‘Ken je dat?
Dat je aan iemand zijn complete lichaamstaal kan aflezen en vaak al ongeveer weet wat je te horen gaat krijgen?
Nou dat had ik dus die bewuste donderdag 6 februari toen de neonatoloog binnen kwam lopen nadat Sylvan terug was van de MRI….

Ik had al zo’n naar voorgevoel, wat ik eigenlijk diep van binnen de hele week al voelde, vanaf het moment dat de artsen epileptische activiteiten op de monitor zagen. Misschien was dit wel om mezelf te beschermen, zodat ik mezelf niet teveel zou binden aan Sylvan als het wel heel slecht zou aflopen. Misschien was dat de reden dat ik mezelf eerst nog niet moeder voelde van hem, toen Sylvan net geboren werd. Misschien was dit wel weer die overlevingsstand die ik eerder bij Mylan ook had gehad. Ik weet het eigenlijk niet….
Maar wat ik wel weet is dat mijn gevoelens die hele week alle kanten op vlogen en ik me er soms echt geen raad mee wist. Moest ik nou blij zijn met die kleine lichtpuntjes of moest ik mij nou zorgen maken om die epileptische activiteiten? Man, wat word je dan heen en weer geslingerd tussen allerlei gevoelens….

Een boodschap die je nooit meer vergeet….

………de neonatoloog pakte een stoel, ging aan het voeteneind van ons bed zitten en slaakte een diepe zucht….. Ze keek ons aan met een intens droevige blik en zei; ‘Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet zeggen’. Waarop ik haar aankeek en heel duidelijk zei: ‘Zeg het nou maar gewoon’ Waarop ze antwoordde; ‘Ik heb geen goed nieuws voor jullie en we zijn als team geschokt van wat we op de beelden hebben gezien’.
Op dat moment wist ik nog niet zo goed wat ik nou moest denken en keek ik haar aan wachtende op wat ze nou precies voor slecht nieuws ging brengen. Ze keek ons aan met een traan in haar ogen en zei; ‘Sylvan zijn hersenen zijn voor 75% afgestorven….’ Ik verstarde nog meer en mijn hoofd maakte overuren met allerlei vragen die ineens bij mij naar boven kwamen. Schijnbaar kwam het slechte nieuws nog niet helemaal binnen en begreep ik nog niet helemaal wat ze daar nou mee wilde zeggen. Ik zei tegen haar; ‘om het even bot te zeggen, hij is dus een kasplantje??’ ‘Nou nee, zo kun je het niet noemen’ zei de neonatoloog, ‘want dan zou hij ook beademd moeten blijven worden en Sylvan zou uiteindelijk na intensieve zorg wel zelfstandig kunnen ademen.’

Ik vond het maar een raar antwoord op dat moment van haar, want ik wilde gewoon duidelijkheid hebben die ze mij voor mijn gevoel niet gaf. ‘Ik bedoelde eigenlijk in mijn woorden een kasplantje, dat hij dus niks zou kunnen?’ Waarop ze uitlegde dat hij inderdaad zo goed als niks zou kunnen. Hij zou nooit kunnen lopen, praten, eten en nog meer niet dan wel…..Of terwijl, niet met het leven verenigbaar zijn. Hij werdt eigenlijk op dat moment nog in leven gehouden door de beademing….. Mark en ik bleven stil en staarden voor ons uit en na enige tijd begon het binnen te dringen en kwam het besef dat Sylvan nooit mee naar huis zou gaan……

De tranen begonnen te rollen over onze wangen en we konden beiden geen woord meer uitbrengen. De neonatoloog gaf aan dat ze ons even alleen zouden laten, zodat het echt goed tot ons door zou dringen en we even ons moment samen hadden. Later zouden ze weer terug komen om te bespreken “hoe nu verder”. Ze verlieten de kamer en we konden beiden geen woord uitbrengen. Het enige wat we konden was huilen…. Al die tijd dat ze afwezig waren hebben we alleen maar zitten huilen. De boodschap was ergens zo onverwachts maar toch ook weer niet. Het deed zoveel pijn en we wisten beiden zo niet wat we ermee aan moesten.

Een tijdje later kwamen de neonatoloog en haar twee andere collega’s weer binnen en namen ze weer plaats. We stelden onze vragen voor zover we dat konden en ze gaf ons antwoord voor zover zij dat ook kon. Ik vroeg aan haar, als Sylvan wel direct was gehaald nadat mijn vliezen waren gebroken die week ervoor, of hij dan wel een kans had gehad. Maar daar kon ze natuurlijk geen antwoord op geven. Ze vertelde ons dat ze de behandeling zouden stop zetten als team, omdat ze niks meer voor hem konden betekenen. En daarbij zei ze ook dat Sylvan nu nog redelijk stabiel was, maar dat dat zomaar eens snel zou kunnen veranderen. Ik vroeg aan haar wat ze daarmee bedoelde en in wat voor termijnen ze sprak. ‘Ik zou niet langer wachten dan het weekend’ gaf ze aan. Waarmee ze dus bedoelde dat wij zelf het moment moesten gaan kiezen om Sylvan te laten gaan.

