In deel 1 heb je kunnen lezen dat het niet gaat gaat met de baby. Lees de blog hier

Besluit
Eenmaal het besluit genomen dat onze dochter geboren ging worden zijn we gaan kijken naar wat we willen. Een geboorte die een afscheid wordt.
21 weken zwanger, mogelijk 22 bij geboorte. Kan ze kleren aan? Of alleen een wikkeldoek? Willen we haar in een mandje leggen? Een kistje vonden we niet bij haar/ons passen.
Willen we haar cremeren of begraven? Hoe willen we haar afscheid doen? Wat was dit verschrikkelijk moeilijk…

Op vrijdagochtend hebben mijn man en ik al een hoop dingen geregeld. Gekeken naar een mandje waar onze dochter in kwam liggen, gevraagd of onze vriendin (die fotografe is) de bevalling en de dag thuis wilde fotograferen, het crematorium gebeld (want hoe gaat zoiets in zijn werk) en een naam voor haar gekozen. Op zoek naar mooie bloemen voor bij het afscheid kwam ik een bloemenbed tegen. Wat zag dit er prachtig uit. Dit vonden wij bij haar passen. In haar mandje in een bloemenbed.

Op vrijdagmiddag zijn we terug gegaan naar het academisch ziekenhuis om alles te bespreken. Ook de manier van bevallen. Van de andere 2 kinderen ben ik bevallen met een keizersnede. Bij de 1e is de (poging tot) vaginale bevalling enigszins traumatisch verlopen en ik zou ook nooit weer een vaginale bevalling willen. Maar nu had ik geen keuze, het moest op deze manier. Hier keek ik enorm tegenop..

Ook kregen we de vraag of we obductie wilden. Hier gingen we over nadenken.

Op de NICU waar ik werk geven we bij overlijden ouders/broer/zussen gehaakte olifantjes mee. 1 voor bij het overleden kindje en 1 voor de ouders/broer/zus. Zelf vind ik dit heel erg mooi en fijn. Dit wilde ik ook graag voor ons gezin. Het olifantje voor onze dochter zou ik de hele bevalling bij me dragen zodat mijn geur hier in zat voor onze dochter. Vrijdagmiddag hebben mijn man en ik nog olifantjes van de afdeling gehaald voor ons gezin.

Zaterdagochtend zijn we naar de bloemiste gegaan om te vragen of ze een bloemenbed voor onze dochter kon maken. Ik vond het wel moeilijk om te vragen, want ik wist dat zij ook 34 weken zwanger was. Dus daar stonden we.. allebei te huilen bij mijn vraag.. maar ze kon dit gelukkig voor ons maken. Daarna zijn mijn man en ik naar Apeldoorn gereden om onze dochter haar mandje op te halen.

En toen was bijna alles geregeld en werd het tijd om ook emotie toe te laten. Jeetje wat deed dit pijn. Hoe moesten we dit in godsnaam gaan doen?! hoe moesten we dit gaan vertellen aan onze zoon van 3 jaar. Die zo dol was op de baby in mama’s buik. Elke dag kreeg de baby knuffels en kusjes via de buik. Speelde hij met speelgoed over mijn buik om met de baby te spelen. Hier keken we heel erg tegenop. We hebben hierover gesproken met maatschappelijk werk en met de huisarts.. want moesten we alvast een rouwtherapeut inschakelen? We wilden het zo goed mogelijk doen voor onze andere kinderen. Hopen dat zij hier op latere leeftijd zo min mogelijk last van hebben. Volgens de huisarts was een rouwtherapeut nu nog niet nodig gezien de leeftijd van onze kinderen.

Tijdens deze enorm hectische dagen kregen we gelukkig veel steun en hulp van zowel familie als het kinderdagverblijf. Dat was heel erg fijn, zo konden wij ons focussen op wat ging gebeuren en wisten we dat er overdag goed voor onze kinderen werd gezorgd. ’s Avonds waren wij er ‘gewoon’ voor de kinderen.

