Het is 24 februari 2019.

Ik word wakker in het ziekenhuis bed in Leiden. Ik ben daar inmiddels anderhalve week opgenomen met mijn twee druk trappende meisjes in mijn buik. Ik ben 27 weken en 3 dagen zwanger.

Er is een hoop gebeurd in mijn zwangerschap, en ik ben zo ontzettend blij dat ik eindelijk opgenomen lig en op de veiligste plek ben voor mijn meisjes.

De dag begint zoals altijd. Een harde buik bij het opstaan, omdat mijn conditie nul is na inmiddels 8 weken bedrust. Daarna wordt ons gevraagd wat we willen ontbijten. Mijn man is ook bij mij. Ik lig opgenomen in het ziekenhuis in Leiden, terwijl we in Groningen wonen. Al anderhalve week wonen we dus samen in het ziekenhuis. Wachtend tot onze kindjes gehaald gaan worden, omdat hun tussenvlies stuk is en hun navelstrengen door elkaar liggen en het buiten de buik op een gegeven moment wellicht veiliger is dan in mijn buik.

Het was de afgelopen anderhalve week zoeken naar wat het beste is. Elke dag die ze mee kunnen pakken in mijn buik is op deze termijn pure winst om ze betere kansen te geven. Tegelijkertijd is het in mijn buik een rotzooitje met een gescheurd tussenvlies, twee navelstrengen op een hoopje en twintig prachtige teentjes en vingertjes die daar tussendoor zwemmen. Ik sta onder CTG controle. Twee keer per dag wordt er minimaal een uur een CTG gemaakt om te kijken naar de conditie van de meisjes. Zodra de CTG iets afwijkends laat zien, worden ze direct middels een keizersnede gehaald.

Na elke nacht krijgen wij weer wat meer kleur op ons gezicht omdat de termijn steeds beter wordt en de spanning wat meer naar de achtergrond kan verdwijnen. Zo ook deze ochtend.

Na het ontbijt begint de eerste CTG controle ronde. Het eerste hartje springt direct in beeld. Op naar de tweede. Het blijft stil. Ze zijn wel vaker moeilijk te vinden, dus zoals gewoonlijk help ik de verpleegster om de goede plek te vinden. Maar het lukt ook mij niet, deze keer.

” Ik haal even de gynaecoloog erbij met een echoapparaat, want anders blijven we maar zoeken”.

Meer dan 30 minuten duurde het. Het was muisstil in de kamer, die 30 minuten. Mijn man en ik zeiden niets tegen elkaar. Het was al een keer eerder gebeurd dat ze een echoapparaat erbij hadden gehaald, maar het voelde nu anders. Er raasde van alles door mijn hoofd, en tegelijkertijd ontkende mijn hoofd het glashard.
De minuten leken uren.

” Goedemorgen, ik moet even helpen zoeken naar jullie kindje?”

Het echoapparaat werd erop gezet. Ik zag een hartslag, een bewegend meisje. Maar toen werd het echoapparaat bijgedraaid naar ons andere meisje, en het was in één oogopslag duidelijk. Een roerloos meisje. Geen knipperende hartslag. Stilte. Oorverdovende stilte. En mijn hart, lijf, botjes, elke zenuw in mijn lijf, SCHREEUWDE het uit.

Vanaf toen werd de wereld een roes. We belden mijn ouders die vlakbij in een hotel sliepen. Ze kwamen direct naar ons toe. Er vond direct overleg plaats over hoe nu verder. Er woonde namelijk ook nog een levend meisje in die buik, waar zojuist haar tweelingzusje zonder aanduidende oorzaak was overleden. Het was een tijdbom die was afgegaan, waar zij nog tussen ”zwom”. Ik hing een aantal uren aan de CTG zodat we continue haar hartslag konden horen. En als die eventjes weg was, doodsangsten. Blinde paniek.

Zo zijn we de uren doorgekomen. Ik weet niet eens meer hoe. Maar de tijd ging gewoon door. Terwijl onze wereld stil stond. De artsen keken ondertussen vanuit hun kantoor naar de hartslag, zodat ze konden ingrijpen als er iets afwijkends gebeurde.

Toen kwamen er ineens een aantal artsen binnen.

” Je wordt over 10 minuten op de OK verwacht voor een spoedkeizersnede. We gaan ze NU halen”.

Het moment waar ik zo naar had uitgekeken. Eindelijk mijn meisjes ontmoeten. Maar niet op deze manier. Mijn grootste droomdag, werd tegelijkertijd mijn grootste nachtmerrie.

De spoedkeizersnede doorleefde ik, maar eigenlijk leefde ik maar half. Ik had mezelf compleet uit mijn eigen lijf verwijderd om het aan te kunnen. De ruggenprik ging mis, mijn hartslag en bloeddruk daalde gigantisch waar ik op-pep medicijnen voor kreeg. En ineens stond er een verpleegster naast mij met een kindje in haar armen. Faye. Zonder hartslag. Onze andere dochter Linde heb ik niet eens gezien, die werd direct weggehaald door de kinderarts en ging naar een andere afdeling. De verpleegster nam Faye ook weer mee, en ik werd naar een uitslaapkamer gerold. Waar mensen lagen die moesten bijkomen van een neusoperatie en dat soort dingen.

En daar lag ik. Met mijn ziel onder mijn arm. Mijn hart eruit getrokken. Ik was mama geworden. Tweelingmama nog wel. Van maar één hartslag. Van maar één levend kindje. En één overleden kindje. En ik had geen idee hoe mijn meisje mét hartslag er überhaupt uitzag, of waar ze was….

Dit is een deel van mijn verhaal. Ik zal de komende tijd meer blogs plaatsen. Over mijn zwangerschap, en natuurlijk ook hoe het verder ging, nadat ik van de uitslaapkamer werd gehaald, én de maanden daarna.

Klik hier voor mijn instagram pagina. Hier ik deel over hoe het nu, anderhalf jaar later met ons gaat en wat wij allemaal tegenkomen. Ook deel ik over de angsten en PTSS na dit alles.
De eerstvolgende blog zal ik mezelf voorstellen, en daarna is er nog zóveel om over te bloggen.

liefs Marjolein