De 5 vragen aan: Gayle en Jeffrey
Kort vertellen wie je bent, gezin, wat je doet?
Wij zijn Gayle en Jeffrey, wij zijn allebei 31 jaar en wij zijn ongeveer vier jaar samen.
Elara is ons eerste kindje, een dochter. Sener is ons tweede kindje en als derde kindje is er nu weer een meisje op komst. Gayle is psycholoog en Jeffrey is werkzaam in de jeugdzorg.
Wat is er met jullie kindje gebeurd?
Bij een pretecho, op een donderdag rond de 29 weken zwangerschap, bleek dat Elara een groeiachterstand had. Om die reden zijn wij de volgende dag, op vrijdag, naar het ziekenhuis gegaan. Ze hebben extra controles gedaan met behulp van een CTG en een echo. De groeiachterstand werd bevestigd. We waren toen in een algemeen ziekenhuis en zouden naar een academisch ziekenhuis moeten. Op vrijdag vonden ze de nood niet zo hoog dat wij direct door moesten. Op maandag zouden wij ons kunnen melden. Alleen op zaterdagochtend kreeg ik ineens erge buikpijn en ik voelde mij ook niet lekker. Aan het einde van de ochtend zijn we naar het ziekenhuis gegaan, rond 12 uur hebben ze daar een hartfilmpje gemaakt. Het hartfilmpje was volgens protocol goed, al bleek achteraf dat het voor Elara niet goed was. Vervolgens kreeg ik ook bloedverlies.
Een paar uur later, rond half drie, kreeg ik een echo. In de tussentijd was ik, ondanks het bloedverlies, niet meer verbonden aan de CTG. Helaas konden ze toen het hartje niet meer vinden.
In eerste instantie dachten ze dat de placenta volledig had losgelaten, maar uiteindelijk zat deze deels nog vast. Ik heb er nog twee uur mee gezeten. Hetgeen dat Elara fataal is geworden, is een slecht werkende placenta, welke ook verkalkt en aanzienlijk te klein bleek te zijn. Hierdoor heeft Elara een groeiachterstand gekregen. Daarnaast heb ik een deels loslatende placenta gehad, waardoor ik zelf die zaterdag ziek ben geworden. Ondanks dat zij zelf heeft aangegeven dat zij in nood was, is dit helaas niet goed opgepikt. Zij heeft zelf gevochten en haar best gedaan om een signaal af te geven dat het niet goed met haar ging. Ze hadden twee dagen eerder moeten ingrijpen.
Hoe ben je in contact gekomen met de stichting?
Ik kwam een blog tegen van een schrijfster van het eerste boek, daarbij kwam ik stichting Nooit Voorbij tegen. Via sociale media zag ik de informatie over de sterrenweek en de uitzending bij Hart van Nederland, die hebben wij toen ook gekeken. Vervolgens heb ik contact gehad met Mirjam. Zij gaf aan dat er een tweede boek zou komen en zo hebben wij de kans gekregen om mee te schrijven. Een mooie kans die goed bij ons past.
Hoe heb je het schrijven ervaren, hoe kijk je erop terug?
Gayle: de aanloop heb ik alleen geschreven. Later in het stuk hebben wij het verhaal samen geschreven waarbij er een splitsing is gemaakt tussen de ervaringen van mijzelf en hoe Jeffrey het heeft meegemaakt.
Voor het schrijfproces zelf zijn wij beiden van het uitstellen. Het werkt voor ons het beste, al is het niet altijd fijn. Maar wij weten van elkaar en van onszelf dat als we eenmaal bezig zijn met schrijven dat het ook goed komt.
Gayle: Qua chronologie en tijdsbesef is de beleving ook verschillend tussen ons. Daarom is het ook goed dat Jeffrey het op zijn manier heeft kunnen verwoorden. Ik vond het niet moeilijk om terug te denken aan die periode of het op te schrijven, we hebben er van begin af aan altijd al veel over gesproken. Wat ik vooral erg fijn vind is dat het op papier staat. Het is een periode die steeds verder weg is, waardoor onbewust details vervagen. Nu staat het voor altijd op papier.
Jeffrey: Gedurende het proces zat er voor mij persoonlijk vrij weinig gevoel bij op dat moment. Voor mijzelf was ik meer bezig om te schrijven naar het resultaat en waren er tijdens het schrijven niet specifiek meer of bepaalde gevoelens die naar boven kwamen. Ik heb het verhaal al zo vaak verteld en we zijn er altijd heel open in geweest.
Het was fijn om het verhaal onderling bij elkaar te kunnen checken, ieder herinnerde zich weer bepaalde of andere details.
Wat zou jij andere ouders willen meegeven?
Volg in het rouwproces echt je eigen gevoel. Er zit geen vaste lijn in wat moet, iedereen heeft echt zijn eigen proces. Wat ons heeft geholpen en wat wij zouden willen meegeven is: probeer de dingen aan te gaan. Gaat het even niet, probeer het dan een volgende keer weer. Probeer bijvoorbeeld geen andere zwangeren of kinderen uit de weg gaan, ook al is het moeilijk of confronterend. Wij zijn het niet uit de weg gegaan. Accepteer het als je mindere dagen hebt, dat is ook goed en blijf het uitspreken. Neem vooral de tijd en neem deze tijd en ruimte ook in je werk. En juist ook voor de vaders, die nog weleens vergeten worden.
