Het verhaal van onze lieve Isa Lente de Winter

Maandag 6 december 2021: een mooie dag in jouw leven. Na 1,5 jaar mocht je beugel eruit! Je keek er erg naar uit!

Dinsdag 7 december: vandaag maakte je een TikTok-video over waar je van houdt op de letters van het alfabet. Dit is de enige TikTok die online staat op dit moment.

Op woensdag 8 december zouden wij naar de tandarts gaan, maar jij werd wakker met pijn in je keel. Door de maatregelen rondom corona mochten wij niet komen, ook niet met een negatieve zelftest die wij bij jou hadden afgenomen.

Op donderdag 9 december planden wij een afspraak in bij de GGD zodat we zeker wisten dat het geen corona was. Jouw stem werd steeds slechter en jij communiceerde met ons via notities op je telefoon. Soms sprak je heel zacht tegen ons.

Vrijdag 10 december: het was jouw verjaardag! 15 jaar! Je had geen stem meer, maar toch ging je naar school. Je wilde graag je Duitse toets doen en je vriendinnen zien. Na school ging je door naar de kapper voor highlights. Daar keek je al lang naar uit. Na de kapper gingen we langs bij opa en oma de Winter om jouw verjaardag te vieren met een zelfgemaakt taartje, een gezellig samenzijn en leuke foto’s. Ondanks de coronamaatregelen probeerden we op deze manier toch stil te staan bij jouw verjaardag. Daarna gingen we nog even kortlangs omi met jou. Daar kletsten we ook nog wat, maakten we een foto met een taartje en toen gingen we weer verder. Jij gafaan dat je het zat was voor vandaag. We aten thuis met zijn vieren, daarna kleedde jij je om en ging je lekker in je trui op de bank liggen met een kleedje, zoals je dat wel vaker deed. In de avond kwamen opa en oma Post en onze huisvriendin nog langs voor een stukje taart.

Zaterdag 11 december: vandaag zouden we ergens gaan lunchen voor je verjaardag. Je had zelf een leuk restaurantje uitgezocht, waar we nog niet eerder waren geweest. Jij gaf in de ochtend echter aan dat je toch liever niet wilde gaan, omdat je smaak minder werd. Je wilde er liever van genieten als je weer helemaal fit was. Ook het kleine clubje meiden dat je dit weekend had uitgenodigd zeg je uit door in de groepsapp een bericht te zetten dat je ziek bent.

We hadden afgesproken dat wij vandaag op Joa, het drie maanden oude zoontje van mijn nichtje, zouden passen. Je gaf aan dat je dit graag door zou willen laten gaan, want je genootaltijd zo van zijn aanwezigheid: lekker vasthouden en lekker lang met hem knuffelen. Toen ik hem terug ging brengen zei je nog dat hij maar snel weer moest komen en dat je dan graag met hem zou willen wandelen.

Zondag 12 december: met elkaar zetten we de kerstboom op. Jij zat op de bank en hielp op die manier mee. We volgden de race van Max Verstappen op televisie. Jouw vriendin Anouk kwam nog even langs met jouw verjaardagscadeau: een fotolijstje met een foto van jullie samen en wat geld om wat leuks van te doen.

Maandag 13 december: ook vandaag voelde je je nog niet topfit. Wij vonden dat het nu te lang duurde en samen gingen we naar de huisarts. Bij de huisarts werd je nagekeken. Volgens de huisarts had je geen long- of keelontsteking, maar ging het om een virus op je stembanden en moest je uitzieken met paracetamol.

Dinsdag 14 december: nog steeds was je niet beter. Vandaag lag je veel op ons bed. Wij kwamen vaak bij je kijken en even bij je liggen (we werkten beiden thuis). ’s Avonds, tijdens het avondeten, kwam je nog beneden, maar jij at alleen wat vla. Aan het einde van de avond kwam iedereen bij jou op ons bed zitten om te vertellen hoe zijn/haar dag en avond was geweest. Thijs, je broer, had geen haast met naar bed gaan, hij was de volgende ochtend vrij en ’s middags had hij kerstgala op school. Jij wilde graag in ons bed slapen. Thijs kwam met het goede idee om dan maar een jongens- en meisjeskamer te maken. Zo sliepen hij en je vader die nacht op zijn kamer en kroop ik naast jou in bed.

