Nadat we het onvermijdelijke nieuws te horen kregen dat ze de behandeling gingen stoppen, moesten we meteen keuzes maken. Want wanneer wilden we hem gaan afkoppelen van de toeters en bellen? Wanneer laat je je kind sterven? Het is echt onbeschrijfelijk wat je op zo’n moment voelt en doormaakt. Ik was ook bang om me te veel aan hem te gaan hechten. Eigenlijk wilde ik mijn kop in het zand steken en van hem wegrennen. Na een goed gesprek besefte ik echter dat ik allang aan hem gehecht was en ik probeerde te vluchten voordeze ellende. We hebben besloten om hem de volgende dag te laten gaan, zodat we nog een avond samen zouden hebben. Echt samen ... Voor het eerst zou ik hem kunnen vasthouden.Eindelijk.

Dat gevoel zal me altijd bijblijven ... Vince werd bij me gelegd. Ondertussen kreeg ik een bloedtransfusie, omdat ik inmiddels zoveel bloed was verloren, maar dat heb ik amper meegekregen. De koeltherapie was gestopt, dus Vince was gewoon op lichaamstemperatuur. Maar wat ik vooral voelde,was trots. Trots op hem. Hij had zó gevochten.

Toen hij de dag ervoor in zijn bedje lag, merkte ik dat hij onrustig werd van mijn stem. Hij herkende me en dat was heel mooi. Nu hij bij me lag, was hij rustig en ontspannen. Het voelde zo compleet. Hij en ik ... Ik wilde hem nooit meer loslaten en voor altijd bij me houden. Van dit moment zijn foto’s gemaakt door stichting Make a Memory.

Ik hoopte nog steeds dat dit allemaal een misverstand zou zijnen dat Vince ineens vooruitgang liet zien. Maar dat was niet zo.

Vince heeft ook bij zijn papa gelegen. Het waren hele mooie uren samen, maar ook confronterend. Het zouden de laatste uren samen zijn. De dag erna stond ons een onmogelijke taak te wachten.

30 januari 2016: een zwarte dag

Deze dag kan ik niet anders omschrijven. Ik heb getwijfeld ofik dit stuk wel zou delen, maar ik ben begonnen met bloggen om eerlijk en open te zijn over babysterfte. Dit is mijn verhaal, zoals ik het heb ervaren.

10.30 uur. We zijn op weg naar de NICU om Vince op te halen. Ik wil schreeuwen dat ik dit niet kon, schoppen tegen alles en iedereen. Want wie kan er nou zijn eigen kind dood laten gaan? Toch hebben we het moeten doen. Ik weet niet hoe, maar we hebben het kalm en liefdevol laten verlopen.

Op de afdeling lag ons ventje. Inmiddels al deels los van de kabels. Hij had alleen nog een infuus voor pijnstilling etc. en de beademing. Ik wist dat die laatste slangetjes eruit werdengehaald zodra wij er klaar voor waren … in hoeverre je daar ooit ‘klaar’ voor kunt zijn …

Om 10.45 uur was het moment dat de beademing werd gestopt en hij werd in mijn armen gelegd. Ik zag zijn hele gezichtje en hij lag zo ontzettend rustig. Gewoon een normale, slapende baby. Hij ademde alsof er niks aan de hand was. Eenmaal op onze eigen kamer was het wachten. Wachten tot zijn hartje het op zou geven.

We hebben tegen hem gepraat en naar hem gekeken in stilte. Hij lag daar gewoon in onze armen. Zoals het zou moeten zijn. Op sommige momenten voelde ik kracht. Ik wilde dit goed doen voor Vince. Maar soms werd ik overvallen door verdriet. Ik wilde dit niet! Die gevoelens wisselden elkaar constant af. En toch, boven dit alles voelde ik die trots. Want hij heeft ons zoveel liefde gegeven en wij hem.

Na een tijd voelde ik het leven uit hem weg glijden ... Zijn gezichtje werd steeds witter, zijn lijfje steeds kouder. Maar hij keek tevreden. Dat gaf mij kracht.

Ik wilde dat het liedje Het land van je ogen dicht op de achtergrond te horen zou zijn. Ik heb het afgespeeld op mijn telefoon en exact na de laatste noot om 12.40 uur is Vince in onze armen overleden.

Toen was het stil ... heel erg stil.
Maar ons hart was vol liefde. En die liefde zal er altijd zijn.
In liefde telt niet hoelang of hoe vaak, maar hoeveel.