Blog Stichting Nooit Voorbij
Geen jaar is hetzelfde, het gemis blijft altijd.
Soms kan je zo opzien tegen een dag die dan uiteindelijk best meevalt. En soms kan het je ineens overvallen. Moederdag is zo’n dag die ik het ene jaar heel fijn vind en waar ik dan ook echt van kan genieten en waar ik sommige jaren het liefst zo ver mogelijk van weg wil rennen. Moeder zijn van een overleden kindje went namelijk nooit.
Toen ik bijna 8 jaar geleden voor het eerst moeder werd stond voor mij de wereld op z’n kop. Mijn mooie meisjes werden veel te vroeg geboren met 24,5 week en de eerste weken was het zo ontzettend spannend hoe ze het zouden doen. Zouden ze mogen blijven leven, welke complicaties zouden we tegenkomen en hoe doe je dat eigenlijk moeder zijn van twee meisjes, verstopt in een glazen huisje en onder de draadjes, infuuslijnen een warmte dekens? Ik vond het een ontzettend ingewikkeld proces en ik wist me vaak met mijn emoties en gevoelens geen raad. Dat hoefde op dat moment ook niet want ik zat compleet in de overlevingsmodus. Ze móesten het gewoon redden en ik zou er zeker te weten voor zorgen dat dat ook ging gebeuren. Helaas werd me keer op keer duidelijk dat ik totaal geen controle over de situatie had. Ik moest vertrouwen op de artsen en het overlevingsinstinct van mijn kindjes. Ik voelde me verre van eenmoeder die haar kinderen tegen alles kon beschermen.
Na drie weken sloeg het om. We kregen een gesprek wat ons leven nog verder op z’n kop zou zetten. Onze lieve kleine Noa✨ zou het niet gaan redden, haar longen waren te onrijp om verder beademd te worden. Een klap in ons gezicht en ik voelde mijn onmacht over deze hele situatie groter en groter worden. Hoe konden we dit nu nog voorkomen? Toen ook uit de second opinion bleek dat Noa✨ geen menswaardig leven zou kunnen leiden door het ernstige zuurstoftekort in haar hersenen, wisten we dat we niet anders konden dan ons neer te leggen bij deze loodzware taak. We moesten ons meisje laten gaan. Vanaf dat moment was ik in één klap moeder. Het gekke was namelijk dat juist door het feit dat Noa✨ zou komen te overlijden, mijn gevoelens voor haar explodeerde. Mijn hart ging volledig open. De laatste dagen van haar leven kon ik me volledig overgeven aan haar en voelde ik me op en top moeder. Ik wilde continue bij haar zijn, haar voelen, ruiken, kusjes geven en haar laten weten dat ik er voor haar zou zijn. Tot op het allerlaatste moment.
Twee weken later na het overlijden van Noa✨ volgde het tweede onheilspellende gesprek in het ziekenhuis. Tweelingzusje Eline had, naast andere complicaties, een ernstige darminfectie opgelopen en moest met spoed geopereerd worden in een ander ziekenhuis. Nog volledig van de kaart door het overlijden van Noa✨, schoot ik direct compleet in de stress en angst. Dit kon en mocht niet nog een keer gebeuren, ze moest blijven leven! Deze situatie heeft ervoor gezorgd dat mijn moederinstinct aansloeg, want ik heb gevochten als een leeuwin voor een kans op die levensreddende operatie waar de artsen Eline eigenlijk te instabiel voor vonden. Gelukkig is die operatie er gekomen en konden we maanden later, na vele onzekere momenten en extra complicaties, veilig met haar naar huis.
Mijn eerste moederdag, daar zag ik als een berg tegenop. Ik was moeder, zoveel was zeker en ik voelde ook intens veel liefde voor allebei mijn kinderen. Maar ik vond het ontzettend ingewikkeld om hier op een dag met zoveel lading aandacht aan te geven. Want hoe doe je dat dan? Blij en dankbaar zijn voor wat er is én je intens verdriet voelen omdat je je nooit meer helemaal compleet en gelukkig kunt voelen. Ik voelde me verscheurd, verdrietig en schuldig ten opzichte van allebei de kindjes.
Het eerste jaar, mijn eerste echte Moederdag, was enorm dubbel. Aan de ene kant was er de pure blijdschap omdat ik een prachtig zelfgemaakt cadeau van Eline kreeg, ontbijt op bed en een ontroerende kaart van Dylan. Maar er was ook verdriet toen ik later die dag bloemen naar Noa✨ haar tuintje bracht. Het klopte gewoon niet om daar te zijn. Ik hoorde geen bloemen te geven aan mijn overleden kindje, ze zou gewoon hier bij mij moeten zijn! Toch was het ook fijn om juist op die dag bij haar te zijn, om voor haar te ‘zorgen’ en om samen met haar een herinnering aan mijn eerste Moederdag te maken.
De jaren erna voelde ik me elke keer wisselend qua emoties op deze bijzondere dag. Ik herinner me een jaar dat ik me compleet afsloot omdat ik ook vlak ervoor een miskraam had gehad, waardoor er nóg een beetje extra hoop, geloof en liefde verloren ging. Maar er zijn ook jaren geweest dat ik opgewekt en vrolijk door de dag heen ging, overladen met kusjes van eerst één en later nog een ander meisje die mij de liefste mama van de wereld noemt. En ookal doet deze dag elk jaar pijn, inmiddels past het helemaal bij ons gezin om op bijzondere dagen, waaronder Moederdag, bij Noa✨ langs te gaan en dan met elkaar liedjes te zingen en herinneringen te maken. Het is niet zoals ik het zou willen en zeker niet zoals ik het me had voorgesteld maar dit is wel hoe ons leven er nu uitziet. Altijd gemis maar ook een hele hoop liefde.
Deborah van der Mars
Rouw doet Leven