Zo bizar.. In mijn buik zat een enorm sterk meisje. Ze was de hele dag door druk. Hoe kon zo’n enorm sterk en druk meisje zo ontzettend ziek zijn?! Dat vond ik heel erg moeilijk te bevatten. Alle beelden waren er en meerdere mensen hadden het bevestigd, maar ik kon zo moeilijk bevatten dat als je zo ziek was toch nog zo levendig kon zijn…

Dinsdag 2 februari moest ik 3 pillen innemen die zouden helpen om de bevalling beter op te wekken als ik de medicatie ging krijgen 3 februari. Ik moest de medicijnen 24 tot 36u voor de inleiding innemen. Dit had ik uitgesteld tot het echt niet langer kon wachten. Ik stond bij het aanrecht, mijn man was aan het ontbijten met de kinderen op de achtergrond. De 1e twee pillen kon ik vlot innemen, maar bij die derde brak ik.. ik kon mijn gevoel niet langer onderdrukken. Het voelde voor mij letterlijk alsof ik op dat moment mijn kind aan het vermoorden was. De tranen bleven komen, wat deed het pijn en wat een verschrikkelijk gevoel! Maar ik moest die derde nog innemen. Dat is me uiteindelijk nog gelukt… ik moest wel. Wij hadden hiervoor gekozen en dan moest ik mijn uiterste best doen om dit zo goed mogelijk te doen voor Megan. Want als ik deze medicijnen niet in nam, dan duurde het allemaal nog langer en wie weet moest ze daardoor nog langer onnodig lijden. Zo zag ik dat tenminste.

Mijn man had haar nog niet kunnen voelen schoppen. Tot deze laatste avond. Wederom was ze druk in mijn buik en ik liet mijn man mijn buik voelen. En tot onze verbazing schopte ze zo hard dat mijn man het nu ook voelde! Wat bijzonder en waardevol dat papa haar nog even voelde.

Woensdag 3 februari meldden we ons op de verloskamers om 9.00u. Om 11.00u kwam onze vriendin aan die kwam fotograferen. Om 11.15u kreeg ik de eerste dosis cytotec. In verband met de eerdere keizersnedes kreeg ik maar de halve dosis vanwege het risico op het scheuren van het litteken. Vrijwel meteen kreeg ik lichte voorweeën en om 15.15u had ik al 1cm ontsluiting. Ik dacht nou dat gaat mooi vlot. Maar de 4 opvolgende uren gebeurde er niks, behalve dat de weeën behoorlijk aanwezig waren. Om 19.15u besloten om een ruggenprik te nemen, want wie weet hoelang ik nog moest bevallen. Om 22.00u zat deze er eindelijk in, na 4 prikpogingen. Helaas werkte de ruggenprik niet goed. Benen waren goed verdoofd, weeën kwamen er net zo heftig weer door heen. De medicatie werd meerdere malen fors opgehoogd, maar werkte allemaal niet. Om 23.15u nog steeds geen vordering van ontsluiting. We hebben onze vriendin maar naar het hotel gestuurd (tegenover het ziekenhuis), zodat zij ook even kon slapen.

De anesthesist kwam wederom terug omdat de medicatie niet werkte. Epiduraal werd wat terug getrokken, wederom medicatie verhoogd (meer dan protocollair) en we zouden het een uur afwachten. Anders zou ik fentanyl-achtig spul krijgen, maar dan zou ik ook minder mee kunnen krijgen van de bevalling.

Na een uur geen verandering. Helaas stond de anesthesist vast bij een grote OK en kon niet komen. Prima, terug in mijn bubbel. Mijn man zou ook even proberen te gaan slapen. 03.10u er veranderde iets in de weeën. Ik voelde ineens een soort druk gevoel. Ik had gehoord van de gynaecoloog dat als ik druk voelde het zo maar kon zijn dat onze dochter er meteen aankwam. Door alle medicatie en draden om mij heen kon ik de bel zo gauw niet vinden. Dus ik riep mijn man. Die heeft op de bel gedrukt. Om 03.15u werd gekeken en met de echo gekeken hoe onze dochter er voor lag. 2 persweeën later is Megan Sue om 03.25u geboren.

Ze huilde! Ik was helemaal verbaasd ik riep: ‘Huilt ze nou?!’ Ja was het antwoord en ik dacht ‘Geef hier mijn kind!’. Megan kwam snel bij mij en mijn man liggen. We hebben haar nog een paar keer zien bewegen en ze heeft nog 50 (!)minuten geleefd. Wat heeft ze iedereen verbaasd daar!

Wat een sterk meisje. Dit voelde ik ook zo in mijn zwangerschap. Ze was enorm sterk. Daarom wilden wij ook zo snel mogelijk dat ze geboren ging worden nadat we ons besluit hadden gemaakt.

Want in andere landen vangen ze soms kinderen van 22 weken zwangerschap op en die leven, dus dat zou onze dochter ook kunnen doen.

Omdat ze zou kunnen leven had ik mijn man ook hier op voorbereid. Hoe haar kleur zou kunnen zijn, het gaspen etc.

