Sterrenzus

Afgelopen week werd ik een Sterrenzus.
Want hoe noem je een zus waarvan een broertje is overleden? Mirjam Louwen- van Bekkum en haar dochter Elinde noemden de term ‘Sterrenzus’. Deze term lanceerden zij afgelopen week in de Sterrenweek. Elinde verloor haar broertje Florian helaas veel te jong. Maar ook als je op 25-jarige leeftijd je broertje verliest, voel je je een Sterrenzus. Lieve Mirjam, bedankt voor het benoemen van rouwende zussen en broers.

Ik ben al drie jaar een Sterrenzus, maar broers en zussen worden nog vaak vergeten in het rouwproces. En dan de vraag waar ik het antwoord niet meer op weet: de vraag van mensen of ik ook broers of zussen heb? Een Sterrenbroer klinkt heel lief, maar klinkt dat ook nog lief als je zelf 28 bent?

Op 3 april 2018 besloot mijn broertje een einde te maken aan zijn leven. Tijdens zijn avonddienst besloot hij dat het klaar was en hebben we hem nooit meer terug mogen zien. De nacht dat we het hoorden, besloten mijn ouders dat we dit samen gingen doen: zij waren niet alleen hun zoon kwijt, ik was niet alleen mijn broertje kwijt, mijn dochter was niet alleen haar oom kwijt, nee, heel veel mensen verloren met Dirk hun vriend.

Tot op de dag van vandaag ben ik mijn ouders dankbaar dat ook ik invulling heb mogen geven aan de uitvaart, dat er naar mijn wensen werd geluisterd en dat we dit samen mochten doen. Ik zal nooit vergeten dat ik de tent voor de afscheidsdienst vijf meter groter wilde hebben, maar dat mijn ouders dit niet nodig vonden. Toen de vele vrijwilligers later binnenkwamen, zeiden zij tegen mij: “We hebben die vijfmeter extra erbij hoor!” Maar zelfs die vijf meter extra bood niet genoeg plek voor alle mensen die afscheid kwamen nemen van Dirk.

Ik heb geen idee wanneer ik echt voor de volle 100% besef dat dit mijn verhaal is en dat dit allemaal over mijn broertje gaat. Ik heb het gevoel dat het besef met periodes komt. Zijn verjaardag die zonder hem gevierd wordt … Kerst met een lege stoel in de hoek … De viering van carnaval zonder hem… Het Schuttersfeest waarop alleen ik een lege plek zie in die grote schutterij, een lege plek die verder niemand opvalt …

Dan zijn er ook heel veel momenten van besef die ik niet van tevoren aan zag komen. Moederdag: mijn twee schatten van kinderen springen op mijn bed met een zelfgemaakt knutselwerkje, maar in plaats van blij ben ik verdrietig, omdat ik over een paar uur alleen naar mijn moeder moet met een cadeautje waarover ik niet met Dirk heb kunnen overleggen. Om vervolgens een paar uur later bij mijn schoonfamilie aan tafel te zitten en wederom verdrietig te zijn, omdat het daar zócompleet voelt dat het pijn doet.

Maar ondanks al het verdriet, de moeilijke dagen en de moeilijke weken ben ik trots. Trots en dankbaar dat ik zijn zus mocht zijn. Dankbaar voor onze sterke band, die dieper gaat dan de dood en die er altijd zal zijn. Dankbaar voor alles wat het ons heeft gebracht. Dankbaar voor alle mensen die we (beter) hebben leren kennen, uit de Achterhoek tot aanwonend in Liverpool. En dankbaar dat we nu sterker staan dan ooit!