In de vorige blogs heb je kunnen lezen dat Charelle haar zoontje is overleden in de buik.
Lees de blog hier.

Deel 2

De weeën waren inmiddels weer begonnen … Er werden weer echo’s gemaakt om te kijken of hij wel echt overleden was. Ik vroeg of ze foto’s wilde maken voor de laatste keer … van zijn voeten, die had ik voor het laatst gevoeld!

De overlevingsstand stond nog steeds aan, tussen de weeën door had ik iedereen ingelicht, mijn man zijn werk, mijn werk, familieleden.
Zelf werk ik als overledenenverzorgster, dus ik wist wat ik wel en niet wilde. Ik had immers het nodige al gezien …
De koeling was geregeld, zijn geboorte/afscheidskaartje had ik geregeld, zijn thuiskomst was geregeld. Ook wist ik dat mijn man ons mannetje als eerste vast moest krijgen. Dan is het lichaampje nog warm, dat is fijner voor papa dan een koud lichaampje.

Nadat ik dit had geregeld had ik rust!
De weeën begonnen heftiger te worden, ik had enorme buikpijn (nog steeds zo hard als een meloen) en ging onder de douche. Mijn buik bleek vol bloed te zitten, het lichaampje van ons mannetje lag helemaal te drukken omdat het niet meer meebeweegt, en vruchtwater had ik nog.
Na 4,5 uur is ons mooie mannetje daar. Zo intens mooi maar zo pijnlijk stil.
Onze Fedde-jay woog 2550 gram en was 47 cm groot. Geboren op 8 november 2020.
Verliefd! Tot over onze oren verliefd! Hij was helemaal af, geen smeer maar gewoon echt af!

Ik wilde graag dat alles ging zoals het bij een ‘levend’ kindje ook zou gaan. Bij papa op zijn borst en daarna bij mij. Ook moest hij gemeten, gewogen en nagekeken worden. En er werden afdrukken gemaakt van zijn voetjes en handjes. Mijn man en ik hebben hem zelf aangekleed; met zijn tweeën op het bed hebben wij Fedde-jay met alle liefde die wij hadden aangekleed. We grapten dat hij normaal wel heel hard zou hebben gehuild of dat de vingers van mijn man vast te dik waren geweest om hem aan te kleden.

Ik bleef in de overlevingsstand en heb de eerste uren geen traan gelaten maar alleen met een grote glimlach gezeten, intens trots en verliefd was ik.
Er kwam bezoek en ik vroeg vol trots of zij Fedde-jay vast wilde houden, ook alle verpleegsters mochten Fedde-jay vasthouden. Ik werd er intens gelukkig van dat mijn kind – levend of stil – toch werd vastgehouden. Het deed mij goed!

Het was tijd om te gaan rusten, het was tegen twee uur in de nacht. Mijn man, doodop van alle emoties die hij had meegemaakt, kroop achter mij en viel in slaap.
Ik niet … ik heb Fedde-jay in mijn armen genomen en elk stukje huid geroken en gekust tot hij koud begon te worden. Toen drong het past echt door: mijn kindje, mijn baby’tje, broertje van onze andere wondertjes, is koud … zijn lippen blauw. De tranen kwamen en stopten niet meer tot om zes uur de verloskundige bij ons kwam kijken. Met haar heb ik een hele tijd gepraat over van alles, dit gaf rust.

Rond tien uur ‘s morgens mochten we eindelijk naar huis. In de rolstoel, met Fedde-jay in mijn armen gewikkeld in zijn dekentje, werd ik over de afdelingen gereden. Ik voelde mij klein, heeeel klein. Ik zag alle gezichten vol medeleven naar me kijken, deuren werden open gehouden. Er waren mensen die liever uitweken en mensen die probeerden een glimp op te vangen van het gezichtje achter het doekje.
En ik zat daar met dubbele gevoelens, trots,verliefd, verdrietig, verscheurd!! Wetend dat het moeilijkste gedeelte zou komen thuis: naar huis naar onze andere wondertjes. Hoe breng je een baby’tje thuis bij je andere kinderen die vol nieuwsgierigheid zitten te wachten?
Dit wilde ik niet, dit had ik niet geleerd vanuit mijn werk!

Wordt Vervolgd