In de vorige blog schreef Daphne over de bevalling van Meghan. Na een zeer slechte 20 weken hebben zij besloten de zwangerschap af te laten breken.

Rond 18.00u waren we zover dat we het ziekenhuis konden verlaten. Er werd ons gevraagd of we met de beveiliging naar de parkeergarage wilden. Dan konden we een binnendoor route krijgen zodat we niet in de menigte hoefde. Dit wilden we niet. We hadden haar mandje toegedekt, maar ik wilde gewoon via de normale wegen samen met mijn man naar de garage. Hij zou ons duwen terwijl wij in de rolstoel zaten. Zoals we dat bij alle kinderen hebben gedaan.

Wat een bizarre autorit. Voor ons stond de wereld stil, maar om je heen gaat alles ‘gewoon’ door. Heel gek. Rond 18.30u waren we thuis. Er was gezorgd dat de kinderen gegeten hadden en zij hadden hun pyjama’s al aan.

Riley was direct blij dat we thuis waren. We hadden Megan op de tafel gezet, aangezien het bloemenbed nog niet klaar stond. Riley heeft een poos bij haar gezeten en aangeraakt.
Rond 19.00u was het tijd om de kinderen naar bed te brengen, zoals we dat altijd deden.

Daarna hebben mijn man met familieleden het bloemenbed klaar gezet.

Hoe graag ik Megan ook bij me wilde houden, het voelde toch niet helemaal goed om haar mee naar boven te nemen. Ze had tenslotte nog geen eigen kamer en zou betekenen dat ze bij ons op de kamer kwam. Dat vinden we normaal gesproken niet erg, maar onze oudste heeft slaapproblemen en komt ’s nachts altijd naar ons over. We waren bang dat hij dan op Megan zou stuiten en zou dat voor verkeerde associaties zorgen. Dus Megan zou, hoe moeilijk ik dat ook vond, beneden in haar bloemenbed liggen. We hebben elke 3 uur de wekker gezet. Ik zei tegen mijn man ‘Bij een normale pasgeborene zet je ook elke 3 uur de wekker. Dus dit kunnen wij voor deze 2 nachten ook voor Megan’. Nu alleen niet om te voeden, maar om de koelelementen te vervangen. We vonden het heel fijn om dit samen te kunnen doen. Het ritueel was dat ik Megan vast hield en mijn man verving de koelelementen.

Rond 22.30u zijn we dan toch maar naar bed gegaan.

De volgende ochtend toen we beneden kwamen was Riley meteen helemaal in paniek. Zijn zusje lag niet op de tafel waar hij haar gister voor het laatst had gezien. Waar was Megan nou?! Ik zei heb hem geprobeerd te kalmeren en hem mee genomen naar het bloemenbed. Daar zag hij haar weer. Daar was hij blij om. Naast het bloemenbed hadden we een kinderstoeltje gezet. Zo konden de kinderen zelf beslissen of en wanneer ze bij Megan wilden kijken. Mijn moeder was er al vroeg om ons te helpen. Vandaag stond in het teken van afscheid nemen. We hadden onze naaste familie en vrienden laten weten dat ze vandaag langs konden komen om afscheid te nemen als ze dit wilden. Ook kwam onze vriendin weer deze bijzondere dag fotograferen.

De hele dag kwamen er familieleden en vrienden langs om afscheid te nemen van Megan. De sfeer was erg ontspannen. We hebben meerdere malen met Megan op de bank gezeten als gezin zijnde, Riley heeft vaak samen met Megan op de bank gelegen en kusjes aan haar gegeven. Marly heeft haar ook 1 keer uit zichzelf ‘geaait’ en een kus gegeven. Heel lief.

Riley stond heel vaak bij Megan. Door de dag heen lagen er verschillende voorwerpen bij Megan in het mandje. Zo bracht Riley een veertje, een roze krijtje en lag er een mooi geknutseld hartje met handafdruk van Riley bij haar. Wat waren wij trots op onze kinderen hoe ze hier tot nu toe mee om gingen. Zo dapper, zo natuurlijk, zo niet angstig.

