Zowel Zoe als Dex hebben allebei kanker. Lees de vorige blog hier.

Het is midden in de nacht en ik zit op de grond in de woonkamer. Ik had snel mijn zwarte trainingsbroek aangetrokken met een shirt dat ik ergens van de grond van de slaapkamer geplukt had.

Het is koud en je hoort het koelapparaat tikken. Eerder die avond ben ik samen met mijn man naar bed gegaan want we moeten toch proberen te slapen. Het is gelukt denk ik, of toch niet? Ik heb vooral heel veel gehuild. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik heb werkelijk geen idee, maar na een tijd wakker gelegen te hebben ben ik maar weer naar beneden gegaan.

Ik zit op de grond in onze woonkamer en staar voor mij uit! Naast mij staat een kar. Een kar waar een dekbedovertrek van Woezel en Pip overheen ligt. Op deze kar ligt ons kleine ventje. Hij is weer thuis na zijn strijd tegen de natuur. Een strijd waar hij niet van heeft kunnen winnen. Daar ligt hij dan en ik zit ernaast. Ik blijf naar hem staren en voel geen tranen. Ik voel een leegte van binnen. Nog nooit in mijn leven heb ik mij zo leeg gevoeld vanbinnen. Alsof in één klap al je gevoel weg is.

De koeling slaat aan en ik schrik op vanuit mijn staarsessie. Ik merk op dat ik trillend op de grond zit. Ik wieg heen en weer als een klein kind. Ik wil schreeuwen dat ik niet alleen wil zijn. Ik wil schreeuwen dat mijn lieve kleine ventje terug moet komen bij ons. Dat dit een nachtmerrie is en ik nu wakker moet worden. Maar er komt niks. Ik kan alleen maar naar ons mooie ventje staren en de leegte voelen. Ik wrijf met mijn handen over mijn wangen omdat deze tintelen en blijkbaar heb ik gehuild. Ik ben zo verdoofd en zo leeg dat ik geruisloos gehuild heb. Het is midden in de nacht en ik zit alleen in onze woonkamer. Niet wetend hoe ik dit gevoel van leegte van mij af moet zetten.
Ik kruip omhoog en leg mijn hoofd neer naast mijn ventje. Ik raak hem aan en begin zachtjes zijn lievelingsliedje, dat ik de laatste paar weken dagelijks wel duizend keer voor hem gezongen heb,te zingen. Ik ben ik en jij bent jij en dat is mijn mama en die hoort erbij … Ik word overvallen door emoties. Hij hoort erbij. Hij zal er altijd bij horen maar er straks niet meer zijn. Ik hoor het tikken van de koeling en op de bank gaat een van ons katten anders liggen. Ik ben niet alleen maar het voelt wel zo. Ik voel mij leeg en niemand die de eenzaamheid en leegte die ik nu voel kan vullen. Hij is weg. Die middag is hij gestorven in onze armen. Op dat moment nam een leegte bezit van mij en niemand die dat kan vullen.