Freek
Na 39 weken liefde en geluk begon de bevalling precies zoals ik had gehoopt. Ik had de hele nacht goed geslapen en was uitgerust toen ik wat bloed verloor. Ergens wist ik nog dat ik dan gelijk het ziekenhuis moest bellen. Ik was al onder controle van het ziekenhuis vanwege mijn darmziekte. De dag voor de bevalling was ik nog langs geweest voor een controle echo en alles zag er goed uit. Dus hup, vol goede energie met alleen wat menstruatiepijn naar het ziekenhuis.
Een uur later had ik al heftige weeën en veelbloedverlies, maar dit hoorde bij de snelle bevalling want de hartslag van de baby was nog goed en de echocontrole ook. Tot ongeveer 10 minuten voordat Freek werd geboren. De verloskundige zei dat het niet goed ging met de baby en binnen een paar seconden was er een hele hoop medisch personeel binnen. De gynaecoloog zei tegen mij: “De baby moet er nu uit. Je mag twee keer heel hard persen en als dat niet lukt dan gaan we naar de OK en ga je slapen.” Dat liet ik mij geen twee keer vertellen en met ondersteuning van de verloskundige en verpleegkundige naast me ging ik persen. De gynaecoloog gebruikte een vacuümpomp en daar was Freek na twee keer persen. Na een seconde op mijn buik werd hij er weer afgehaald en zei de gynaecoloog dat hij een slappe baby zag. Snel werd Freek gereanimeerd en beademend maar hij had geen bloed meer meegekregen door een breuk in de navelstreng. Freek was helemaal wit en inderdaad heel slap. Verder kon ik niet zoveel zien vanuit het bed. Er werd bloed gehaald voor Freek maar dit was lastig toe te dienen bij hem. Ook werden er allemaal foto’s gemaakt met onze telefoons, daar snapten we toen helemaal niks van.
Na bijna een uur reanimeren ging Freek zelfstandig ademhalen en we waren blij. Inmiddels was er een gespecialiseerde arts gearriveerd van een ander ziekenhuis en is Freek met haar meegegaan naar de NICU. Ik ben later met de ambulance gegaan omdat ik veel bloed was verloren en ik nog gehecht moest worden. Eenmaal aangekomen in het andere ziekenhuis werd ik naar mijn kamer begeleid en werd mij verteld dat ik nog niet naar Freek toekon omdat hij nog aangesloten werd op allerlei apparatuur. Ik vond dit prima, zo kon ik nog even bijkomen en wat eten. Ik dacht immers dat ik nog tijd genoeg met hem kon doorbrengen. Ongeveer een half uur later arriveerde mijn vriend en ook die at iets. Daarna mochten we naar Freek toe. We waren niet echt verdrietig want het voelde niet echt als ons kindje. We gingen er vanuit dat het nog goed kon komen. De arts en verpleegkundige vertelden ons wat ze allemaal gingen doen en dat voelde hoopvol. We gingen weer terug naar de kamer om wat te rusten en zouden later die avond weer naar Freek toegaan. Toen we aankwamen bij Freek zagen we ineens dat het ons kind was, hij leek een beetje op ons allebei hadden we besloten. Omdat ik niet kon zitten vanwege de hechtingen en ik het niet nodig vond om in een bed te liggen heb ik alles lopend gedaan, waarschijnlijk kon dit door de adrenaline. Zo zijn we een paar keer bij Freek geweest, ook in de nacht.
De volgende ochtend zag ik ineens dat het helemaal niet goed ging met Freek. Eigenlijk was dit al zo maar wilde ik het niet zien. Ik zag een andere baby op de afdeling bewegen en huilen en toen zag ik het ineens; zo hoort een baby te doen. Freek was comateus en kreeg steeds meer medicatie, om zijn hartje te helpen en tegen epilepsie. De enige kleine bewegingen die hij had gemaakt, waren waarschijnlijk epileptische aanvallen.
Die middag mochten onze ouders langskomen, ondanks de coronamaatregelen. Wij stuurden een bericht naar onze ouders of ze afscheid wilden nemen van Freek. Onze ouders kwamen langs en kwamen inderdaad met de intensie om afscheid te nemen, ook al had ik ergens nog stille hoop. Mijn vriend had geen hoop meer en was heel emotioneel. Ik niet omdat ik nog hoop had.
In de loop van de dag had Freek steeds meer ondersteuning nodig van apparatuur en medicatie. De nachtarts vroeg ons of hij ons wakker moest maken als ze moesten ingrijpen bij Freek en of we het ermee eens waren dat ze Freek niet meer gingen reanimeren of andere grote ingrepen. Wij stemden toe. Die nacht dacht ik steeds dat de arts op onze kamer deur klopte en ik keek dan snel op de webcam hoe het was met Freek. Ik had bedacht dat het goed was voor mezelf om in bed te blijven liggen en niet op en neer naar de NICU te lopen.
