De 20 weken echo

Daar gingen we dan op weg voor de 20 weken echo. Dit mocht gewoon bij de echopiste bij ons in het dorp en we hoefden daarom niet helemaal naar het ziekenhuis. Op dinsdagavond 5 januari was het zover, mijn moeder kwam oppassen op Zoë en met een dubbel gingen wij op weg. We waren blij dat Maurits weer even de baby kon zien. Die kwam elke keer bij het ziekenhuis aan als de onderzoeken al geweest waren. Aan de andere kant waren wij heel bang, zal er iets geks uit komen. Ik had inmiddels zoveel echo’s gehad, dat wij dachten dat het wel los zou lopen… maar toch..

De echo verliep niet heel soepel, de baby lag met zijn benen over zijn hoofd heen en daardoor waren meerdere punten lastig te beoordelen. Er was matig vruchtwater te zien en het hartje kon niet beoordeeld worden.
Ook leek de omvang van het hoofdje een beetje aan de kleine kant. We hebben geprobeerd om de baby te laten bewegen, zo ging ik bijvoorbeeld op en neer springen en op mijn buik drukken. Maar we hadden helaas geen succes. De 20-weken echo moest opnieuw in het ziekenhuis worden uitgevoerd, met de voornaamste reden dat het hartje niet beoordeeld kon worden.

De volgende dag werd ik al vroeg gebeld door het ziekenhuis, we konden donderdag al terecht. Omdat de echopiste zich niet erg zorgen maakte, hadden we besloten dat mijn moeder met mij mee zou gaan en dat Maurits gewoon naar zijn werk zou gaan. Achteraf gezien was dat misschien niet de handigste beslissing.

Deze week is de blog wat korter omdat ik het volgende deel graag in 1 blog wil hebben. Ik vind het soms lastig om mijn gevoel te beschrijven. Er is in die week zoveel gebeurd, wat eigenlijk niet met een pen te beschrijven valt. Ik ga mijn best doen om het zo overzichtelijk en duidelijk genoeg op te schrijven.

liefs Thara