in de vorige blogs heb je kunnen lezen, dat de baby geen vruchtwater meer had en het niet zou overleven. Lees hier

Zwangerschapsafbreking

Op maandagochtend om 09:00 uur hadden we een afspraak voor een echo, gevolgd door een afspraak met onze eigen gynaecoloog. Ditmaal hoefden we niet zo lang te wachten. We werden al snel opgeroepen voor de echo, die niet veel tijd in beslag nam. De mededeling met de bevindingen was kort maar krachtig: de situatie was hetzelfde als afgelopen donderdag. Er was veel te weinig vruchtwater. Met de gynaecoloog hebben we alles nog eens rustig doorgenomen en onze wens tot zwangerschapsafbreking besproken. We spraken over het vervolg, hoe de bevalling zou verlopen en wanneer die plaats zou vinden. Ik kreeg een pil mee die ik op woensdagavond in moest nemen en op vrijdag zou ik dan ingeleid worden.

We kregen nog een gesprek met een maatschappelijk werkster en ook dat gesprek bevestigde ons gevoel. De complicaties waren zó groot en de overlevingskansen zó klein. Daarbij liep niet alleen de baby risico, maar ook ikzelf. De kans op een infectie was aanwezig en dat kon leiden tot onvruchtbaarheid. In het gesprek werd hier niet omheen gedraaid.

De arts gaf de pil aan mijn man en ze zei nog: ‘Dan zien we je vrijdag.’ Ik knikte van ‘ja’, maar alles in mijn hele lichaam schreeuwde ‘nee!’: Nee, ik neem die pil niet! Nee, ik kom vrijdag niet! Nee, dit kindje gaat niet dood! Nee, nee en nog eens nee! De onmacht die je als moeder op zo’n moment voelt, is niet te beschrijven … Het is de natuur en de natuur maakt ook wel eens foutjes, maar het is toch mijn taak als vrouw om kinderen op de wereld te zetten? Waarom kan ik dit dan niet? Waarom overkomt ons dit? Waarom, waarom, waarom?

We gingen weer naar huis en moesten nadenken over de vraag wat wij precies wilden met de kleine man na de bevalling. Het laatste wat ik als mama kon doen, was mijn kind, in de korte tijd dat hij bij ons was, deel van het gezin laten worden en hem het mooiste afscheid ooit geven. En dus ging ik op zoek naar een mandje voor zijn crematie, terwijl ik zijn getrappel nog in mijn buik voelde …

Er was één ding wat ik nog heel graag wilde doen voor de bevalling: een 3D-echo. Ik wilde heel graag ‘levend’beeldmateriaal hebben, waarop ik zijn hartje kon zien kloppen. Beelden die ik altijd terug kon kijken. Maar vanwege corona werden dit soort echo’s niet gemaakt. We belden met onze verloskundige en gelukkig kon er een uitzondering worden gemaakt. De volgende avond konden we al terecht. Precies één week na onze eerste 20-wekenecho en met dezelfde echopiste.

Had ik deze echo ook gewild als ik van tevoren had geweten wat we zouden gaan zien?

liefs Thara