Die nacht was je onrustig, Ik masseerde je rug met lavendelolie omdat je aangaf last te hebben van je rechterschouderblad. We dronken thee en soms verplaatste je je naar de stoel die naast je stond, uiteraard met je kleedje over je heen. Je dronk wat thee, met veel honing, gember en citroen. Om 4 uur ’s nachts nam je nog wat medicatie in de vorm van een zakje poeder. Je ging naar het toilet en haddiarree. Soms wilde je jee telefoon even in bed en dan keek ik nog een stukje serie op jouw iPad. Met weinig slaap kwamen we de nacht door. Om half 7 ging je naar beneden. Ik vroeg of ik mee moest, maar jij gaf aan dat ik wel kon blijven liggen. Om 8 uur maakte Jeroen mij weer wakker. Hij was beneden geweest en zei dat hij de huisarts ging bellen. Ik vond het een goed idee. Papa ging met jou naar de huisarts. Jullie werden direct doorgestuurd naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Jouw saturatie was namelijk 96 en de huisarts wilde dat dat verder onderzocht werd. Omdat het woensdag was en Jeroen die dag moest werken, ging ik met je mee naar het ziekenhuis. We kwamen daar eerst in quarantaine te liggenen je werd behandeld als een coronapatiënt. De longfoto’s en bloedafname worden allemaal op de kamer gedaan door verpleegkundigen in beschermende kleding. Ook het röntgenapparaat was ingepakt. Om 11 uur stelden ze vast dat je geen corona had. We mochten eindelijk naar het toilet. Die zat op de gang en ik reed jou daar in een rolstoel heen. Terug op de kamer kregen we te horen dat je een longontsteking had. Hier kreeg je antibiotica voor. Ook kregen we te horen dat er in Delft geen plek was voor opname. We moesten verhuizen naar het Juliana Kinderziekenhuis (JKZ) in Den Haag.
Rond 12:30 uur werden we opgehaald door het ambulancepersoneel. Ik reed mee met de ambulance; dat wilde jij graag en het kon ook prima nu er geen corona in het spel was. Tijdens de rit daalde jouw saturatie en waar je eerst voldoende had aan 1 liter zuurstof, had jij aan het einde van de rit al 5 liter nodig. De verpleegkundige gaf aan dat dit vaker gebeurde als patiënten vervoerd werden. Verplaatsen deed een patiënt meestal geen goed, maar dit was wel erg heftig. De ambulanceverpleegkundige handelde erg goed en briefde gelijk het JKZ. In het JKZ namen ze het serieus en er werd gelijk opgeschaald. Later die middag was het geen simpele longontsteking meer, maar een heel ander verhaal. Ze namen nog meer bloed af om erachter te komen wat er precies aan de hand was. De waardes klopten volgens de artsen niet bij het beeld dat jij liet zien; je was nog bij bewustzijn en je vroeg nog of je wat mocht drinken en eten, want je had dorst en je wilde naar het toilet. Dit alles kon echter niet omdat jij aan infusen lag vastgekoppeld en je daardoor niet van het bed af kon. Gezien de waardes was het eigenlijk nog vreemd dat je dit nog allemaal kon en liet zien.

Om 16 uur werd het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam gebeld voor overleg. De situatie was zorgelijk en de IC-arts van het Sophia was constant telefonisch betrokken bij alle beslissingen die genomen moesten worden. Jij zou later die middag worden overgeplaatst naar de IC van het Sophia kinderziekenhuis.

Ik ben de hele tijd bij jou gebleven en probeerde je vader op de hoogte te houden via de app. Bellen deed ik niet, omdat je werd omringd door veel mensen en ik graag bij jou wilde blijven. Je had geen pijn en je hield je sterk. Ik bleef rustig. Dat maakte dat er een hele goede sfeer hing. Iedereen was hard aan het werk en was zo lief voor ons. Kortom, met elkaar waren we een topteam dat hopelijk positief de eindstreep ging halen.

