LEVEN TUSSEN HOOP EN VREES

Op 28 januari 2016 is een perfect jongetje geboren. Maar wat een groot geluk moest zijn is in één klap een nachtmerrie geworden.

Vince is na de geboorte direct opgevangen door de kinderarts. Zoals je in het vorige stuk kon lezen is hij gereanimeerd. Na 5 minuten was zijn hartslag terug en werd hij aan alle toeters en bellen gelegd.

Ik ging terug naar de kraamafdeling. De gynaecoloog vertelde me dat de baarmoeder op scheuren stond en dat ik door het oog van de naald ben gekropen. Daardoor had ik zoveel pijn tijdens de ontsluitingsfase.

We hebben mijn ouders meteen gebeld en die zijn gelijk naar het ziekenhuis gekomen. Een telefoontje met het nieuws dat Vince geboren was en gezond was werd een telefoontje vol onzekerheid en angst. Angst om Vince te verliezen.

Ik heb Vince heel even kunnen bekijken van een afstand. Mijn bed paste niet in het kamertje waar hij op dat moment lag en ze waren met hem bezig. Ik weet alleen niet meer precies wanneer dit is geweest. Volgens mij best snel nadat ik terug werd gebracht naar de kraamafdeling.

De ruggenprik was nog niet helemaal uitgewerkt maar ik merkte dat ik weer buikpijn begon te krijgen. Ik was bang dat de pijn weer terug zou komen en voelde weer een soort paniek opkomen. Daarbij voelde ik ook een bloeding. Ik schrok ervan en was blij dat ik niet alleen was en dat ook mijn ouders erbij waren.

We waren een hele tijd in afwachting tot de ambulance er was om ons naar Nijmegen te brengen. Daar zijn ze gespecialiseerd in de koeltherapie die Vince zou krijgen.

Ondertussen voelde ik steeds meer pijn en de bloeding werd steeds erger. Ik voelde me ook niet lekker worden en op dat moment kwam de verpleging binnen. Ze zagen dat er veel bloedverlies was. Ik moest plat blijven liggen en ik kreeg meteen vocht erbij via het infuus.

Na een tijdje was alles klaar voor de overplaatsing naar het Radboud in Nijmegen.

Net voor we de ambulance ingingen kon ik Vince voor het eerst aanraken en goed zien. Ik vond dat moment heftig. Het waren misschien 5 minuten en toen werden we weer van elkaar gescheiden.

De ambulance rit ben ik echt bijna helemaal kwijt. Ik weet alleen nog dat ik pijn had en veel bloed verloor nadat de ambulancebroeder mijn bed per ongeluk te ver omhoog had gezet. In de ambulance ben ik regelmatig flauw gevallen en werd er constant tegen me gepraat door de ambulancebroeder.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kreeg Vince een plekje op de afdeling NICU en ik op de kraamafdeling. We konden niet meteen naar Vince toe omdat hij nog gestabiliseerd moest worden op de NICU.

Met mij ging het ook niet beter. De pijn ging niet weg dus hebben ze een echo gemaakt. Er bleek een bloedstolsel dwars te zitten. Ze hebben met 2 verpleegkundige heel hard op mijn buik moeten duwen zodat het hopelijk zou verschuiven en niet meer in de weg zou zitten. Ik zal jullie verdere details besparen. Maar dat duwen was op z’n zachtst gezegd geen pretje. Uiteindelijk was dit ook niet het probleem, maar goed.

En toen was het moment daar. We mochten eindelijk naar Vince. Ik werd met bed en al naar Vince gebracht en werd naast hem gezet. Ik vond het een heel gek moment. Maar ik voelde meteen die band en die onvoorwaardelijke liefde voor mijn kind.

Ik zag hem liggen, aan al die toeters en bellen, en hij werd gekoeld tot 33,5 graden om verdere schade te voorkomen. Ik wilde er niet aan denken dat we hem zouden verliezen, dat kon toch niet waar zijn? Toch wisten we dat die kans heel groot was. We wisten hoe ernstig de situatie was.

Zijn hersenactiviteit werd gemeten maar hier kwam geen verbetering in. Als dit niet zou verbeteren zou de behandeling gestaakt worden.

De 2 dagen dat Vince op de NICU lag is hij onderzocht, zijn er scans gemaakt en hoopte iedereen op een wonder. Maar dat mocht helaas niet zo zijn. Het hoge woord kwam eruit. De behandeling zou gestaakt worden. Ze konden hem niet redden. Ons allerliefste ventje gaat overlijden.