Tijdens de zwangerschap aan de antidepressiva
Rond 15 weken had ik dan eindelijk de afspraak bij de psychiater. De dag voor de afspraak was er ruim bloedverlies en belde ik de verloskundige. Omdat ik keelontsteking had moest ik mij melden bij de spoedeisende hulp. Er werd een echo gemaakt en alles zag er voor nu weer oké uit. Ze konden nog steeds geen oorzaak vinden, maar ik kreeg wel de boodschap mee dat ze vaak bij veel bloedverlies zien dat de baby uiteindelijk te vroeg geboren zou worden. Deze boodschap deed mij op dat moment nog niet zo heel veel.
Vanwege de keelontsteking mocht ik niet naar het ziekenhuis voor mijn afspraak bij de psychiater. We hadden de afspraak online omdat afzeggen ook geen optie was. De volgende mogelijkheid was dan pas in januari en ik voelde aan alles dat ik niet langer kon wachten. Met een hele hoop waterijsjes lukte het mij toch om mijn verhaal te doen. Ook hier gooide ik weer alles op tafel. Inmiddels was het bloedverlies steeds verergerd en dat maakte voor mij de situatie niet makkelijker. De psychiater stelde voor om antidepressiva te gaan slikken. Zodat mijn hoofd wat meer rust zou krijgen. Ik kon diezelfde middag nog een recept ophalen bij de apotheek. Zelf vond ik het heel spannend toen ik de gebruiksaanwijzing las, met alle complicaties uitgeschreven die je maar kon bedenken. Ik belde samen met mijn man, mijn eigen verloskundige om als onafhankelijke partij even met ons mee te denken. Was dit echt wat wij wilde en namen we de risico’s van deze medicatie. Het was eigenlijk wel heel duidelijk dat hoe de situatie zoals die nu was niet konden opwegen tegen de minimale complicaties die je eventueel zou kunnen krijgen van de Setraline. We besloten samen om er de volgende dag mee te starten.
Inmiddels was het bloedverlies behoorlijk opgelopen en zat ik regelmatig in het ziekenhuis voor controle. Door de hele situatie, met zowel het mentale aspect als het bijkomende bloedverlies, werd besloten dat ik volledig in behandeling ging bij het ziekenhuis. In het begin vond ik dit een spannende keuze, want ja de dames bij mijn verloskundige praktijk wisten mijn volledige verhaal en waren afgelopen tijd zo behulpzaam geweest.
De Setraline sloeg goed aan en vrij snel kreeg ik mijn hoofd weer een beetje op orde, ik begon langzaam op zoek te gaan naar een babykamer en dacht na over namen. Ook hadden we de geslachtsecho. We hadden al een meisje natuurlijk maar toch hoopte ik dat het weer een meisje zou worden. Dat voelde voor mij als bekend terrein. We lieten het geslacht opschrijven en besloten om het, op het moment dat het voor ons goed voelde, samen te kijken. Dezelfde avond nog maakten we de envelop open, een JONGEN! De blijdschap die ik zag bij mijn man, het geluk in zijn ogen. Ik vergeet het nooit meer. Meteen dacht ik; hier ga ik voor vechten!