Om 16:30 uur werd het duidelijk dat ze jou in slaap zouden brengen. Je deed het heel goed op het zuurstof wat je kreeg, maar in overleg met het Sophia werd besloten dat het beter was als jij slapend vervoerd werd. Het in slaap brengen bracht grote risico’s met zich mee. Het kon zijn dat je het niet ging halen omdat je saturatie niet goed was, maar het was de enige mogelijkheid. De rit naar het Sophia was daarom ook heel spannend, maar we gingen ervoor. De operatieassistent en dokter vertelden jou dat je heel ziek was en dat het het beste was om je in slaap te brengen. Ik belde je vader, maar het ging hem helaas niet lukken om binnen twintig minuten in JKZ te zijn. Samen met zijn broer ging hij daarom direct naar Rotterdam.

Op de OK was ik bij je en zei ik nog tegen je: ‘Lieve Isa, maak er een mooie reis van en kom snel weer terug!’ Je werd al wat onrustiger. Je deed nog heel goed je best door in één keer de maagsonde in te slikken. Helaas merkten ze toen dat er bloed in je maag was gekomen. Ik stond naast je toen ze je in slaap brachten. Je viel heel rustig in slaap. Daarna nam ik wat afstand en werd opgevangen door de kinderarts. De IC-arts van het Sophia was overgekomen naar Den Haag om je op te halen en zij had de leiding. Eerst moest er nog extra bloed worden ontdooid. Je bloeddruk kregen ze niet goed; de onderdruk was 20. Dit kwam waarschijnlijk door de verzuring in je lichaam. Ze deden er alles aan, maar ze kregen het niet stabiel. Alle medicatie stond voluit. Rond 19:20 uur besloot men om toch op pad te gaan naar Rotterdam. Je werd vervoerd in een MICU; een mobiele intensive care unit. Hierin mochten geen ouders. De kinderarts van het Sophia en twee verpleegkundigen van de IC gingen met je mee. Net op tijd was er een politieauto beschikbaar en hoefde ik niet met de taxi naar Rotterdam. Begeleid door twee motoragenten en een politieauto werd jij vervoerd naar Rotterdam. Ik maakte de hele dag al foto’s en besloot de escorte te filmen in de hoop dat ik het je later mag laten zien. Dit ging jij overleven, twee grote hobbels had je immers al genomen! Ik had de hoop dat jij de derde hobbel ook zou nemen nog niet opgegeven! Zeker niet nu we in het beste kinderziekenhuis van de omgeving waren. Al wist ik wel dat het niet makkelijk ging worden …

