Inmiddels arriveerden er twee ambulances en stond ons huis vol met hulpverleners. Ik probeerde rustig te blijven, maar ik voelde dat ik steeds meer in paniek raakte. De verloskundige vertelde mij dat er nog een hartslag was, maar dat de baby het moeilijk had…

Hoe het begon

Twee verloskundigen, één kraamverzorgster, mijn man en ik waren aanwezig in ons huis. Ik zat in een bevalbad midden in de woonkamer en mijn man zat voor mij op de grond. De verloskundigen en de kraamverzorgster zaten op de bankvlakbij ons. Op deze manier hadden wij samen de ruimte,maar hielden zij ons wel in de gaten. De verloskundige kwam tussendoor af en toe naar de hartslag van de baby luisteren. Op de eettafel hadden wij een matras gelegd, waarop de placenta geboren zou worden.

Het voelde niet goed

Na ongeveer twee minuten persen zei ik tegen de verloskundige dat ik het gevoel had dat ik hard aan het persen was, maar de baby niet daalde. De verloskundige antwoorddedat ik dat niet zou kunnen voelen en langzaam mee mocht blijven persen. Ik voelde mij daar niet goed bij en wilde controleren of ik al iets voelde. In plaats van een hoofdje voelde ik echter een lang stuk navelstreng. Dit was het moment waarop ik mij realiseerde dat het helemaal mis was. Ik haalde diep adem en zei dat ik ongeveer drie à vier centimeter navelstreng in mijn handen had…

De verloskundige schrok en vroeg of ik langzaam wilde opstaan. Toen ik stond bevestigde de verloskundige dat het inderdaad de navelstreng was wat ik voelde. Ze zei dat ik niet langer meer mee mocht persen maar de weeën moest gaan ‘wegpuffen’. Dit vond ik behoorlijk lastig, aangezien de persweeën steeds nadrukkelijker aanwezig waren. Ik moest uit het bad en op de tafel gaan liggen. Aan de verloskundigen kon ik merken dat het niet goed ging, maar ze bleven beidenrustig. Doordat beide verloskundigen rustig bleven, kreeg ik weer hoop. Hoop dat het toch nog goed zou komen. Éénverloskundige liep naar de gang om daar vervolgens de ambulance te bellen, de andere verloskundige probeerde samen met de kraamverzorgster mijn blaas vol te pompen. Dit deden zij met een zoutoplossing in de hoop de baby weer iets omhoog te kunnen duwen. Op die manier hoopten zij dat er ruimte ontstond om zo de navelstreng terug te duwen.

Helaas lukte dat niet. De verloskundige heeft geprobeerd de baby toen zelf omhoog te duwen met haar hand. Met haar andere hand probeerde ze tegelijkertijd de navelstreng langs mijn bekken terug omhoog te duwen. Helaas was het stuk uitgezakte navelstreng te lang, waardoor ook dit niet lukte. Keer op keer voelde ik de navelstreng er weer uit vallen...

Inmiddels arriveerden er twee ambulances en stond ons huis vol met hulpverleners. Ik probeerde rustig te blijven, maar ik voelde dat ik steeds meer in paniek raakte. De verloskundige vertelde mij dat er nog een hartslag was, maar dat de baby het moeilijk had...

In de ambulance

Ik lag achterin met naast mij de ambulancebroeder en de verloskundige. De verloskundige duwde nog steeds met een hand de baby omhoog. Met haar andere hand probeerde zij de hartslag van de baby te voelen. Mijn man zat voorin in de ambulance, maar dit kreeg ik niet meer mee. Ik dacht dat hijmij niet kon horen. De paniek sloeg toe. Ik had extreem veel pijn, de persweeën werden erger en erger. Ik had geen idee waar ik aan toe was en dit maakte mij bang. De angst voor wat mij te wachten stond als wij in het ziekenhuis aan zouden komen, was groot. Ik heb de verloskundige gesmeekt of zij mij kon vertellen wat er zou gaan gebeuren. Nog meer pijn dan dit kon ik niet aan…

Ze vertelde mij dat er nog steeds een hartslag was en dat er direct een echo zou worden gemaakt als wij in het ziekenhuis aan zouden komen. Op basis van de echo zou de beslissing worden genomen: een bevalling met een vacuümpomp of een spoedkeizersnede.

Het idee van moeten bevallen mét een vacuümpomp maar zonder verdoving zorgde bij mij voor hevige paniek.

Op dat moment dacht ik niet meer aan de baby, maar kon ik mij alleen nog maar focussen op de pijn.

Ik kon niet meer, de fysieke pijn was ondragelijk en het vooruitzicht was niet goed. Ik smeekte de verloskundige of zij mij konden verdoven, verlossen van de pijn. Er gingen veel gedachtes door mijn hoofd, maar dat het zo zou aflopen dat had ik nooit gedacht…

Wordt vervolgd…