal vullen .

Yura en Martijn Snaauw