Een achtbaan van rouw
Vandaag miste ik je net een beetje meer dan anders. Al de hele dag ben ik uitgeput, écht extreem moe. Ik voelde mij onrustig en kon niet zo goed plaatsen waar dit gevoel vandaan kwam. En nu … inmiddels 02:52 uur, ben ik nog steeds wakker. Ik kan niet slapen en dat terwijl iedereen slaapt. Zelfs Joes. Ik voel mij verdrietig. De leegte voel ik meer dan normaal. Ik blijf er maar over malen maar daar word ik niet rustig van. Ik besluit mijn gevoel van mij af te schrijven…
Vandaag was het drieëntwintig januari, dat betekent weer een maand verder … weer een maand verder verwijderd van jou. Negentien maanden om precies te zijn. Negentien maanden geleden begon onze dag zó mooi. We waren zo enthousiast om jou te ontmoeten. Maar helaas werd je gelijk van ons afgenomen. Ik mis je zo erg. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Ik vraag mij af hoe je eruit zou zien, wat je allemaal al zou kunnen, lijk je op je broers? Wat zou je favoriete speelgoed zijn …? Helaas is en blijft dit voor altijd onbeantwoord.
Nadat jij overleed stond onze wereld niet alleen stil. Het voelde of ik werd teruggezogen in de tijd. Opnieuw beginnen. Maar hoe moet dat? Hoe pakken we de draad weer op? Waar starten we? Opnieuw zwanger worden. Iets wat ik eigenlijk helemaal niet wilde maar ook weer heel graag wél wilde. Ik wilde jou … mijn hele lijf schreeuwde om jou, ik huilde om jou. Maar ik kreeg jou er niet mee terug. Je zou nooit meer bij ons terug komen.
We wilden wel een broertje of zusje voor Sepp. Toen ik na een half jaar eindelijk zwanger werd mocht ik mij weer heel even blij voelen. Heel even proeven aan geluk. Helaas eindigde dat geluk al gauw in een miskraam. Ergens voel ik dat je niet meer alleen bent. Of dat ook echt zo werkt … dat denk ik niet. Maar een andere reden kan ik niet bedenken. Alleen met die gedachte kan ik er enigszins vrede mee hebben.
Toen ik niet veel later opnieuw zwanger werd ging dit gelukkig wél goed. Het was een ‘hell of a ride’ maar oh, wat is jouw broertje het waard.
Inmiddels is Joes alweer drie maanden bij ons. In het begin zat ik op een megablauwe wolk. Ik merkte dat er weinig ruimte was voor jou in mijn hoofd. Ik mis je gewoon zo erg dat ik mij er soms voor afsluit. Nu Joes er is werd het weer pijnlijk duidelijk wat wij allemaal hebben gemist bij jou. Weprobeerden van ieder moment dubbel zo hard te genieten. Dingen die ik bij jou niet kon doen, daar heb ik nu dubbel zo hard voor gewerkt om het nu wel te kunnen doen. Zoals de borstvoeding, want man oh man … dat wilde ik jou graag geven. Wekenlang had ik nog lekkende borsten en zag ik jouw voeding tenietgaan. Jouw voeding wat jou zou doen groeien… Ook al ging de borstvoeding bij Joes niet vanzelf. We hebben ons er doorheen gesleept met jou in mijn gedachte. Dit moest en zou lukken.
De laatste tijd begint Sepp steeds meer te begrijpen dat jij zijn broertje bent. Van de week pakte hij onze jassen want ‘we gingen bij Daaf op bezoek’. Kon het maar hé?! Konden we maar even bij je langs gaan … Je nog één keer vasthouden en één foto maken van alle drie mijn jongens bij elkaar…
Is dit dan het moment dat ik ‘het leven’ weer écht ga oppakken. Verder ga waar de tijd ooit stop gezet werd. Nog maar één week en dan moet ik weer aan het werk. Maar het is ook tijd voor iets nieuws in mijn leven. Iets waaruit ik veel energie ga halen. Een grote uitdaging voor mij en het gezin. Een uitdaging die ik aandurf door jou. Ik start de deeltijdopleiding verloskunde in België per veertien februari.
Ik zou er alles voor over hebben dat jij deel zou uitmaken van ons leven. Dat kan helaas niet. Jij hebt mij geleerd dat iedere dag er één moet zijn die telt. Een dag die ertoe doet. We doen ons best!
Ook al kan ik jou nooit meer vast houden, ik laat je nooit meer los!
Dikke kus van mama!
