DE 5 VRAGEN AAN CLAUDIA
Vertel kort wie je bent, gezin, wat je doet
Ik ben Claudia, 30 jaar, en in 2017 getrouwd met Patrick. Ik woon samen met Patrick, Wess en Demi in Sevenum, een dorpje in Limburg. Ons eerste kindje Vince is overleden, 6 jaar geleden. Het voelt nog steeds als de dag van gisteren.
Ik werk als pedagogisch medewerker, op de babygroep. Na het overlijden van Vince ben ik eerst een hele tijd met dit werk gestopt. Ik wilde na zijn geboorte beginnen met een gastouderopvang aan huis. Alleen het voelde niet meer goed om na zijn overlijden voor andere kinderen te moeten zorgen. Het was teveel en te confronterend. Tussendoor ben ik van baan naar baan gegaan, maar het was telkens niet echt wat ik wilde. Na de geboorte van Demi, begon het wel weer te kriebelen. Ik kreeg ook het gevoel dat ik er weer klaar voor was. Sinds ongeveer twee jaar werk ik weer in de kinderopvang, dit doe ik met zoveel plezier en voelt echt goed.
Wat is er met jullie kindje gebeurd?
Vince is geboren na 41 weken zwangerschap geboren. Mijn zwangerschap is prima verlopen, er waren geen bijzonderheden. Hoe nuchter ik was, zo ging ik ook de bevalling in.
Met 40 werken begon het al wel wat te rommelen. Geen idee of het normaal was, omdat het voor mij ook de eerste keer was. Ik had natuurlijk wel de controles door de verloskundige, en er werd aangegeven dat het toch de voorweeën waren.
Na 3 strippogingen barstte het ineens los. De weeën gingen van 0 tot 100 en ik had ontzettend veel pijn. Ondanks dat vorderde de ontsluiting maar niet. Je begint dan echt aan jezelf te twijfelen, kan ik dan zo weinig pijn hebben? Zo kan ik geen hele bevalling volhouden.
Uiteindelijk werd er toch besloten om naar het ziekenhuis te gaan, voor pijnbestrijding en omdat de verloskundige aangaf dat ze het vruchtwater niet goed kon beoordelen. Uiteindelijk bleek in het ziekenhuis dat zijn hartslag heel strak was, dat is een teken dat een kindje het niet heel prettig meer vindt in de buik. Ook bleek dat hij wel in het vruchtwater gepoept had.
Na nog ongeveer 2 uur aan de CTG en toeters en bellen bleek dat het toch heel erg slecht met hem ging. Hij moest geboren worden, dus werd het een keizersnede. Dit bleek eigenlijk te laat, hij werd geboren zonder hartslag. Na 10 minuten reanimeren was er weer een hartslag. We dachten het is vast alleen een moeilijke start geweest, dat hoor je toch vaker, dat baby’s moeite hebben.
Totdat daarna de artsen naar ons toe kwamen, ze vertelden dat de situatie wel heel ernstig was.
Dan komt ook direct het besef dat het echt niet goed gaat, we zagen het in de blik van de ogen van de arts en de hoop verdwijnt meteen. Ze hebben Vince gestabiliseerd en nog overgebracht naar een ander ziekenhuis. Daar hebben ze nog onderzoeken gedaan om te kijken of ze de hersenactiviteit konden verbeteren.
Helaas bleek dat niet zo te zijn, na twee dagen hebben ze besloten dat ze de behandeling moesten stoppen. Het is niet te bevatten dat je dan als ouders het sterfmoment van je kindje moest bepalen. De periode van 3 dagen dat hij bij ons is geweest zijn waren zo kort, heftig en is zo snel gegaan.
Je leven staat echt op zijn kop.
Hoe ben je in contact gekomen met de stichting?
Ik was inmiddels bezig met het schrijven van blogs, om mijn verhaal te kunnen delen. Ik liep er al een tijdje tegenaan dat ik graag mijn verhaal wilde vertellen, de drang om ons en zijn verhaal te delen. Je merkt dat de omgeving er naarmate de tijd verstrijkt toch minder over gaat praten, en dat kan ik ook best begrijpen maar ik had zelf nog zo de behoefte om te delen. Toen ben ik mijn blogs gaan delen via Instagram. Dit was ook pas in een latere fase, ongeveer vijf jaar na zijn overlijden.
Wel heb ik er bewust voor gekozen om een speciaal Instagram profiel voor hem aan te maken. Daarvoor twijfelde ik of ik foto’s of verhalen wel of niet kon delen.
Wellicht is het niet zo maar ik had het gevoel dat er een groep mensen is die dachten ‘daar heb je haar weer’ of ‘je blijft er wel erg in hangen door elke keer te blijven posten’ . Door dit speciale profiel hebben mensen de keuze om het wel of niet te volgen, dat gaf mijzelf ook een beter gevoel en mooie manier om het kwijt te kunnen. Het is dan ook erg fijn om te merken dat mensen berichtjes sturen en dat ze er echt wat aan hebben.
Door iemand anders werd ik getagd in een bericht van Stichting Nooit Voorbij, dat zij op zoek waren naar mensen die hun blogs wilden delen. Zo ben ik in contact gekomen met Mirjam.
Hoe heb je schrijven ervaren en hoe kijk erop je terug?
Heel mooi en heel intensief. Ik kijk er vooral positief op terug. Het ene moment typte ik zo hele verhalen weg, het andere moment zat ik voor de laptop en kwam ik maar niet vooruit of wist ik niet hoe ik verder moest. Het was vooral wel heel erg fijn. Ik wilde zo graag Vince aan de wereld laten zien, dat ik vol trots aan het typen ben geweest over mijn kind. Op deze manier geeft het mij een extra speciaal gevoel dat hij een plekje op de wereld krijgt. Dat ik voor hem iets kan doen. Ook al ben ik niet meer fysiek samen met hem geweest, deze hele periode van schrijven heb ik wel als een intensere periode van samen zijn beleefd.
Wat zou jij andere ouders willen meegeven?
Doe waar jij jezelf goed bij voelt. Ik heb mijzelf voor mijn gevoel heel lang ingehouden. Ik had altijd al de behoefte om te delen, te schrijven en te praten maar dat deed ik niet voor anderen. Het gevoel dat ik anderen tot last zou zijn.
Daarna ben ik op een punt gekomen, dat juist door het schrijven van mijn blogs ik reacties kreeg van lotgenoten maar ook andere ouders dat ze het zo fijn vonden dat ik beschreef hoe ik het heb ervaren. En dat zij als buitenstaander beeld kregen bij wat wij zouden kunnen doen en meer beseften wat er door iemand heen gaat.
Ook al heb je het idee dat het voor andere niet fijn is, luister naar jezelf en doe vooral hetgeen wat voor jou fijn is.
In het algemeen zou ik graag meegeven; ‘In liefde telt niet hoe lang of hoe vaak maar hoeveel’
Er heerst nog steeds zo het beeld of gevoel dat het verlies van een kindje langs de meetlat moet worden gehouden. Hiermee bedoel ik dat als je een miskraam hebt gehad mensen zeggen ‘maar goed dat het geen 20 weken was’ en als je 20 weken bent ze zeggen ‘maar goed dat het niet voldragen was’ en als het voldragen is ‘maar goed dat het geen maanden waren’.
Ik hoop echt dat dat stopt, dat mensen beseffen dat het in het algemeen niet hoort om een kindje te verliezen, ongeacht wanneer. Natuurlijk is elke situatie en elk verlies van een kindje anders, maar het verdriet is er en de ene situatie is niet erger dan de andere.
