Het begon allemaal in december 2017. Mijn man en ik besloten officieel de pil de deur uit te doen. We vonden het zo spannend, dit was ons geheim. De maanden verstreken en de test bleef negatief. Na ruim twee jaar zelf proberen kwamen we in maart 2019 in het ziekenhuishuis terecht.
Het moment dat ik bij de gynaecoloog voor het eerst in de stoel lag en onderzocht werd, voelde ongemakkelijk; je trekt toch je onderkleding uit voor een andere man dan die van jezelf. Hoe ongemakkelijk dit eerste bezoekje ook was, gelukkig werd het steeds makkelijker naarmate we langer in het traject zaten. Uit de onderzoeken bleek dat mijn man supergoed zaad, zelfs het dubbele van het gemiddelde. Ik bleek echter PCOS te hebben. Dat verklaarde ook waarom ik dacht dat ik steeds overtijd was en mijn menstruatie uitbleef. In mijn eisprong zat geen regelmaat. Daardoor had ik veel minder kans om zwanger te worden dan andere vrouwen.
We begonnen met ovulatie–inductie en ik kreeg 50 mg Clomidvoorgeschreven. Op de tweede of derde dag van mijn cyclus mocht ik voor een echo langskomen om te kijken of mijnbaarmoederslijmvlies goed afgebroken werd. Als dat zo was, dan mocht ik op dag drie tot zeven Clomid slikken. Daarna moest ik vanaf dag tien om de twee à drie dagen naar het ziekenhuis om de groei van mijn follikels (eiblaasjes) te kunnen volgen. Op die manier kunnen ze bepalen wanneer de eisprong ongeveer is. Uit een aantal maanden ovulatie-inductie kwam naar voren dat mijn eisprong vaak plaatsvond tussen dag achttien en twintig. In augustus 20202 mochten we voor het eerst thuis mijn cyclus in kaart brengen zonder ziekenhuisbezoekjes en inwendige echo’s maar met behulp van ovulatietesten.
Tot onze grote verbazing en blijdschap hadden we op 18 september 2020 een positieve zwangerschapstest in handen. We werden eindelijk papa en mama! Eindelijk kwam het moment van genieten, het genieten van een gezin. De onzekerheid bleef gedurende de eerste paar maanden. Pas toen we in week 12 van de zwangerschap zaten, durfden we te dromen, te hopen en te genieten. De zwangerschap verliep met enige turbulentie. Van heftig bloedverlies tot het moeten pakken van rust. Maar ook de coronamaatregelen hadden invloed. Elke controle moest ik alleen ondergaan, mijn manmocht niet mee.
De zwangerschap vorderde. Op 14 mei 2021 belandde ik, na een zwangerschap van 37+6 in het ziekenhuis. Omdat ik de kleine man minder voelde bewegen, maakte ik mij wat zorgen en belde het ziekenhuis. Ik mocht langskomen voor een echo en werd aan de CTG gelegd. Alles was goed en de kleine man deed het goed. Mijn onderbuikgevoel zei echter dat het niet klopte. Daarom vroeg ik de verpleegkundige die me hielp of ze zeker wist dat alles goed ging. Ook omdat ze leek te twijfelen of ik moest blijven of niet. Ze drukte me echter op het hart dat alles goed was en ze niet twijfelde. Enigszins opgelucht verliet ik het ziekenhuis. Op maandag 17 mei had ik mijn laatste groeiecho en werd de inleiding bespreken. Ik was die dag 38 weken en 2 dagen zwanger. Vol trots liep ik met mijn zwangere buik door het ziekenhuis wetende dat ik dieweek zou gaan bevallen.
Zoals gewoonlijk ging ik alleen naar het ziekenhuis. Manlief mocht niet mee vanwege de coronamaatregelen die nog steeds van kracht waren. Ik werd opgeroepen voor de echo enaansluitend zou ik naar de gynaecoloog gaan. Ik ging liggenop de bank. Inmiddels kon ik al best goed echo’s lezen en mijn grootste angst werd werkelijkheid in de daaropvolgende secondes.
Tijdens het maken van de echo vertelde de echoscopiste dat ze even goed moest kijken hoe de kleine man lag. Ik vroeg me af waarom, want ik zag duidelijk zijn ruggenwervel, maagje en darmpjes. Mijn ogen schoten over het beeldscherm op zoek naar het knipperende hartje. Mijn hart begon te bonken in mijn keel en ik vroeg aan haar of mijn zoon er nog was.
Ze zei dat ze even contact op moest nemen met de gynaecoloog om te vragen of die even mee wilde kijken. Hoewel het veel langer leek te duren, stond zij binnen 15 seconden in de kamer en nam het over. Stilzwijgend keek ze naar ons prachtige kereltje. Toen ze het echoapparaat weglegde, mij verslagen aankeek en haar zin startte met ‘ik weet niet hoe …’, sprong ik rechtovereind en wist gelijk dat het niet goed was. Ons mooie kereltje, ons kindje, onze trots was overleden in mijn buik. Vanaf dat moment begon onze rollercoaster, onze ergste nachtmerrie.
Wordt vervolgd …
