Anouk

Dit is de urn van Anouk, mijn dochter. Zij is na een voldragen zwangerschap drie dagen na haar geboorte overleden. Voor mij geen kraamweek, maar een week van tranen, verdriet en afscheid nemen van haar. Nu, na drie en een half jaar, vraag ik mij af waarvan of van wie ik afscheid heb genomen. En wat is afscheid nemen eigenlijk? Nog elke dag leeft zij door in mijn hart en in mijn herinneringen aan haar. Ik blijf altijd de mama van Anouk en zij leeft voor altijd door in mijn gedachten.

Afscheid nemen is herinneren

Als er iemand sterft, gaat het afscheid nemen volgens een vast ritueel. In de week van de uitvaart maak je allerlei keuzes, te beginnen met begraven of cremeren. Je wilt diegene die je moet missen terug laten komen in alle keuzes die je maakt; van welke bloemen hield hij? Naar welke muziek luisterde zij graag en wie waren haar vrienden? Waar ging ze vaak en graag heen en wat is zijn lievelingskleur? Aan het einde van die zware uitvaartweek nemen we voor altijd afscheid. Als ik kijk naar de uitvaarten die ik begeleid heb of waar ik zelf bij ben geweest, is een uitvaart meer een moment van herinneren en is het werkelijk afscheid nemen maar een klein onderdeel.

In de zware periode na de herinneringsbijeenkomst, kom je tot het besef dat iemand er fysiek niet meer is. Geen koffie meer samen drinken in de ochtend, geen rondje om met haar, nooit meer zijn lach horen. De emotie daarover is verdrietig en maakt vaak eenzaam en alleen. Wat het mogelijk draaglijker maakt, zijn de herinnering aan die persoon. Ze komen ineens voorbij met een geur of een kleur of een stukje muziek. Schilder een herinnering of bedenk een persoonlijk ritueel. Echt afscheid nemen hoef je dus eigenlijk nooit.

Afscheid nemen tussen de regels door

Momenteel leven we op en in een wereld met strenge regels en beperkingen, zeker ook bij een uitvaart. Vrijheid is ineens een groot goed als je het niet meer hebt. Wat betekent het voor jou dat je je niet meer vrij en blij kunt bewegen? We begrijpen allemaal waarom die richtlijnen zijn vastgesteld en het laatste dat we willen is dat er mensen ziek worden of zelfs overlijden. Ineens kunnen we niet meer afscheid nemen zoals we gewend zijn en zoals we dat zo graag zouden willen. Weet je nog, afscheid nemen is herinneren. Het liefst met zoveel mogelijk mensen die ook tijdens het leven van je dierbare een grote rol speelden. En nu kan dat niet. Je mag met een intieme groep afscheid nemen van een fysiek lichaam. Het voortleven gebeurt in gedachte, in liefdevolle herinneringen.

Liefs, Agnes