Mijn man en ik hadden besloten het afscheid niet al te lang te laten duren. Haar lichaam zou er al snel niet mooier op worden en we wilden een ‘goed’ beeld achter laten voor de kinderen voor zover dat kan. Zaterdagochtend kwam mijn moeder wederom.
We hebben de kinderen altijd letterlijk verteld wat er gaande was. Geen metaforen. Megan zou geboren worden, maar niet kunnen leven. Megan zou dood zijn. En als je dood bent, kun je nog maar even bij ons zijn en dan ga je naar een plek waar wij niet meer kunnen komen. Voor altijd kunnen we aan Megan denken, altijd mogen we over haar praten. Maar ze is niet meer bij ons.
We hadden Riley verteld dat het nu tijd was om afscheid te nemen. Hij heeft nog een laatste keer met haar geknuffeld en op de bank gelegen.
Riley wilde graag met ons mee, maar we hadden besloten dit niet te doen.

Mijn man en ik zouden haar zelf in de oven leggen en het leek ons geen goed idee dat onze zoon van 3 dat zou zien.
Marly had geen idee van wat er gaande was. Riley ging uiteindelijk zonder problemen met mijn moeder mee. De kinderen gingen lekker in bad en papa en mama gingen Megan weg brengen.

Wederom een bizarre autorit. Alleen nu naar het crematorium. Daar werden we opgewacht door een mevrouw. Dit deel vond ik echt het moeilijkste van alles. We kwamen binnen en we vroegen nog even tijd samen om afscheid te nemen. Ik opende haar doekjes van haar mandje weer. Ik heb haar nog duizend kusjes gegeven en mijn man ook. Gezegd dat we ontzettend veel van haar houden en voor altijd in ons hart zal zitten. Het afscheid was daar.

Mijn man vroeg mij of hij haar in de oven mocht leggen. Natuurlijk mocht dat. We hebben nog een paar foto’s van dit moment gemaakt. Voor het geval de andere kinderen later vragen hebben.

Hij vertelde me even later buiten dat hij haar later nooit weg zou kunnen geven. En dit het enige nog was wat hij voor haar kon doen. Mijn hart brak toen hij dit zei. Tegelijkertijd vond ik het ook zo liefdevol.
Daarna zijn we weg gereden. Het was koud weer, veel wind dus niet echt weer om even te wandelen en ‘uit te waaien’. We besloten gewoon maar wat rond te rijden. We hebben 1,5 uur gereden, gepraat, gehuild en toen besloten om maar terug te gaan. We moesten toch een keer terug naar huis.

En dan… is ze er echt niet meer. Het besef dat je geen getrappel meer voelt in je buik, dat ze thuis niet meer opgebaard ligt en echt weg is. Wat een moeilijke dagen. De kinderen hingen (en hangen nog steeds) ontzettend aan mij. Het is begrijpelijk, maar ik kon er zo moeilijk mee om gaan. Mijn hoofd zat zo vol. Ik kon het gewoon niet hebben. Ik voel me daar enorm schuldig over.

Dinsdag erna zijn mijn man en ik naar de gemeente gegaan om een geboorte akte te verkrijgen en een overlijdensakte. Heel fijn om dit samen te kunnen doen. Voor ons bestond ze al, maar nu heeft ze bestaan voor de hele wereld.

Ook zijn we later die week naar een vrouw gegaan die urns maakt. Ze krijgt een eigen ontworpen urn. Daar wachten we nog op en zodra deze klaar is dan halen we haar as ook op bij het crematorium.

We vinden het echt enorm fijn dat we alles zelf hebben kunnen regelen en dat alles is gegaan zoals we zelf hebben gewild.

Een week na Megan haar overlijden en dus twee weken na de vruchtwaterpunctie kregen we een telefoontje van de klinisch geneticus. Ze denken de oorzaak gevonden te hebben. O my..ons hart sloeg even over. Megan blijkt een zeldzame genetische afwijking te hebben. Die heet Primaire Ciliaire Dyskinesie. Er schijnen vele variaties te zijn. Megan had type 43. Voor ons is nu van belang te weten dat de afwijking bij haar is begonnen en dat wij dus geen drager zijn. Daar zijn wij erg opgelucht over. Want dat betekent dat we de medische molen niet in hoeven met onze andere kinderen. Het bleek dat ze inderdaad geen milt had en dat alle afwijkingen in het hart op de echo juist waren gezien.

Nu we dit weten voelen we meer acceptatie bij de keuze die we hebben gemaakt, want we weten nu, dat Megan echt geen kansen had gehad buiten de baarmoeder. We hebben haar behoed voor een leven vol pijn en leed, ze heeft alleen maar warmte en liefde gekend.