Toen Vince was overleden kwam ik in een soort roes. Hij mocht nog een tijdje bij ons liggen. Ik heb hem gewassen, er zijn gips afdrukken gemaakt van zijn voetjes en handjes en inkt afdrukken. Hierna was ik op, ik kon niet meer. Mentaal niet en lichamelijk niet. Het gevoel dat het definitief was overviel mij zo erg dat ik vroeg of ze Vince even weg kon brengen. Ik moest weer even opladen om het weer aan te kunnen. Vreselijk waren die dagen.

Ze hebben hem naar het mortuarium gebracht. Zo kon hij ook meteen even goed koud worden. Klinkt een beetje gek. Maar zo zou hij mooi blijven.

Voor ons ging alles meteen door. Ik had nog steeds veel bloedverlies, hoge koorts en heel veel buikpijn. Ik kreeg antibiotica via het infuus waardoor we niet naar huis konden. Eigenlijk vond ik dat niet zo erg. De kamer waar wij lagen voelde inmiddels vertrouwd en ik was bang om de buitenwereld in te gaan. Bang voor de confrontaties, emoties en het leven.

Die avond hebben we gewoon met Vince geknuffel en bezoek ontvangen. We huilden tot we lachten en lachten tot we huilden. Er zat niks tussen. Ik had alleen soms momenten dat ik begon te staren. Dan kon ik niks om me heen verdragen en wilde ik dat alles normaal was.

De volgende dag hebben ze opnieuw onderzocht waarom ik koorts had etc . Op de echo zagen ze toch nog een restant van de placenta in mijn baarmoeder. De echo’s waren psychisch heel zwaar. De confrontatie dat er niks meer in mijn buik zat vond ik heel moeilijk. Die dag ben ik onder algehele narcose gecuretteerd om dat stuk restant van die ellendige placenta te verwijderen.
Wat een opluchting. Dit was duidelijk wat er al die tijd dwars zat. Ik had zelfs geen morfine pomp meer nodig.

De crematie van Vince zou op woensdag zijn. Dus ik wilde dan thuis zijn. Gelukkig knapte ik op zondag goed op en mocht ik maandag naar huis. Ik kreeg kraamhulp en ze hielp ontzettend goed met alles. Ze gaf tips en zorgde dat we niks tekort kwamen. Ik was bang om Vince thuis te hebben maar door haar hebben we de beslissing gemaakt hem thuis te houden tot de crematie en daar ben ik haar nog altijd dankbaar voor. De woorden: ‘je kunt beter ergens spijt van hebben van wat je wel hebt gedaan dan van wat je niet hebt gedaan’, hadden mij overtuigd. En dat was de beste beslissing.

Op dinsdag hebben wij iedereen die afscheid wilde nemen van Vince laten komen. Ik heb daar weinig van meegekregen. Het was ook allemaal zoveel, maar ik ben nog altijd blij hoe we de dagen na zijn overlijden hebben laten verlopen.