En toen braken we beiden weer…. Er word je op dat moment verteld dat wij ons kind, je alles, je grootste wens die na veel pijn en moeite eindelijk in jou buik mocht groeien tot een prachtig broertje voor Mylan en ons tweede kindje, moeten laten gaan.

De informatie die je op dat moment krijgt is iets wat je nooit van je leven had verwacht ooit te horen zullen krijgen. Maar nu was het toch zo….

Wij moesten een moment gaan kiezen om Sylvan van de beademing af te halen en hem te verlossen van de pijn die hij had. Nadat we nog het één en ander hadden gevraagd en besproken vertrokken de neonatoloog en haar collega’s weer uit onze kamer. Nou daar zit je dan met z’n tweeën op het ziekenhuisbed omdat je net voor de tweede keer ouder bent geworden, maar straks met maar 1 kind weer naar huis zal gaan….
Mark en ik hebben nog een hele tijd daar gezeten zonder enig woord naar elkaar uit te kunnen brengen. Het enige wat we konden was elkaar vast houden en huilen….

Na een tijdje konden we langzamerhand weer iets uit onze keel krijgen en bespraken we met elkaar wat wij wilden. Mark had zoiets van ‘laten we maar niet te lang wachten, voordat Sylvan wel snel achteruit gaat en we er misschien wel niet bij zullen zijn’

Ik vond dat persoonlijk erg moeilijk aangezien ik degene zou zijn die de stekker eruit moest gaan trekken. Dit voelde als een onmenselijke keuze en toch moesten we die keuze gaan maken. We besloten onze families in te gaan lichten, want die wisten allemaal dat Sylvan de MRI had gehad en we daar dezelfde dag uitslag van zouden krijgen. Maar poeh, wat was dat moeilijk zeg om je eigen ouders, broer en zusje te moeten gaan bellen om te vertellen dat Sylvan nooit mee naar huis zou gaan…. Geen enkel telefoontje kon ik het slechte nieuws vertellen zonder in tranen uit te barsten en aan de andere kant van de lijn hetzelfde te moeten horen. ‘Neeeeee, Ellen, zeg me dat het niet waar is??’ Helaas moest ik vertellen dat het wel echt waar was. Nadat we onze families hadden gebeld en onze tranen op dat moment even op waren, hebben we samen wat gegeten op onze kamer en zijn we daarna even tv gaan kijken om even een afleiding te zoeken. Het hielp alleen niet…..

’s Avonds zouden onze families komen om er voor ons te zijn en om Sylvan te mogen zien. Niet iedereen had Sylvan al gezien. Mijn moeder mocht bijvoorbeeld niet bij Sylvan komen omdat ze verkouden was. Mylan had zijn eigen broertje ook nog niet gezien omdat hij geen waterpokken had gehad. Allemaal risico’s die ze niet wilden nemen op de nicu, gezien de kwetsbaarheid van Sylvan en alle andere kinderen die daar lagen. Ik werd met bed en al naar de nicu gebracht en naast de couveuse van Sylvan neergezet. Er werden schermen om ons heen gezet voor onze privacy en nadat alles klaar was gezet mocht ik Sylvan dan eindelijk op mijn borst leggen met zijn buikje tegen mij aan. Ik kon hem eindelijk knuffelen en aan zijn haartjes ruiken, maar op dat moment kwam het binnen dat dit waarschijnlijk één van de laatste keren zou zijn dat ik dat kon doen…. Één voor één kwam onze familie binnen om Sylvan te mogen zien. Het was zwaar en intens en er was veel ongeloof. ‘Waarom nou? Waarom nou zo’n klein prachtig ventje, die het zo niet verdiend!’ werd er gezegd. Wij konden er ook nog steeds met ons hoofd niet bij, maar probeerden wel zoveel mogelijk te “genieten” van alle laatste momenten die we nog samen zouden hebben. Nadat iedereen Sylvan had gezien en geknuffeld had en Mark en ik nog een tijdje met z’n drieën hebben gezeten met ons mannetje op het bed, zijn we terug gegaan naar onze kamer. We hadden gevraagd of de familie nog wilde blijven om elkaar te kunnen steunen op dat moment. Het was natuurlijk niet alleen heel moeilijk voor ons, maar ook net zo goed voor onze familie. We hebben geknuffeld en gepraat en onze tranen wederom laten lopen en na een tijdje ging iedereen weer met veel moeite huiswaarts.

Mijn zusje was zo lief geweest om een tweede bed te regelen op de kamer, zodat Mark bij mij kon slapen op een normaal bed. Ook had ze geregeld dat ik een slaapmiddel kreeg om zo iets makkelijker in slaap te kunnen komen. Die avond hebben we veel gepraat over wat er nou allemaal gezegd en gebeurd is die dag en die week. Wat we nou wel of niet wilden, als we er samen maar achter zouden staan. Uiteindelijk probeerden we maar een beetje op tijd te gaan slapen omdat we beseften dat er nog veel op ons af zou komen die week…..

Wordt vervolgd