Op maandagochtend 6.00 uur moest ik naar hem toe. Mijn vriend dacht er hetzelfde over en we waren opgelucht te zien dat Freek nog ‘leefde’. Tegelijkertijd zagen we hoe zwaar hij het had. Ineens stortte ik bijna in en heb ik tranen met tuiten gehuild. Ik realiseerde mij dat we hem moesten laten gaan. Ik wilde hem zo verschrikkelijk graag vasthouden en warm maken. Hij lag daar maar met een koelpack om en zijn armen en benen wijd. Mijn vriend dacht precies hetzelfde en we vroegen aan de verpleegkundige hoelang Freek hier nog mee door moest gaan en of we hem konden laten gaan. Zij zei dat de arts later bij ons zou komen om alles te bespreken. Er zou nog een echo van zijn hoofd worden gemaakt en zo konden we dan alle puzzelstukjes naast elkaar leggen.
Inmiddels waren we al begonnen met wat we allemaal moesten regelen en doen. Er werd een maatschappelijk werker aangeboden vanuit het ziekenhuis en die heeft ook het een en ander voor ons uitgezocht. Mijn vriend en ik waren het steeds eens over wat we wilden voor Freek.
In de middag kwam de arts langs en waren we het er allemaal over eens dat het niet goed ging komen met Freek. We vonden dit verschrikkelijk maar we waren ook zo opgelucht want het betekende dat we hem eindelijk vast konden houden en dat hij mocht stoppen met vechten. Hij kon in onze armen overlijden, gaf de arts aan. Wat was dit een mooie ervaring.
Het heeft ongeveer 2,5 uur geduurd voordat hij overleed maar het voelde als vijf minuten. We lagen met hem op bed en hij heeft bij ons allebei gelegen. We hebben elke seconde van hem genoten. Uiteindelijk is hij op mijn vriend zijn borst overleden en dit was voor mijn vriend heel waardevol. De arts kwam steeds tussendoor even kijken of alles nog ‘goed’ ging en gaf ook steeds complimentjes: “Wat een toffe ouders zijn jullie en wat is Freek mooi, en zo ontspannen bij jullie.” Freek was inderdaad heel ontspannen, dat zie ik nu terug op de foto’s. Hij hoefde niet meer te vechten. Daarna kwam stichting Make A Memory om foto’s te maken. Samen met de verpleegkundige hebben we herinneringen gemaakt; voetafdrukjes in gips en met inkt op kaart. Voor het eerst werd Freek gewogen en gemeten. En we hebben hem in bad gewassen en zijn eerste pakje aangedaan. Van dit alles zijn heel mooie foto’s gemaakt en de gipsafdrukjes staan inmiddels op een mooi gedenkplekje in huis.
Daarna is Freek naar het mortuarium gebracht van het ziekenhuis en zou hij de volgende dag opgehaald worden door een uitvaartverzorger. Deze belde in de avond in de auto nadat we het ziekenhuis hadden verlaten. Deze uitvaartverzorgerwas gespecialiseerd in uitvaarten van overleden baby’s. Zij heeft ons heel veel geholpen met van alles en nog wat. Ook heeft zij ons in contact gebracht met stichtingen waar we nu nog veel steun van ervaren.
De dag nadat we uit het ziekenhuis kwamen, werd ik rillend wakker. Ik had koorts en moest naar het ziekenhuis (een ander ziekenhuis dan waar Freek lag). Ze wisten nog niet wat ik had, het kon iets besmettelijks zijn en ook nog corona, dus ik werd in een isolatiekamer geplaatst. Ik raakte helemaal in paniek. Freek lag ergens anders, ik in een isolatiekamer. Wat een ellende. Maar eigenlijk was het heel goed, de isolatiekamer was heel prettig en vooral heel rustig. Ik heb bijna al het personeel gesproken wat bij de bevalling was en Freek lag veilig in het mortuarium. De uitvaartverzorger kwam mij de gipsafdrukjes brengen en gaf aan dat we, door het weekend dat er tussen zat, nog een week hadden tot de uitvaart. We hadden waarschijnlijk genoeg tijd om hem thuis op te baren en hem door iedereen te laten bezoeken die dat wil.
Er werd goed voor mij gezorgd in het ziekenhuis, ik kreeg allerlei antibiotica en veel vocht en eten. Ik was inmiddels ook uitgedroogd na alles wat er was gebeurd. Na twee antibioticakuren ging het een stuk beter en kon ik uiteindelijk op vrijdag weer naar huis, mits ik mij aan de regels hield (zei de arts).
Vrijdag is Freek thuisgekomen en zijn er die dagen veel mensen langs geweest. Dinsdag was de uitvaartdienst en dit was heel mooi en intiem. Toen Freek werd meegenomen in het gesloten mandje voelde het even alsof de vloer onder mijwegschoof. De oorzaak dat Freek is overleden is vette pech.
