Moeilijk, ik vind het zo enorm moeilijk.. niet alleen het feit dat ik mijn baby ben verloren maar ook de constante strijd van eenzaamheid. Eenzaamheid tussen een hele groep mensen. Echt, dat bestaat.. Ik kan me soms enorm eenzaam voelen terwijl ik tussen veel mensen sta..

Ik voel me soms verloren, alleen in mijn verdriet op een bepaald moment. Als er een hele vrolijke sfeer hangt kan ik soms juist terugzakken naar het verdrietige gevoel. Alles om me heen voelt dan ver weg. Ik wil Vince benoemen, over hem praten, maar hoe? Hoe kan ik dit doen zonder iemand af te schrikken of ongemakkelijk te laten voelen? Een strijd die ik tot op de dag van vandaag moeilijk vind.

Ik verdwijn naar de achtergrond, mijn gedachtes maken plaats voor jou.

Ik denk aan je handjes, je voetjes, je fronsende gezichtje.

Ik denk aan alle toeters en bellen waar jij aan lag, aan de piepjes die constant door de ruimte te horen waren. Ik denk aan je zachte huidje, je bolle wangetjes.Ik denk aan jouw warme lijfje die op me lach toen ik je voor het eerst in mijn armen kreeg.

Ik stel me voor hoe jouw lach zou zijn, welke kleur ogen je zou hebben, hoe je mij zou knuffelen als je zou zijn gevallen, hoe je troost bij mij had gezocht, hoe ik die pijn met een kusje kon verzachten. Ik denk aan jouw stralende gezichje als je blij zou zijn.. als het geluk je toe zou lachen.. als je gelukkig zou zijn.

Ik denk aan de stilte, het weg glijden van jouw leven. Aan de wanhoop die ik voelde toen jouw hartje niet meer klopte. Ik denk aan jouw oogjes die voor altijd gesloten blijven, je voetjes en handjes die geen beweging meer laten zien.

Je koude lijfje, zo stil..

Ik denk aan hoeveel ik van je hou, aan wat jij mij hebt gebracht, zo’n korte tijd samen maar zoveel liefde..

Ik wil schreeuwen naar de wereld dat jij een van de belangrijkste personen voor mij bent.

Ik wil schreeuwen dat ik eigenlijk helemaal niet zonder je kan en ik je zo ontzettend mis.. maar bovenal wil ik schreeuwen dat ik trots op je ben, op wie je was, op wat je ons gebracht hebt..

Een hand op mijn schouder doorbreekt mijn gedachtes..

Ik sta weer in die menigte, ben weer terug in het nu, besef me dat ik al een tijdje stil en teruggetrokken ben, ik hoor iemand aan me vragen of het goed met me gaat waarop ik ja antwoord.

Ik sluit me aan bij de groep, praat mee over alle onderwerpen die langs komen.. alleen wordt er over 1 onderwerp zelden gesproken wanneer ik het zo nodig heb. Ik begrijp het.. maar de eenzaamheid is aanwezig. Eenzaamheid in het missen van Vince..

Vince is mijn baby, voor altijd klein, niet meer fysiek bij ons. Maar voor mij is hij iets heel groots, waar ik vol trots over praat.

Hij is dichtbij me, voor altijd ❤️