Mijn dochter en nichtje rennen gillend door de kamer. Ik buk om een stuk speelgoed van de grond te rapen als ik word overvallen door een golf misselijkheid. “Misschien ben ik wel zwanger” zeg ik grappend tegen mijn zusje. Ik kan het nauwelijks geloven want we zijn er helemaal niet bewust mee bezig geweest. Dit keer geen ovulatietesten, temperatuurmetingen en sexy pakjes om zeven uur ’s ochtends om momentum te pakken. In de auto terug naar huis realiseer ik me dat ik niet alleen misselijk ben maar ook een paar dagen overtijd. Ik rijd meteen langs de Kruidvat voor een test. Nog voordat ik de test doe, weet ik het eigenlijk al zeker: ik ben weer zwanger. De uitslag van de test bevestigt mijn vermoeden.

Officieel is het mijn vierde zwangerschap. De eerste twee keer is het in een zeer vroeg stadium misgegaan. Daardoor was ik tijdens de derde zwangerschap -van mijn dochter- nogal angstig. Ik was ervan overtuigd dat het wéér fout zou gaan. Het logboek van de verloskundige leest als een slecht boek met mezelf in de hoofdrol van hysterische, overbezorgde moeder-in-spé. Zo ben ik compleet in paniek nadat ik een kastje heb geverfd, nota bene met zwangerschapsproof verf maar de doek die ik gebruikte was dusdanig aangetast dat ik mij niet voor kon stellen dat dit geen schade aan zou kunnen richten bij de baby. Volgens het logboek ‘huil ik het spreekuur vol’. Dergelijke paniekaanvallen treffen mij ook als ik erachter kom dat ik per ongeluk parmezaanse kaas heb gegeten, ik tijdens een vakantie in Griekenland op het water heb gevaren in een speedboat, de baby meermaals per dag de hik heeft in mijn buik, mijn vriend na het werken in de tuin zonder zijn handen te wassen mij een hapje kaasstengel geeft, ik een taartje eet waar chocolademousse in zit, een concert heb bezocht met luide muziek en ik een keer wat meer plas dan normaal. Gelukkig kan ik na elke paniekaanval de angst ook weer loslaten en doorgaans is het na een dag of twee weer uit mijn systeem. Toch kom ik nog een paar keer langs voor extra controles en boek ik twee uitgebreide pretechos met 16 en 28 weken waarbij de baby wordt gecheckt. Uiteindelijk wordt onze dochter gezond en wel geboren na 40.6 weken.

De zwangerschap van mijn zoon verloopt volledig ontspannen. Dit keer geen paniekaanvallen of angstige telefoontjes naar de verloskundige. De eerste weken van de zwangerschap vliegen voorbij. Ik slaag met vlag en wimpel voor de controles. Voor ik het weet zit ik bij de 20 weken echo. Ook hier geen onregelmatigheden. “Kijk” zegt de echoscopiste, “er kan geen twijfel over bestaan, jullie krijgen een jongetje!”. Ik moet nog erg aan het idee wennen; ik was er zeker van dat ik twee meisjes zou krijgen. Hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kom, hoe blijer ik word. Een mini versie van mijn vriend! Een koningskoppel!

Vanwege een laagliggende placenta, ruim vruchtwater èn een grote baby -mijn vriend woog zelf ook 4700 gram schoon aan de haak- krijg ik extra groeiecho’s. Ook deze echo’s zijn allemaal goed. Mijn bloeddruk komt uit het boekje en de hartslag van onze ‘henkie’ (werknaam) is eveneens perfect. De zwangerschap verloopt voorspoedig en ik fiets overal fluitend doorheen.

In het derde trimester heb ik een enorme buik. Met 32 weken zwangerschap wensen mensen op straat mij al succes met de laatste loodjes. Ondanks de dikke toeter ga ik in mijn verlof nog volop op pad; Ikea, dagjes uit met vriendinnen, winkelen. Ik draai er mijn hand niet voor om. Mijn uitgerekende datum nadert. Om deze dag te vieren boek ik een lunch voor mijn vriend en mij bij restaurant ‘de knip’. Een uitstekende grap vind ik zelf.

Het is zomer, ik ben hoogzwanger en geniet volop. Ik ben er totaal niet mee bezig dat het nog fout kan gaan.

En juist dan slaat het noodlot toe.

wordt vervolgd..