In het Sophia Kinderziekenhuis was ik blij je vader te treffen. Wat fijn dat we nu samen waren. We zaten bij jou op de IC, mochten overal bij zijn en alles werd met ons overlegd. Ook kreeg ik nog iets te eten. Toen ik alle piepjes en dingen even zat was, ging ik naar je oom, die in een andere kamer zat te wachten. Daar kwam ik even tot rust. Je vader bleef bij je. Rond 22 uur vond er een gesprek met de IC-arts, diegene die jou had opgehaald uit Den Haag, plaats. Ze gaf aan dat het goed zou zijn als Thijs naar het ziekenhuis kwam. Dat was geen goed nieuws, maar wel fijn dat ze dit aangeven. Je oom vertrok om hem op te halen. Met zijn drieën stonden we even later aan jouw bed. Daar stonden we even fijn met elkaar. Ik was blij dat hij dit nog mee kon maken, ook al zal het heftig voor hem zijn geweest. Jij leek niet meer op onze Isa; je was opgeblazen en lag aan allerlei slangen. Je zag er niet meer uit als ons Isa. Weer hadden we overleg met de artsen, Thijs bleef bij jou. De artsen wilden nog iets proberen om jouw bloeddruk op peil te krijgen, want je had nog steeds een onderdruk van 20 of lager. De laatste optie was om jou een spuit te geven waar je blauw van werd. Daarmee stemden we in. Thijs was erbij toen ze de spuit gaven. Hij gaf aan dat hij je niet blauw vond worden. De onderdruk ging omhoog richting de 70 eneven was er hoop! Helaas verdween die hoop na een half uurtje, want de onderdruk daalde weer naar 20. Om 0:00 uur vertrokken Thijs en jouw oom naar huis. Wij konden bij jou in het ziekenhuis blijven. Er was een kamertje op de gang waar wij konden zitten en op een bed konden liggen om wat te rusten of te slapen. Wij mochten altijd bij komen kijken en de artsen konden ook bij ons langskomen als ze willen overleggen. Wij sliepen die nacht niet, maar praatten en luisterden naar de voetstappen in de hoop dat ze onze deur voorbijliepen. Toch werd er bij ons aangeklopt met de vraag of ze mochten proberen om je armen en benen te redden. Je lichaam had namelijk al het bloed voor de vitale organen gebruikt en daardoor begonnen je armen en benen af te sterven. Dit wilden de artsen voorkomen door middel van een operatie die plaats vond op de IC zelf. Ook jouw nieren lieten het afweten en de artsen vroegen ons of ze je aan de nierdialyse mochten leggen.

Wij vroegen ons soms af of dit alles nog verstandig was en gaven dit ook aan bij de artsen. Zij gaven echter aan dat sommige kinderen met behulp van deze noodgrepen een bloedvergiftiging overleefden en dus gaven wij toestemming.

Helaas mocht dit alles niet helpen. Om 4 uur ‘s nachts kwamen de artsen met het slechte nieuws dat ze niets meer voor je konden doen. Ze wisten niet hoe lang je dit gevecht nog vol zou houden, maar waarschijnlijk niet langer dan een paar uur. Wij mochten mensen bellen om langs te komen. Vanwege de coronamaatregelen verbaasde dit ons een beetje, maar we waren blij dat de beperkingen even werden genegeerd. We vroegen onze zussen en broers die in de beurt woonden, jouw broertje en onze vriendin die bij ons sliep en mijn ouders. Opa en oma de Winter belden we als laatste, want voor hen was het niet haalbaar om naar het ziekenhuis te komen. Je vader had oma de Winter aan de telefoon en vertelde haar dat je snel zou komen te overlijden. Oma gaf aan dat ze graag wilde dat hij je een kruisje op je hoofd zou geven. Toen je vader dat deed, verliet jij voorgoed je lichaam en later werd er door de arts vastgesteld dat je om 5 uur was overleden. De familie was onderweg en zij kwamen rond 5:10 uur bij ons aan. Wat was het fijn om hen om ons heen te hebben. Al bedacht ik me later dat we ze voor de leeuwen hebben gegooid door jou zo te ontmoeten. Je was immers niet meer de Isa die zij kenden …

Jouw organen konden we helaas niet aan andere kinderen geven die ze hard nodig hadden, want ze waren niet goed meer voor transplantatie.

Net voordat wij om 11 uur ’s ochtends vertrokken uit het ziekenhuis, werd duidelijk dat jij bent overleden aan de gevolgen van een streptokokken A bacterie. Dit heeft bij jou een septische shock ofwel acute bloedvergiftiging veroorzaakt. Jouw vitale organen, waaronder je lever, werden aangetast en faalden. Hierdoor was je kansloos. Hoe dit heeft kunnen gebeuren, is voor ons nog niet te bevatten. Binnen een paar uur moest jij het leven loslaten en wij jou.

Dit was het verhaal van onze verbindende puber, vol in de bloei van haar leven en maar net 15 lentes jong. Wat missen wij haar en met ons iedereen die haar heeft gekend. Voor altijd zit je in ons hart en we zullen nog vele verhalen en herinneringen over je delen. Lieve Isa, dank dat ik voor altijd je moeder mag zijn!