‘Het enige wat me nog kan redden is een medium. Ik moet horen hoe het met hem gaat.’

Wanhopige woorden van een Anne, moeder van Steven, die zeven maanden eerder een einde aan zijn leven maakte.

Anne wordt verteerd door schuldgevoel en wil heel graag weten hoe het met Steven is.

Vroeger hadden we Char

Ik hoor nooit meer wat van en over haar. Maar vroeger hadden we Char. Misschien kun je je het nog herinneren. De TV-programma’s waar zij in gesprek ging met mensen. “Uh ik zie een letter M…. klopt dat?”. Waarop mij dan bijstaat dat er wel vaak ontkennend werd geantwoord. Hoe dan ook, Char wist contact te maken met de overledenen en een hoop mensen troost te bieden.

Je kan het zelf

Hoe gek het ook klinkt, misschien kun je zelf ook wel contact maken met je overleden dierbare? Je hoort hem/haar misschien vaker dan je zelf doorhebt! Je denkt dan misschien “het is mijn eigen stem die ik hoor in mijn hoofd”. Maar is dat wel zo?

Knipperende lichten

Veel mensen in rouw hebben ervaring met knipperende lichten, muziekjes die opeens gaan spelen, een bepaald nummer dat je hoort op de radio, nét als je hem aanzet, een geur in huis. Enfin, er zijn allerlei tekens waarmee jouw overleden dierbare misschien laat merken dat hij nog bij je is! Ik maak zelf regelmatig mee, als ik in gesprek ben met nabestaanden, dat er iets gebeurt.

Voorbeelden uit mijn praktijk

Een paar voorbeelden staan mij heel goed bij. Zo werkte ik ooit met een oma, haar kleindochter was een paar weken na de geboorte overleden. We zaten te praten en opeens hoorde we, het leek vanuit de keuken, een muziekje. Zo’n muziekje dat je boven de wieg hangt. Oma zat rechtop: dit was het muziekje van haar overleden kleindochter. We vielen beiden stil en gingen op onderzoek uit in de keuken. We hebben overal gekeken, maar (natuurlijk) niets gevonden.

Een ander voorbeeld is dat ik zat te praten met een kind, haar vader was overleden. Opeens, uit het niets, begon de dromenvanger, die ik aan het plafond heb hangen, heen en weer te gaan. Tja, dan denk je misschien: er was een windvlaag? Maar die is daar nooit en ook toen niet. Alle ramen (pre-corona) zaten dicht en de deur ook. Vaak kijk ik nog naar de dromenvanger, maar hij beweegt nooit.

Een voorbeeld wat heel kort geleden is gebeurd, is dat ik met een vrouw zat te praten en haar man is drie jaar geleden overleden. Opeens begonnen de lampen te ‘tikken’. Ik dacht even dat ze zouden klappen, had ik wel het goede wattage in de lampen gedaan? Maar op hetzelfde moment zeiden wij beiden: het is Jan (ik verzin hier even een naam voor hem, in het echt heet hij anders). We kregen er kippenvel van. Ze vertelde me dat hij dit vaker doet en ook dat ze, als ze het moeilijk heeft dan vaak een bepaald liedje hoort op de radio dat haar troost.

De overledenen doen hun best

Welke tekens ook doorkomen, wat je ook merkt, altijd weer gaan wij met ons ‘aardse’ hoofd de tekens verklaren. “Oh maar er was net een windvlaag”. “Dat dit liedje speelt is toeval”. “Ik heb het vast niet goed gehoord”. “Er zal wel een stroomstoring zijn”.

Telkens weer zeg ik tegen nabestaanden dat het best vreemd is. We vragen om tekens aan onze overledenen. Maar als die tekens dan komen, dan denken we dat we ze niet goed interpreteren. Dan trekken wij ze in twijfel. Wat moeten die overledenen met hun handen in het spreekwoordelijke haar zitten! Ze doen zo hun best!

Terug naar Anne

Ik gaf haar ook deze voorbeelden. Waarop zij me vertelde dat zij regelmatig een koude lucht voelt. Zo had ze onlangs, bij het koken, nog een koude lucht langs haar benen gevoeld. Ze dacht dat het Steven was.

Dat is voor mij ook altijd een aanwijzing. Je kunt vier keer per dag knipperende lichten hebben en ik denk dat juist op het moment dat er direct een associatie komt met jouw overleden dierbare, dat het dan een teken is van jouw overledene.

Kortom: zo kunnen we allemaal onze eigen Char zijn!

Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl.