Na aanleiding van de vorige blogs heb ik regelmatig de vraag gekregen of ik meteen klaar was voor een 2e kindje. Het antwoord is ja. Sterker nog, toen Vince net was overleden, nog voor de crematie kon het voor mij niet snel genoeg gaan.
Allereerst.. Vince is niet te vervangen.. integendeel. En als ik 1 ding heb geleerd, is dat een wens voor een volgend kindje lijnrecht tegenover het missen van Vince staat. Dit loopt echt naast elkaar. Dit zal voor iedereen anders worden ervaren en dat is prima, er is geen goed of fout hierin.

Ik deel mijn eerlijke verhaal, hoe het voor mij was.

Doordat ik een keizersnede had gehad gaf de gynaecoloog aan dat ik 6 maanden moest wachten voor ik opnieuw zwanger mocht worden. Het eerste wat ik dacht was: ‘Nee, dat trek ik niet, ik kan dat niet.” Je weet natuurlijk nooit hoe het loopt en hoelang de weg naar een nieuwe zwangerschap is. Maar de tijd dat het niet mocht zou voor mij voelen als verloren tijd. Ik denk dat het pas voor te stellen is als je het zelf meemaakt.

Ik verloor mezelf ook wel een beetje hierin. Maar misschien ook wel logisch, ik zocht iets waar ik me aan kon optrekken.. en mijn kinderwens was zo enorm groot dat dit mijn houvast was.

Ook zocht ik iets wat mijn legen armen kon vullen, ik wilde zorgen, een kindje grootbrengen. Samen met Patrick.

‘Maar durf je dat nog wel?’

Ook een logische vraag die veel gesteld werd. Natuurlijk was ik bang en wist ik dat een nieuwe zwangerschap niet zonder zorgen zou zijn. Maar ook hier was het antwoord heel simpel: ja, mijn kinderwens is groter dan de angst dat het opnieuw misgaat. En die angst was groot, heel groot.. maar de kinderwens nog groter, dus je kunt je voorstellen hoe groot die was.

Na een aantal weken heb ik contact gehad met de gynaecoloog. Omdat ik een volgende zwangerschap niet natuurlijk zou mogen bevallen en het kindje optijd met een keizersnede gehaald zou worden, heb ik groen licht gekregen om voor een 2e kindje te gaan. Terwijl ik dit nieuws kreeg zat ik aan de eettafel.. en buiten verscheen een mooie regenboog. Een teken van Vince. Bedankt lieve jongen, door jou had ik vertrouwen dat dit goed ging komen.

En toen kwam het moment: Ik was weer zwanger.

Het was maart/april 2016 dacht ik, toen ik opnieuw een positieve test in handen had. Er ging vanalles door me heen, opluchting, blijdschap maar ook onzekerheid en angst. Het was meteen duidelijk dat het niet alleen maar leuk zou worden maar ook ontzettend spannend. Want dat een zwangerschap goed gaat is niet vanzelfsprekend.

Met 7 weken had ik de eerste echo en we zagen een mooie kloppend hartje. Goed op termijn. Ik was blij, maar ook heel voorzichtig. Ik zat een beetje in de “eerst zien dan geloven” bubbel. Aangezien ik ook zo nu en dan wat last had van bloedverlies.

Toen ik 10 weken zwanger was hadden we een bruiloft. Ik ging tijdens de bruiloft naar de wc en ik zag dat ik opnieuw bloedverlies had, net iets meer als anders. Weg was het vertrouwen. Ik heb meteen geappt met de verloskundige waar ik gelukkig op ieder moment contact mee kon hebben. Ze gaf aan zich geen zorgen te maken aangezien ik net een goede echo heb gehad. Daar moest ik het even mee doen. Ik heb me weten te herpakken en kon genieten van het mooie feest.

De echo de dag erna was gelukkig prima.

De 20 weken echo was gelukkig ook helemaal goed en het lukte me echt om ook bewust te genieten van de zwangerschap.. hoe spannend het ook was omdat het onverklaarbare bloedverlies zo nu en dan ook aanwezig was maar toch kreeg ik vertrouwen. Een bepaald gevoel dat het goed zou komen.

Met 19 weken werd het wel spannend. Ik had veel last van harde buiken.. de gynaecoloog maakte een inwendige echo en daar zagen ze dat mijn baarmoedermond opzich lang genoeg was maar ze hadden het liever iets langer gezien. Omdat mijn buik onrustig was kreeg ik bepaalde tabletjes mee om het rustiger te krijgen. Ook heb ik vanaf die tijd veel rust genomen en ben ik gestopt met werken.

De rust hielp gelukkig, de harde buiken namen wat af. Het ging een paar weken goed, de controles waren ook goed. Ik heb enorm veel controles gehad bij de gynaecoloog.. zo sleepte ze ons een beetje er door heen. UPS en downs.. we wisten inmiddels dat Vince een broertje zou krijgen.

Met 33 weken begon het allemaal te rommelen. Om 4.30 in de nacht begon het dus ben ik gaan douchen. Ik merkte dat het niet minder werd dus heb ik het ziekenhuis gebeld. Ik mocht gelukkig meteen komen. Ze zagen op de echo dat mijn baarmoedermond nog maar een paar mm was dus hebben ze me opgenomen.