Ze is al die tijd heel comfortabel geweest en lag heel ontspannen bij ons.

Het voelde heel gek voor mij. Op het moment dat ze geboren werd en de uren erna kon ik niet huilen. Ik was gewoon ontzettend trots op ons mooie meisje. Ik heb dit ook benoemd naar de gynaecoloog en de verpleegkundige. Ze konden mij vertellen dat dit een hele normale reactie was en dat de meeste moeders zo reageerden. Ik kon me daar nu ook wat beter bij neerleggen.

Nadat Megan is overleden hebben we haar goed bekeken. Wat was ze een perfect mooi meisje aan de buitenkant. Ze had exact dezelfde oren als onze zoon, kinnetje die, net als bij de ander kinderen, iets naar achteren stond, dezelfde ‘knik’ bij haar voorhoofd en neus als mijn man heeft, dezelfde vingers en tenen als mijn man. Ienieminie hoofdharen, wenkbrauwen en wimpers.

Bij 1 op de 3 komt de placenta niet mee na zo’n vroegtijdige bevalling. We waren er dus op voorbereid dat ik mogelijk naar de OK moest hiervoor. Gelukkig kwam de placenta, met een beetje hulp van de gynaecoloog, zelf. Dat was een hele opluchting.

’s Ochtends nadat ze geboren is zouden de andere kinderen nog in het ziekenhuis langs komen om hun zusje te ontmoeten. Om haar lichaam zo mooi mogelijk te houden hebben we haar tot die tijd in het water opgebaard. Wat zag ze er op die manier mooi uit.

Onze kinderen reageerden heel goed op Megan. Marly van 1,5 jaar snapte er natuurlijk nog niks van. Riley zag alleen zijn mooie zusje, wilde haar meteen zoenen, knuffelen en vasthouden. Heel mooi hoe een kind hier mee om ging.

Nadat zij weg zijn gegaan heb ik samen met mijn man hand- en voetafdrukjes gemaakt.

Om zoveel mogelijk antwoorden te krijgen op wat er precies in Megan haar lichaam is gebeurd, hebben we gekozen voor obductie. Wel met als voorwaarde dat we in het ziekenhuis op haar mochten wachten, want ik wilde haar absoluut niet achter laten.

Om 9.15u is ze voor een babygram gegaan en om 11.30u werd Megan opgehaald voor obductie. Van tevoren hebben ze ons gevraagd of ze haar hart en longen mochten houden om nader te onderzoeken. Haar afwijking was zo bijzonder en complex dat ze waarschijnlijk de boeken ernaast moesten leggen om alles uit te kunnen zoeken. Dit ging de kinderpatholoog dan samen doen met de kindercardioloog.

Phoe, wat een moeilijke vraag. Het voelde heel onnatuurlijk om dat te doen, maar wilden we antwoord krijgen op vragen dan was dit in onze beleving de enige manier. Ik vroeg me af of we het aan de buitenkant zouden zien als haar hart en longen zouden ontbreken als we haar terug kregen. Dit was niet het geval. Toen zijn we akkoord gegaan.

Ook vroeg ik mij af ‘wat gebeurt er met haar hart en longen als ze klaar zijn met onderzoeken?’. Bij navraag aan de patholoog kregen wij drie opties. We mochten haar hart en longen op halen (dit was meteen een nee voor ons), we konden het doneren aan de wetenschap of het ging bij de collectieve crematie. We hebben gekozen voor de collectieve crematie, haar lichaam zou gecremeerd worden en dus wilden we dat ook van haar hart en longen.

We zijn in het ziekenhuis op haar blijven wachten. Maar slapen konden we allebei niet. Om 16.30u kwam Megan terug bij ons. Eindelijk was ons meisje er weer en konden we haar weer vast houden.

Van de gynaecoloog kregen we meteen enkele eerste uitslagen.

Haar longen bleken (zoals vermoed) inderdaad aan beide kanten 3 kwabben te hebben, haar lever zat in het midden en had geen verschillende kwabben en was overal gelijk, galblaas rechts en op het oog geen milt zichtbaar. Maar om hier zeker van te zijn moest nog goed microscopisch onderzoek plaatsvinden.

Wetende dat dit meteen is gezien, sterkte ons op dat moment al in ons besluit om de zwangerschap af te breken.

Nadat Megan terug is gekomen hebben we alles gereed gemaakt zodat we naar huis konden. Hoe het afscheid van Megan is verlopen vertel ik in een volgende blog..