Woensdag 26 juli 2017 is een dag die ik nooit meer zal vergeten. Een dag die ons leven voor altijd zal veranderen.
Ik ben 19,5 week zwanger en we hebben een controle bij de gynaecoloog. Ik zie het nog voor me als ik er aan terug denk. De gynaecoloog is bezig met de echo en valt ineens helemaal stil. Na een moment van stilte zegt hij: “Er is geen vruchtwater meer en dat is geen goed teken.” We moeten de volgende dag naar het Universitair Ziekenhuis Gent voor verder onderzoek.
Wat een onzekerheid. We merken allebei wel aan de gynaecoloog dat het er echt niet goed uitziet, maar toch blijf je een beetje hoop houden. Misschien kunnen ze in Gent toch nog iets voor ons kindje doen? Het is te heftig om te kunnen bevatten. We hebben zolang uitgekeken naar dit kindje, het kan toch niet zo zijn dat we ons kindje nu gaan verliezen?!
De volgende dag in Gent wordt ons laatste beetje hoop weggenomen. Ons kindje zal sterven. Ik zie ons nog zitten in dat kamertje, onze wereld ingestort en onze harten gebroken. Dit kindje dat zo welkom is zal nooit levend bij ons zijn.
Er moeten op dat moment zoveel keuzes gemaakt worden, en elke keus is even zwaar en onmogelijk. We willen maar één ding, uit de grond van ons hart: lief klein kindje blijf alsjeblieft altijd bij ons!
Ik voel ons kindje bewegen en ik zou dit gevoel wel voor altijd vast willen houden. Hoe kun je nu afscheid nemen van je eigen kind, dat is onmogelijk ...
Er volgen 12 intens zware weken vol verdriet. Het is slopend om je kindje te voelen bewegen en tegelijkertijd te weten dat we meteen na de geboorte weer afscheid zullen moeten nemen. In plaats van bezig zijn met het inrichten van een babykamer, zijn we bezig met het voorbereiden van een begrafenis.
In de nacht van 15 op 16 oktober ben ik opgenomen in het ziekenhuis omdat de bevalling op gang kwam. Het is moeilijk om dit te verwoorden. Een bevalling ingaan terwijl je weet dat je kindje dan gaat overlijden. Dat is eigenlijk meer dan een mens aankan, een onmogelijke opgave.
Op 16 oktober om 7.06 uur is onze prachtige en lieve dochter Sanne geboren. Wat was je mooi! Wat zijn we trots op jou en we houden zielsveel van je. Je hebt ons papa en mama gemaakt en in ons hart ben je er altijd bij.
Wat doet het pijn om jou te moeten missen …
Sandra
